Een brutale roof

Door: Klompie44

Geplaatst op Jun 8, 2010

Het is muisstil. Er staat zelfs geen zuchtje wind die takjes of bladeren laat ritselen. De zon staat genadeloos hoog aan de hemel te branden. Op de camping zijn nauwelijks mensen. Het is lunchtijd. Daardoor is het geluid van de timmerende en borende arbeiders die de sanitairgebouwen renoveren niet meer te horen.
Ik lig op mijn knieën achter in de bagageruimte van de auto om onze bagage en alle andere benodigdheden voor de komende reis een plaatsje te geven. Ik ben er niet echt met mijn gedachten bij, ze dwalen geregeld af naar de dingen die in het verschiet liggen. Wat gaan we deze reis weer allemaal beleven? Zal alles soepel verlopen? Ontmoeten we interessante mensen? Zal er veel wild ons pad kruisen? Zo mijmer ik nog even door, maar plotseling verkeer ik weer volledig in het hier en nu.
Een harde klap, gevolgd door rollende voorwerpen, verbreekt de stilte. Snel kom ik overeind om te kijken wat er is gebeurd. In half gebogen houding zie ik, tot mijn stomme verbazing, dat de spullen die ik op de achterklep van de auto had gezet, verdwenen zijn. Ik loop, nog steeds gebogen, een paar passen naar voren en mijn verwondering wordt nog groter, want alles ligt verspreid op de grond. Plotseling zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Ik draai snel mijn hoofd en mijn hart bonst in mijn keel. Een grote baviaan kijkt mij brutaal aan.
Even blijf ik stokstijf staan, maar dan schreeuw ik en klap in mijn handen om hem weg te jagen. Hij is totaal niet onder de indruk. Zijn ogen zijn niet meer op mij gericht, zijn blik gaat rustig over de gevallen spullen op de grond. Hij ontdekt een brood en grist het ertussenuit, stopt het onder zijn arm en gaat een paar meter verder op de grond zitten. Zijn pientere ogen kijken rustig rond en nemen de situatie in ogenschouw voor een eventuele volgende actie. Ik spring van de auto af en klap opnieuw in mijn handen. Hij richt even een korte minzame blik op mij om vervolgens de spullen weer alle aandacht te geven.
Opeens staat Lou achter mij. Hij kijkt, ziet de 'dief' en gaat op zijn beurt schreeuwend en zwaaiend met zijn armen richting baviaan. Nu reageert hij wél en weet niet hoe snel hij weg moet komen. Door de schrik laat hij een flinke drol achter. De blikskottel gaat buiten ons bereik, maar wél in het zicht heerlijk zitten smikkelen van ons brood.
We zijn weer in Afrika!
(zie mijn tip: Daan Viljoen Game Park)