een boomhut in Kavango

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Sep 28, 2009

Vandaag hebben we de langste rit van deze reis voor de boeg: 700 km van Etosha naar Okavango. Inmiddels malen wij niet meer om een kilometer meer of minder. Bij reizen denk je eigenlijk niet in kilometers. Afstanden en tijd lijken te vervagen….

In het stadje Grootfontein gaan we de supermarkt in, want plekken waar je onderweg kunt lunchen zijn er niet. Dus wat brood, beleg en drinken inslaan. Er hangen weer de nodige bedelaars bij de supermarkt rond. Het is wel wrang, bedenk ik me even: wij kopen naar hartelust en zij wrijven over hun buik: honger….. Je ontkomt er niet aan in Afrika, ook hier niet, maar het is een situatie die je op dat moment niet kunt veranderen. Via Rundu rijden we de Caprivistrook in, op de landkaart die lange smalle vinger die vanuit Namibië het hart van Afrika in wijst. In Etosha hebben we zo juist geluk gehad: op onze laatste ochtend hier zien we enorme aantallen wild. Het is werkelijk niet te bevatten, het lijkt het paradijs wel. Tientallen giraffen en nog veel meer soorten antilopen en zebra’s komen drinken bij de waterplaats. Wat een drukte en wat een gezicht. Voor dit soort momenten kom je naar Etosha, en gelukkig maken ook wij dit toch nog mee.

’s Avonds, als het al zo goed als donker is, komen we eindelijk aan in Ngepi Kamp. Achteraf is dit al weer een waar hoogtepunt, maar in eerste instantie raken we in grote verwarring als één van de bedienden vóór ons uit naar ons nieuwe onderkomen voor de komende twee nachten loopt. We blijven maar lopen, het is aardedonker en er komt geen einde aan. Waar brengt hij ons naar toe? De receptie en andere huisjes liggen al ver achter ons. Hoe vinden we in het pikkedonker straks de weg terug voor het avondeten, en hoe vinden we vanavond laat na het diner ons huisje terug? Uiteindelijk staat de bediende stil en knipt een licht aan. We staan voor een boom aan de rivier. In de kruin van de boom, zo’n 4 meter boven de rivier, is een platform gemaakt met vijf zijden, ongeveer 5 bij 5 meter groot. De “muren” zijn bamboe rolgordijnen. In het midden van het platform een groot bed, twee nachtkastjes en aan de rand een toilet en douche. We zitten hier in het donkere niets, ver weg van alles, en slapen vannacht op een platform boven de rivier, waar nijlpaarden zitten. Even slaat de paniek lichtelijk toe. Hier zijn we wel erg op onszelf aangewezen!! Met de bediende wandelen we terug voor het diner, en na het diner worden we met de pick-up teruggebracht. Dat is een meevaller, want je ziet hier werkelijk niets en je moet er niet aan denken dat je zaklamp het begeeft. Moe als we zijn gaan we eerst slapen. We trekken de bamboe rolgordijnen omhoog, zodat we in de openlucht slapen. Overal horen we de geluiden van de Afrikaanse nacht. De nijlpaarden morren en knorren onder ons en om ons heen. Uiteindelijk vallen we in een beetje rusteloze slaap, die nog eenmaal verstoord wordt omdat Lione enorme bulten, zo groot als een ei, op haar been ontdekt. Ik sla de deken open en kan de dader, een reuze insect dat ik niet heb kunnen identificeren, nog net grijpen…..

De volgende ochtend om half zeven ziet de wereld er anders uit, heel anders. Als we ons even oprichten is het eerste dat we zien de net boven de horizon uitkomende zon boven de rivier en de bomen. In ons grote bed genieten we hiervan. Het is vaak het mooiste moment van de dag, als het licht nog niet hard is en de wind nog wat koeltjes. Zeker hier. Dit is inderdaad toch wel heel mooi wakker worden, zo heerlijk alleen en zo helemaal Afrika. Na het ontbijt genieten we op ons platformpje, we wandelen wat en ’s middags maken we de tocht met een mokoro (oorspronkelijk een uitgeholde boomstam, tegenwoordig van kunststof) over de Okavangorivier. Grote hordes gasten staan te wachten, ze willen allemaal met de mokoro’s mee en even vrezen we het ergste: spitsuur op de Okavango?? Maar als iedereen in de mokoro zit en de bootjes wegvaren, varen we redelijk alleen over de rivier. Vrijwel geluidloos gaat het over het water, veel vogels aan de kant en wat nijlpaarden verderop die hun ogen lodderig boven het water uitsteken.

Als ik dit opschrijf, zitten we weer op ons platform boven de rivier. Het blijft goed uitkijken waar je loopt, wil je er tenminste niet van af vallen…. De rivier stroomt traag onder en langs ons heen. Lekker in de schaduw van de boom. Vogelgeluiden en verder niets. Dit is toch wel heerlijk bijkomen na twee “drukke” weken! Straks hebben we hopelijk warm water en dus een heerlijke douche. Het in de open lucht douchen (10 centimeter rechts van je houdt het platform op, dus goed uitkijken waar je je voeten neerzet!) en het gebruik maken van het toilet (bootjes varen voorbij!) blijft toch wel een aparte ervaring.