Kwalitatief is het weliswaar niet de beste foto die ik ooit gemaakt heb, maar hij is wel redelijk uniek. Bliksem boven het prachtige en bijna buitenaardse Sossusvlei.

Vanuit onze kulala ('plek om te slapen' in het Swahili) in de Desert Lodge kijken we aan het eind van de dag uit over de magische woestijn. Er huppelen wat gemsbokken rond maar verder is er geen leven te bekennen. We maken ons op om de zonsondergang mee te maken. De kulala is opgebouwd uit klei maar heeft 3 wanden van tentdoek en een rieten dak. Het achterste gedeelte herbergt een mooi uitgeruste badkamer met volop stromend water. En dat midden in de woestijn. Boven de badkamer bevindt zich een dakterras dat je van buitenaf met een ladder kunt bereiken. De kulala staat op een verhoging van houten palen, hetgeen ongedierte weg moet houden. Binnen is de hut voorzien van alle comfort. Elektriciteit is voorhanden en op de matrassen liggen dikke dekbedden tegen de nachtelijke kou.

De zonsondergang schijt surrealistische effecten te hebben en die willen we niet missen vanaf ons terras. Maar die avond verschijnt er opeens bewolking, heel veel bewolking zelfs en we missen de zonsondergang. Weldra begint het te regenen en te onweren. Ik maak foto's van de bliksemschichten boven de zandduinen. Het is prachtig en zeldzaam maar het is niet exact waar we op gehoopt hadden.

De volgende morgen staan we om 5 uur op. Het heeft de hele nacht geregend en het waait. Dit fenomeen komt niet zo vaak voor en het water blijft overal staan in de woestijn. Toch gaan we naar Dune 45 en Death Vlei, ook al regent het steeds harder.

Na een letterlijk bliksembezoek aan de duinen keren we terug naar de Desert Lodge. De stroom valt uit en de 12 kulala's beginnen te lekken. Ze zijn niet bestand tegen deze hoeveelheid regen. Het is alsof de klei langzaam wegsmelt. De directie besluit de lodge per direct te sluiten nu de wegen nog enigszins begaanbaar zijn. Gewoonlijk regent het 15 mm per jaar in Sossusvlei. In de afgelopen 24 uur hebben we dus voor vele jaren regen gehad.

De weg terug naar Windhoek is er een vol met problemen. We raken een aantal keren vast in de modder, bij de Spreetshoogte Pass is het donker en mistig en kunnen we de weg niet eens meer zien en we zijn echt alleen op de wereld. Bij Rehoboth uiteindelijk bereiken we de verharde weg weer en stopt het ook op miraculeuze wijze met regenen.

Ons Sossusvlei-avontuur is voorbij. Ik woonde en werkte er niet zo heel ver vandaan (Angola) maar heb helaas niet meer de gelegenheid gehad om het nog eens met mooi weer opnieuw te beleven. Er lagen alweer andere bestemmingen in het verschiet.