Totaal geen toeristisch bezoek aan Hima en Herero dorpen
Kaokoland
Namibië
WKerkhof
Totaal geen toeristisch bezoek aan Hima en Herero dorpen
Vandaag gaan we met Marius Steiner van Camp Aussicht een bezoek brengen aan verschillende Himba en Hereero dorpjes (nederzettingen) in de omgeving.
Natuurlijk leek het me geweldig om deze volken (Himba en Herero) in het echt te kunnen zien. Hoe ze leven enzo, maar het leek me toch heel ongemakkelijk. Als een buslading Japanners in ons dorp in Nederland zou worden afgezet en foto's ging maken van mijn huis, mijn kleding, mijn buren, zou ik dat namelijk ook maar raar en niet prettig vinden. Maar ja om het dan maar niet te doen…. nee dat wilde ik ook niet.
Lang heb ik gezocht en forums afgespeurd naar iets wat niet al te toeristisch was en waar het leven wat je te zien krijgt ook 'echt' is. Dus geen opgezette dorpjes, waar alle bewoners 's avonds weer naar huis gaan en met hun gewone kloffie op de bank gaan zitten, bij wijze van spreken.
Na veel zoeken stuiten ik op Camp Aussicht van Marius Steiner (meer over hem en zijn B&B staat in mijn vorige blog 'Opuwo en Camp Aussicht). Marius heeft in de loop van de jaren de Hima taal zich goed eigen gemaakt. Hij functioneert als een locale adviseur voor veel locale mensen en ook heeft hij een dokters post opgezet in de omgeving. Op zijn landgoed heeft een dokter uit Europa zijn huis mogen bouwen (Deze man wil graag de locale bevolking helpen, maar krijgt van de regering helaas geen werkvergunning. Ondanks dat deze man hier vrijwillig wil komen, moet hij een werkvergunning van de regering hebben. Helaas staat daarom het huis vaak leeg, en komt de dokter niet heel vaak terug naar zijn huis….)
Na verder navraag te hebben gedaan naar de Himba en Herero toer te hebben gedaan denk ik dat dit wel een mooie toer is om het dagelijks leven van deze volken goed te kunnen zien. Marius gaat op zijn toer altijd onaangekondigd langs bij verschillende dorpjes. Er zit soms wel een maand tussen voordat hij weer hetzelfde dorpje aandoet. Ook geeft hij geen geld voor ons bezoek, maar als dank voor hun gastvrijheid krijgen ze meel en andere dingen die ze gebruiken in het dagelijks leven.
's Morgens vertrekken we na het ontbijt met de auto van Marius. We rijden over plaatsen waar geen weg te bekennen is, maar gelukkig kent Marius dit gebied op zijn duimpje.
Het eerste dorpje waar we aankomen is een Himba dorp echt in the middle of nowhere. Bij binnenkomst staan er een paar vrouwen in blote borsten bij de geiten. Zij hebben een aparte haardracht en zijn ingesmeerd met een okerkleurige substantie. Heel indrukwekkend om deze mensen in hun dagelijkse bezigheden te zien.
Marius verteld dat je bij Himba vrouw kan zien, wat haar leeftijd is, of ze getrouwd is en of ze kinderen heeft aan haar haardracht. Helaas heb ik dit niet allemaal kunnen onthouden.
We lopen even naar hun toe om goede dag te zeggen, en kijken verder het dorpje rond. wat opvalt is dat hier geen mannen zijn, alleen vrouwen en kinderen. Veel mannen of jongens gaan in de stad wonen en studeren. Vele die eenmaal een opleiding hebben komen niet meer terug naar hun dorpje om geiten te hoeden, maar gaan ergens werken waar ze hun opleiding kunnen gebruiken, helaas. Als dit zo door zou blijven gaan is het een kwestie van tijd dat deze traditie en bevolking ook 'normaal' gaat worden en dus verdwijnt.
Al snel zijn er veel kinderen rond ons die onze handen vasthouden en van alles vertellen waar wij helaas niks van verstaan.
Het is heel mooi om te zien hoe het dagelijks leven er hier aan toe gaat. de jonge kinderen spelen en zorgen voor elkaar. De wat oudere kinderen zijn weg om de geiten te hoeden. Moeders, koken, en voeden hun baby's. Alles is hier relax en het lijkt weinig stressvol. De kinderen zien er ook goed en gezond uit.
Van Marius mogen we de kinderen of volwassenen niks geven, of zelfs niks ruilen. Hierdoor zouden ze ons (blanken & toeristen) kunnen gaan zien als een soort weldoeners, en de volgende keer dat er dan toeristen in het dorp komen, is de kans op bedelen meteen veel groter. dat is natuurlijk niet de bedoeling zijn, dus hoe leuk het ook zou zijn om wat te ruilen, we doen het niet.
Aan het einde van ons bezoek lopen 3 kinderen mee naar de auto en Marius geeft hen wat meel, thee en hoestdrank als dank voor ons bezoek. OP naar het volgende dorp.
Dit is een piepklein dorpje van 4 hutjes. Hier woont een hele oude Herero-dame. Zij is erg ziek, en lijdt aan een soort reuma. Een zoon en een dochter zijn ook op dit moment aanwezig en ze laten ons zien hoe ze hier koken en wassen. Wassen doen ze niet, maar door een korf onder hun rok te plaatsen, met daarin een soort vuurtje van geurend hout, frissen ze zichzelf op.
Nog een dorpje doen we aan, dat is weer een dorp met Hima's. Bij aankomst is het dorp helemaal verlaten. Marius vraagt even in de auto te blijven zitten en zoekt eerst zelf een van de oudere kinderen op. Na met hem gesproken te hebben blijkt dat alle moeders water zijn gaan halen bij een put een eind verderop. Marius laat ons even rondkijken, maar zonder moeders zijn de kindjes wat meer teruggetrokken en verlegen lijkt wel. Ze spelen met elkaar en komen niet echt in de buurt zoals in het eerste dorp. We blijven daarom niet te lang.
Na een prachtige dag gaan we weer terug naar de B&B met heel wat foto's en verhalen rijker.
Ik heb zeker geen spijt dat ik hier ben geweest, al blijft het gevoel van aapjes kijken toch wel een beetje aanwezig
Foto's
