Hart verloren .

Door: Agrotewal

Geplaatst op Jan 15, 2013

We hebben een cats unlimited tour geboekt en moeten ons eigen paradijsje al na een paar uurtjes verlaten om de barre tocht naar het hoofdgebouw te maken. In de uren die er aan vooraf gaan hebben we heel veel wild gezien wat komt drinken bij het water of gewoon loopt in de vallei op een steenworp afstand. Het is niet te beschrijven hoe het voelt als er geen hekken, rangers of andere mensen bij zijn. Ik kan de dieren benaderen tot ze iets horen en dan schieten ze weer weg. Dat is nog eens iets anders dan vanuit de auto of zittend op een bank bij Okaukuejo.

Hobbelend en hotsend over de rotsen gaan we richting tour. Het is afzien maar ik kijk uit naar de tour. De afgelopen dagen heeft mijn zoomlens het begeven en dat voelt als een gemis. Maar in een helder ogenblik besluit ik dan de macrolens maar op de camera te schroeven zodat ik de roofdieren toch knap op de foto kan krijgen.

Samen met nog een paar andere gasten gaan we met 2 auto's op zoek naar cheetah's. Het terrien is zo ruig dat het zelfs met de 4x4 afzien is. We grijpen ons vast aan de portieren om niet helemaal tegen de anderen aangesmeten te worden. Ik heb de cheetah's ook al in opvang centra van dichtbij mogen zien maar dit is toch heel anders. Na een tijd gereden te hebben zien we een glimp van de cheetah's. Ze weten dat ze iets te eten krijgen en laten zich uitgebreid op de foto zetten. Een cheetah in de ogen kijken is echt een hele aparte ervaring.

Waar ik het meest naar uit heb gekeken lijkt in het water te vallen. Na een tijd te hebben rondgereden, is de tijd die staat voor de tour al dik verstreken. Jammer ik had me hier zo op verheugd. Maar onze gids is niet voor een gat te vangen en legt in een grote boom wat stukken vlees neer. We zitten muisstil in afwachting van ......... Ja hoor geritsel en daar is mijn langverwachte luipaard. Wow wat een dier wat een mooie tekening op zijn vacht en dan die ogen heel anders dan de cheetah. De kleur tussen geel en groen in. Hij klimt de boom in en de klikken van de fototoestellen verbreken de stilte. Gegrom en een hele felle blik de luipaard wil nog meer. en krijgt dat ook.

Dan verscheurt een schel geluid de stilte, het mobieltje van de gids gaat af. De luipaard brult, geef nog een grauw en trekt een sprintje naar de bosjes. Zelden heb ik iemand zo zacht zulke lelijke taal horen uit slaan als de gids. In het engels geeft hij de beller er van langs. Gelukkig voor ons is het luipaard over te halen om zich nog even te laten zien. De gids gooit eten wat hij behendig uit de lucht plukt. Gaaf zo kan ik een mooie foto maken. Verkocht ben ik, daar op die plaats verlies ik mijn hart aan een luipaard. Wat had ik graag even door zijn vacht gekroeld en nog een keer in die prachtige ogen gekeken. Aan alles komt een eind en we gaan in de schemering terug naar ons chalet wat veranderd in een heuse nachtmerrie.

Foto's

cceb7.jpg

Agrotewal