Kaokoland (dag 13 en 14)
Kaokoland
Namibië
Elstijssen
Kaokoland (dag 13 en 14)
Op om 06.00, 06.30 ontbijt en om 07.15 vertrokken we voor een rit van een kleine 2 uur naar een Himbadorpje. In het dorp wonen de vader en moeder en de 2 zoontjes van een huishoudelijke hulp van Serra Cafema en haar 2 jongere zusjes (tweeling). Ze werkt 3 maanden in het kamp en heeft daarna 1 maand vrij. Die maand brengt ze in het dorpje bij haar 2 zoontjes en familie door. Ze vinden het leuk, dat ze bezoek krijgen. Voor hen is het een welkome afwisseling en een mogelijkheid wat te verdienen. Ze hebben ons van verre aan zien komen en zitten er al helemaal klaar voor. “Moro, moro, moro”, de welkomstgroet van de Himba. Zo te zien zijn ze behoorlijk welvarend. Ze hebben veel vee: ca. 35 koeien, 15 kalfjes en 60 geiten. Fotograferen is geen enkel probleem. Na een tijdje haalt de vrouw des huizes een aantal in doeken gebonden pakketjes uit een bijna kale boom, die als kast dient. In de doeken zitten zelfgemaakte sieraden, mooie stenen, gevlochten mandjes en bewerkte grote pitten, die ze samen met de kinderen op een deken uitstalt. Zonder woorden, vrijblijvend en rustig afwachtend, worden ze te koop aangeboden. De heer des huizes, de enige die in een stoel (campingstoeltje) zit, houdt alles scherp in de gaten. Met veel plezier koop ik een aantal pitten met allemaal verschillende afbeeldingen en een mandje om ze in te doen. Ook het Nederlandse echtpaar, Phil en Vernon kopen souvenirs. Het levert een enthousiast “dankie, dankie, dankie” op. Volgens Ricky (onze gids, die eigenlijk Ricardo heet) kunnen ze wel 3 à 4 maanden vooruit met wat ze aan ons hebben verdiend. Ondertussen was de temperatuur al behoorlijk opgelopen. Fotograferen is als de zon als zo hoog aan de hemel staat en met al die contrasten voor mij jammer genoeg niet echt weggelegd. Na een paar laatste foto’s namen we afscheid. Terug in het kamp konden we meteen aanschuiven voor de lunch.
’s Middags toerden we in westelijke richting. Het Nederlandse echtpaar, Philip en ik in de jeep. Evert en Vernon (met helm) volgden ons op quadbikes. Philip heeft een paar jaar geleden een “stroke” (beroerte of is het hersenbloeding?) gehad. Voor hem is het al een hele toer om een eindje te lopen of zich in de jeep te hijsen. Quadbiken zit er voor hem dus niet in. Het Nederlandse echtpaar vindt het te gevaarlijk. De vrouwelijke helft van het echtpaar krijgt al bijna een beroerte als we in de jeep een steile duin op of afrijden. Zo nu en dan stopten we voor een zoveelste “Kodakmoment” en natuurlijk ook voor onze dagelijkse Sundowner. Deze keer zonder alcohol vanwege de quadbikers. Te laat gingen we naar het kamp terug; het laatste stuk in schemer en vervolgens in het donker. De verlichting van de quadbikes deed het niet en Vernon begon het knap benauwd te krijgen. Reden om de formatie te veranderen: Evert voorop, daarna Vernon en daarna de jeep.
Zonder ongelukken en (vooral Vernon) opgelucht kwamen we na steile duinen en rotsachtige bergpaadjes bij het kamp aan. Een frisse douche, een (hoe kan het ook anders) heerlijk diner en op tijd naar bed. Ik met het voornemen de volgende dag nergens naar toe te gaan om heerlijk lui achter mijn laptop op de veranda te blijven zitten.
