het lot van de bosjesmannen en de "White Lady"
Damaraland
Namibië
Djmeijst
het lot van de bosjesmannen en de "White Lady"
De hoogste berg in Namibië, de Brandberg, is een geologische nouveauté van 100 miljoen jaar oud in een landschap van twee miljard jaar oud. Deze uitgedoofde vulkaan staat, met rondom aan de horizon nog enkele kleine broeders, hoekig in het tot zand en steenwoestijn geërodeerde landschap. En deze nieuweling bewaart nu in haar binnenste kloven een bescheiden monument van een der oudste nog bestaande volken op aarde; de Bosjesmannen of de San. Veel San zijn er niet meer. En ook leefden zij altijd zeer bescheiden. Geheel één met en volledig aangepast aan de zeer karige natuur van de Kalahari waar zij al veertigduizend jaar onderdeel van zijn. Zij zijn niet, zoals het overgrote deel van de mensheid, uit de natuur getreden en wat zij ons nalaten is dan ook maar zeer bescheiden.
Het water werd opgeslagen in leeggeblazen struisvogeleieren en deze werden in het zand begraven. Na jaren wisten ze deze opslagplaatsen terug te vinden. Ze jaagden met het grootste respect voor hun prooi. Deze werden aangesproken als broeder kudu, broeder biesbok en na de jacht werd de geest van het stoffelijk overschot geëerd.
Echter zonder enig respect jaagden de boeren van Zuid Afrika op de San. Zij zagen hen niet als mensen maar als een soort apen.
De San hebben verspreid in en rond de Kalahari hun rotstekeningen nagelaten. Diep in de Kalahari, op hun heilige plaatsen, zijn tekeningen van vijftien tot vijfentwintigduizend jaar oud gevonden. De tekeningen in de Brandberg, waaronder die van de "White Lady", zijn dan met een ouderdom van zesduizend jaar nog betrekkelijk jong. Maar de White Lady is wel een beroemdheid. Dit heeft zij de danken aan Abbé Pierre, die haar met gallische gevoel voor heroïek, een groots verleden toedichtte.
De manier waarop de White Lady getekend is vertoond overeenkomsten met de afbeeldingen van de oude Egyptenaren. Ook zij tekenden schouders en hoofd evenwijdig aan het vlak. En wat betreft lichaamsbouw en huidskleur zijn er overeenkomsten tussen de San en de Egyptenaren. Het was de goede Abbé al spoedig duidelijk dat de White Lady een verre nazaat was, die het land van haar voorvaderen kwam bezoeken. Een Egyptische prinses, die een reeds eeuwen bestaande band met het land van herkomst kwam bestendigen.
Speculaties over de afkomst van de Egyptenaren werden nieuw leven ingeblazen en zo ging het verhaal van de White Lady 120 jaar geleden de wereld over. Zij werd beroemd. Ook lokaal. Zelfs de boeren van Zuid Afrika wisten wat een Pharao was en je jaagt niet op mensen en zeker niet op voorvaderen van een Pharao. Mede hierdoor kwam de "apenjacht" tot een einde en zo behoedde de White Lady zesduizend jaar na haar reis haar nazaten voor een totale uitroeiing.
Nu zijn er nog maar weinig San en deze zorgen op hun beurt voor hun beroemde voorouder. Want haar afbeelding heeft zeer geleden onder de belangstelling. Men kampeerde onder de rotstekeningen. Rook, vuur en bekladding hebben haar afbeelding aangetast, maar nu wordt zij beschermd. Bezoek kan alleen met een gids en door hekjes wordt zij van direct contact gevrijwaard.
Maar zoals ook de dromen over het Afrika van vroeger is ook de White Lady daadwerkelijk aan het vervagen en over enkele decennia zullen San, de leeuwen, olifanten en giraffen alleen nog maar leven in verhalen. Zoals ook de veertigduizend jaren van de San alleen nog maar voortleven in de verhalen van enkele nazaten.
Foto's
