De lifter

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Feb 9, 2014

We rijden al een paar uur door het schitterende landschap van Damaraland in Namibië. De asfalt wegen hebben we achter ons gelaten en beginnen nu wel de nadelen te ondervinden van het huren van een kleine personen auto in plaats van een 4x4. De schokbrekers maken overuren, terwijl we over de gravelweg stuiteren.

Maar dit ongemak kunnen we makkelijk negeren. Buiten is het gewoon te mooi om ons zorgen te maken over ons comfort. We rijden tussen de constant van vorm en kleur veranderende heuvels en rotspartijen. Genietend van deze omgeving rijden we in stilte in de richting van onze eindbestemming voor vandaag; een camping in de buurt van de rotstekeningen van Twyfelfontein. Alles verloopt op rolletjes.

Dan zien we plotseling een paar honderd meter voor ons iets bewegen op de weg. Dichterbij gekomen zien we een oude man naar ons zwaaien. Vaart minderen is niet echt nodig. Ons autootje haalt op deze weg net de 40 km/u. De man maakt bekende ‘ik heb een lift nodig’ gebaar; hij heeft zijn duim omhoog gestoken. Even twijfelen we, maar niet lang. We stoppen en vragen of we hem kunnen helpen. Niet geheel verrassend vraagt hij om een lift. Hij gaat ongeveer in dezelfde richting als ons en hij verwacht dat we hem ruim twee uur dichter bij zijn bestemming kunnen brengen.

We ruimen de achterbank op een zitplaats te creëren. Het past allemaal net; drie personen, 2 rugzakken, 2 grote watertanks en een jerrycan benzine en nog wat lossen spullen. We kunnen weer op weg. Nog steeds zweeft een beetje twijfel achter in ons hoofd (Is het wel veilig om iemand hier in de ‘middle of nowhere’ op te pikken. Of is dat nu precies de reden om hem mee te nemen?), maar dat verdwijnt snel als de man begint te praten.

Hoewel hij er een beetje onverzorgd uitziet, merken we aan zijn stem en manier van praten dat er geen kwaad schuilt in hem. Het blijkt dat hij gisteren uit Windhoek is vertrokken op weg naar vrienden in deze regio. Hij heeft ruim drie langs de kant van de weg gezeten, wachtend op een lift. Tevergeefs probeerde hij de aandacht te trekken van de voertuigen die eerder langs zijn gekomen. Wij denken aan de enorme 4x4’s met heel veel ruimte en weinig inzittenden die ons eerder hebben ingehaald, ons achterlatend in dikke stofwolken; toeristen met haast op weg naar het volgende ‘Kodak-moment’ maar ondertussen lokale gebruiken brutaal negerend. Het is algemeen bekend dat openbaar vervoer hier eigenlijk niet bestaat en dat veel mensen afhankelijk zijn van meerijden met anderen… .

De man houdt van praten. Hij spreekt over zijn vlucht uit Zuid Afrika in tijden van de Apartheid. Hoe hij een nieuw leven heeft opgebouwd in Namibië en over de verschillen tussen deze twee landen qua politiek en bevolking. De tijd vliegt voorbij. We lachen veel over onze kleine auto en de moeite die het, zo zwaar beladen, kost om sommige heuveltjes over te komen.
Voordat ik het in de gaten heb, is het tijd om afscheid te nemen. Hij tikt me zachtjes op mijn schouder en geeft aan dat wij op de kruising naar links moeten. Hij moet verder rechtdoor. We nemen afscheid met een ferme handdruk. Hij dankt ons voor de lift. Wij danken hem voor zijn mooie verhalen en gezelschap!