SERRA CAFEMA (DAG 14)
Heb me laten verleiden om vanochtend toch mee te gaan. Wel met de belofte dat we halverwege de ochtend weer terug zullen zijn. Samen met de Canadezen en Ricky naar het oosten van Hartmann’s Valley. Heb geen spijt. Het is een gezellige en mooie rit naar rotsformaties in een zee van zand. We kunnen het goed vinden met Vernon en Phil. Ze hebben een goed gevoel voor humor en er gaan heel wat grappen over en weer. We zijn ook allergisch voor een aantal van dezelfde dingen, zoals de veel te hard en druk pratende Yanks (2 echtparen) die nu in het kamp zijn. We (vooral Phil en ik) proberen ze zoveel mogelijk te ontwijken. Dat lukt niet echt, want de Yanks komen steeds als vliegen op Evert en mij af. Ze vragen ons het hemd van het lijf. Aan tafel vraagt een van hen aan Evert of er in Nederland nog een interessante bestemming is voor hem en een aantal van zijn maten. Zijn hobby is namelijk WOI en WOII en ieder jaar gaan ze gezamenlijk naar een bestemming, die daarmee te maken heeft. Vooral slagvelden gecombineerd met musea. Ze zijn al op veel plaatsen geweest, ook in Frankrijk en België. Hij blijkt ook een verzamelaar te zijn van allerlei oorlogswerktuig en aanverwante artikelen. Als ik iets verafschuw is het oorlog en alles wat er mee te maken heeft. Op het moment dat hij en zijn echtgenote enthousiast allerlei oorlogsfilms de revue laten passeren met daaraan gekoppeld oordelen over de kwaliteit daarvan, valt voor mij het doek. Ik trek me terug in onze tent en val onder het geruis van de rivier in slaap.
Evert is om 15.30 naar het koffie/thee appèl gegaan en gaat daarna met de Canadezen en Ricky met de boot de rivier op. Ik blijf in de tent om wat foto’s voor onze weblog te verzamelen en te schrijven. Ik loop hopeloos achter. Heb er in het Skeleton Coast Camp helemaal geen tijd voor gehad. Je doet elke dag weer zoveel nieuwe indrukken op, dat eerdere indrukken snel vervagen. Gelukkig houdt Evert zijn notitieboekje trouw bij, dus hoef ik niet al te diep in mijn herinnering te graven. Ook het zien van de foto’s helpt om alles weer helder voor de geest te halen. Misschien lukt het me om vandaag nog wat te bloggen. Er blijkt een onbeveiligd draadloos netwerk te zijn. Als ik het niemand vertel, mag ik het van Johan gebruiken. De mannen zijn om 18.00 uur terug. Ik ga met mijn laptop onder de arm richting zwembad om te bloggen. Lang houd ik het niet vol. Het is al donker en het stikt van de muggen. We hebben geen Malarone ingenomen en ik heb ook nog geen Peacefull Sleep opgespoten, dus ga ik terug naar onze tent. De kans op malaria is klein, maar ik wil het risico niet lopen. Douchen, Peacefull Sleep en naar het diner. We weten het zo in te kleden dat we samen met Phil en Vernon aan het eind van de tafel zitten; lekker rustig. Phil en Vernon gaan morgen voor 3 nachten naar Etosha. Phil gaat daarna een paar dagen naar Kaapstad en vliegt dan naar huis (Toronto). Vernon vliegt naar Johannesburg. Zijn vrouw (Engelse) is nu in Engeland en vliegt over een paar dagen ook naar Jo’burg. Van daaruit gaan ze samen naar hun zoon die in de Kalahari in Botswana de leiding heeft over Jacks Camp (wij zijn daar een paar jaar geleden geweest). Daarna gaan ook zij naar huis. Naar huis is voor hen een deel van het jaar Toronto en het andere deel Naples Florida. Na het eten zingt het personeel ons toe. Iedereen duikt op tijd in z'n mandje.
Foto's
