Om 6.00 uur arriveren we bij Dune 45 en het is al een drukte van jewelste. Het is nog steeds donker en gewapend met zaklamp, beginnen we aan de pittige klimtocht naar boven. Een grote polonaise van zaklampen zie je al naar boven strompelen. Nee...je hebt de zonsopkomst hier niet alleen. Dat moment zul je moeten delen met heeeeeel veeeeel andere toeristen.
De beklimming is zwaar. Ik zak steeds weg in het mulle zand en ben ook nog snotverkouden. Bij iedere twee stappen naar boven, zak je weer een stap naar beneden en het loopt niet prettig als je nog een hele polonaise achter je hebt lopen. Iedereen wil namelijk zo snel mogelijk boven zijn om HET moment niet te missen.

Na twintig minuten klimmen, is dan eindelijk het einde in zicht. Het is al licht aan het worden maar de zon is nog niet op. Al met al zijn we toch nog ruim op tijd boven.Ik ben echt kapot en plof op mijn achterwerk met als voornemen voorlopig niet meer overeind te komen.
Wow, wat is het hier mooi. Een gigantische rij toeristen zitten naast elkaar op een rij.
Het duurt nog ruim vijftien minuten voordat de zon opkomt en ik zie de woestijn sneller roder en roder kleuren. Het prachtige lijnenspel wordt verlicht en nu pas laat de Sossusvlei haar ware schoonheid zien.
De stilte wordt alleen onderbroken door het geklik van camera's (en vele hoestbuien) maar verder heerst er alleen doodse stilte. Iedereen wil dit moment zo goed mogelijk tot zich door laten dringen. In de verte zie ik nog steeds mensen naar boven strompelen. Zij zijn helaas te laat voor dit lichtspektakel.

Na ontelbare foto's gemaakt te hebben, is het tijd om af te dalen. Dat doe je niet door eenvoudig naar beneden te lopen via het pad want daar klimmen immers nog steeds mensen naar boven. Nee, dat doe je door naar beneden te rennen via de zijkant van de duin. Hoe gaaf is dat?!
Je stort jezelf gewoon naar beneden en gaan met die banaan. Ik zie overal springende volwassenen die zich weer even kind voelen. Eenmaal beneden is het eindelijk tijd voor ontbijt want ik lust wel wat.