Safari in natuurreservaat Okonjima

Door: KH1981

Geplaatst op Jul 5, 2013

Tik…,tik… ,tik….Wat bladerengeritsel en het geluid van het opsporingsapparaat niet meegerekend,is het muisstil.Het signaal is de afgelopen minuten steeds duidelijker en luider geworden.
“Waar zit die kat?” vraagt onze begeleider Previous zichzelf lichtjes gefrustreerd af, “hij moet hier recht voor ons zitten.”
Met een verbeten ruk zet hij zijn rechterknie op de chauffeurszetel en kantelt zijn bovenlichaam uit de jeep.In zijn gestrekte rechterarm houdt hij de antenne vast,waarmee hij voor zich in de lucht een grote horizontale halve cirkel tekent.Ik doe mijn uiterste best om in de zwarte oneindigheid rondom mij weerkaatsende ogen of een silhouet te herkennen.In tegenstelling tot Babos waarnaar we zo naarstig op zoek zijn,ben ik merkelijk geen nachtdier.Ik weet dat Babos ons wel duidelijk kan zien met zijn lichtgevoelige ogen.Met zijn sterk ontwikkelde reukzin zal hij ongetwijfeld onze geur al hebben opgevangen en zijn oren zullen hem ook al attent gemaakt hebben op onze aanwezigheid.Babos is één en al zintuig,een wild dier in een wilde omgeving,een roofdier.Als hij geen halsband met zender droeg,was het onbegonnen werk hem te zoeken.Zelfs met zender lijkt het zinloos.Verscholen tussen het struikgewas wordt hij onzichtbaar. Tik…,tik…,tik…

Mijn ogen voelen zwaar aan en ik bibber van de kou.Toch wil ik nog niet opgeven.We hebben al zo veel moeite gedaan.Toen Previous het tikkende signaal een tweetal uren geleden opving,verlieten we al snel de zandweg.Eerst konden we de begroeiing nog omzeilen,maar deze werd na een tijdje zo dicht dat we uiteindelijk over struiken en kleine bomen zijn beginnen rijden.Alles rondom onze jeep kraakte en knakte af. Soms was ik ervan overtuigd dat de Landroover het zou begeven.Het signaal uit de antenne volgend, kwamen we aan bij een opgedroogde rivierbedding.Previous liet de jeep hier in glijden en reed door het mulle zand naar de andere oever.

En nu staan we hier al minuten te kijken,te luisteren en rond te lichten met een grote zaklamp.Tik,tik,tik…Ik houd mijn adem in.De blaadjes van het struikgewas trillen rustig in de wind.Ergens op een paar meter van ons,in de ultieme duisternis moet één van de zeldzaamste dieren op aarde zitten.
“Laat je zien kat, laat je zien, ” fluistert Previous dwingend tegen Babos of eerder tegen zichzelf.
Nauwgezet en geduldig belicht hij de begroeiing vlak voor ons.Dan laat hij de lichtstraal traag glijden vanwaar ze gekomen is.Niets,niets,en dan plots zien we twee groene lichtjes en de onscherpe contouren van een kattenkop.
“Vrienden,mag ik jullie voorstellen aan Babos.Recht voor ons,” fluistert Previous op een opgewonden toon. “Ongelooflijk,maar we hebben hem gevonden.You are two very lucky bastards.Denk eraan;maak geen grote bewegingen en blijf rustig zitten.”
“Are you happy?” vraag Previous ons. “Neem vlug wat foto’s.We moeten dringend terug want het is al veel te laat. Als je wil,proberen we het morgenvroeg opnieuw.”
Die nacht doe ik geen oog dicht van de adrenaline.Wie is er eigenlijk zo gek om een luipaard in het midden van de nacht te gaan zoeken?Previous,een gemotiveerde gids van Okonjima.

Twee nachten blijven we slapen in dit privé-reservaat.Het domein van 200 km² omvat een gezellige lodge waar je safari’s kan boeken,maar het is bovenal de thuis van AfriCat,een stichting die het behoud van Namibiës grote carnivoren nastreeft.Tot in de vroege jaren negentig werd dit gebied gebruikt als graasveld voor vee,waar regelmatig een kalfje werd gegrepen door een roofdier.Vanzelfsprekend doden of vangen de meeste boeren deze “probleemdieren”,maar Okonjima heeft hen tot sterren gebombardeerd.Algemeen worden deze grote roofdieren als vraatzuchtig en gevaarlijk beschouwd,terwijl ze hier symbool staan voor de natuur, het wilde en schoonheid.In de beginjaren was de stichting louter bezig met de opvang en rehabilitatie van jachtluipaarden en luipaarden.Al vlug begon het centrum overvol te zitten met dieren die niet meer in het wild konden worden vrijgelaten of die telkens terug binnen werden gebracht.AfriCat begreep dat op deze manier hun doel–wilde carnivoren wild houden–niet nagestreefd kon worden.In mei 2010 werd het vernieuwde Okonjima natuurreservaat geopend,dat zich vanaf dan ook toespitst op onderzoek en onderwijs.Via workshops reikt de stichting aan lokale veebedrijven vernieuwde technieken aan om het vee beter te beschermen.Bovendien inviteren ze schooltjes om een kosteloos bezoek te brengen aan AfriCat.De kinderen krijgen hier uitleg op maat over de werking en het doel van de organisatie en ze krijgen enkele jachtluipaarden,die constante verzorging nodig hebben,met hun eigen ogen te zien.Het is heel spijtig dat deze dieren nooit meer in het wild kunnen worden vrijgelaten,maar ze spelen een niet te onderschatten sleutelrol.Zij zijn AfriCats meest overtuigende ambassadeurs.
“Het is fantastisch die verbaasde gezichtjes te zien,”glundert Previous“als ze zo’n indrukwekkende kat voor het eerst van dichtbij zien.Ik probeer hen op een andere manier naar deze dieren te laten kijken.Ik maak hen attent op hun elegante loopje,de mooie tekening in hun vacht,hun luie uitstraling als ze liggen te zonnen.Wist je trouwens dat de nagels van een jachtluipaard dezelfde functie hebben als de spikes onder de loopschoenen van Usain Bolt?We hopen dat deze toekomstige boeren inzien dat het mogelijk en een voorrecht is met deze dieren samen te leven.”

Onze laatste ochtend stelt Previous voor om twee andere luipaarden te zoeken.Het eerste luipaard vinden we snel,maar ze is heel schichtig en verdwijnt al snel in het diepe bos.
“I’m happy,” zeg ik tegen Previous.
“Maar ik ben nog niet tevreden,”antwoordt onze gids vastberaden terug.“Ik wil jullie ook nog voorstellen aan Electra,het zusje van Babos.”
Het wordt weer een rit met prikkende twijgen,knakkende bomen en eindeloos veel putten.
Na een urenlange vruchteloze zoektocht besluiten we op te geven.Toch kan Previous het niet laten tijdens de terugtocht zo nu en dan het signaal te controleren.Als we op een open plek aankomen is het getik van de antenne verrassend helder.Uiteindelijk vinden we Electra vlak voor onze jeep,terwijl ze ontspannen een kudde gnoes gadeslaat.De laatste rit is het perfecte afscheid van Okonjima en haar sensationtele katachtigen.Voor ons begint dan een self-drive safari van anderhalve maand door de wildparken van Namibië en Botswana.Zelf beschikken we niet over apparatuur om dieren met zender op te sporen.Toch hebben we zonder ook heel veel wild kunnen spotten, waaronder boven alle verwachtingen,één luipaard en drie jachtluipaarden.Previous had gelijk;very lucky bastards indeed!