Namibië - Botswana 2003 (2) - Zonsondergang bij Popa Falls
Caprivi Strip
Namibië
Hbplaatjes
Namibië - Botswana 2003 (2) - Zonsondergang bij Popa Falls
De eerste etappe naar en in Etosha was op z’n minst gezegd anders dan verwacht, maar vol goede moed gingen we op weg naar de Caprivi strip. Onze volgende twee nachten zouden we doorbrengen in de Suclabo Lodge vlak bij het Mahango Game Reserve. De Popa Falls waren maar een paar honderd meter van de lodge.
We hadden ’s ochtends nog een tijd in het Etosha doorgebracht en waren pas laat op weg gegaan naar de Caprivi. Via Tsumeb, Grootfontein en Rundu was het toch een uurtje of zes rijden naar de Suclabo Lodge. Ondanks dat het ruim 600 km is kan dit toch snel, omdat het een prima en heel erg rustige asfaltweg is. Tegen de avond kwamen we aan en werden gastvrij ontvangen door een al ouder echtpaar. De lodge had z’n beste tijd gehad, maar de ligging was fantastisch. Aan de Okavango rivier met een grote veranda boven het water. De krokodillen die het en der bij het water lagen, de nijlpaarden die steeds hun kop boven het water uitstaken, de ondergaande zon en …… een heerlijk koud pilsje.
Na een goed diner en prima nachtrust stond de volgende ochtend een game drive in het Mahango Game Reserve op het programma. Samen met het oudere echtpaar gingen we op pad in een oude open 4x4. Het Mahango was 16 km van de lodge. Het park werd in die tijd weinig bezocht. De Caprivi strip was pas een paar jaar weer open voor toeristen. Door de vele rivieren is de Caprivi een waterrijk gebied met veel wild en vogels. De natuur en het dierenleven verschillen ook totaal van het Etosha. De strip had lange tijd gediend als uitwijkplaats voor rebellen uit Angola en kon jarenlang alleen in konvooi bereisd worden vanwege de veiligheid.
Tijdens de game drive zagen we voor het eerst roan- en sableantilopen in het bosrijke deel van het park. Beide antilope soorten zijn vrij zeldzaam. Ook hebben we bij de rivier voor het eerst de red lechwe gezien.
Op een gegeven moment kwam er een groep van ongeveer 15 olifanten uit het bos. Ze waren op weg naar het moeras bij de rivier. Opvallend was dat er geen enkel jong bij deze groep was. De jongste olifant was minstens 10 jaar. Volgens de lodge-eigenaar kwam dit door de jarenlange onlusten (en het stropen) in de regio, waardoor er geen goed klimaat zou zijn geweest voor jongen. Dit zou ook de verklaring zijn voor het nerveuze, schuwe, maar ook wat agressieve gedrag van de olifanten. Hoewel we behoorlijk wat afstand hielden waren de olifanten toch erg angstig. Na telkens een paar stappen, weer wachten, oorflapperen, gegrom en uiteindelijk hard rennen passeerden ze ons op ruime afstand.
Na de lunch gingen we terug naar het park om zelf rond te rijden. Nog geen 100 meter van de “hoofdweg” af kreeg onze Nissan 4x4 het al zwaar. We kwamen vast te zitten in het erg rulle zand en de bodem van de auto zat vast op het hoge midden van het karrenspoor. In de lage gearing konden we gelukkig vrij snel weer los komen, maar dat was wel even zweten. Helemaal lekker na al het gedoe in Etosha voelde het echter niet. Als dit al zo moeilijk ging hoe zou het dan in Botswana worden. Van Chobe naar Maun betekent tenslotte enkele honderden kilometers rul zand. Ach, wie dan leeft wie dan zorgt.
Op het eind van de middag stond er nog een boottochtje op het programma. B oot was overigens wel een groot woord. Er lag een soort vlot met een dakje met 2 plastic tuinstoeltjes voor ons klaar. De kapitein was een tiener die over een heel licht buitenboordmotortje kon beschikken dat professorisch op het vlot was aangebracht. De echte boot, die anders altijd gebruikt werd, was er helaas niet, omdat die ergens anders met pech was gestrand. Wat als een romantisch tochtje per boot naar de Popa Falls bij zonsondergang bedoeld/ geboekt was werd een bijna hachelijk en lachwekkend avontuur. Het vlot was niet al te stabiel en we voeren vlak langs krokodillen. Gelukkig niet van die hele grote, maar toch. Gelukkig waren er geen nijlpaarden in de buurt, want die hadden we nooit op snelheid kunnen voorblijven met ons langzame vlot. En langzaam was ie. Hoewel de Popa Falls maar een paar honderd meter ver waren hebben we ze niet voor zonsondergang kunnen halen. Het motortje was niet sterk genoeg om tegen de overigens niet al te indrukwekkende stroming in te komen. Het was eigenlijk erg vermakelijk en gelukkig konden we er allemaal wel om lachen.
Na weer een goed diner en goede nachtrust stond de volgende morgen het volgende park op het programma, namelijk het Mudumu National Park, dat ook in de Caprivi Strip ligt.
NB. Ik weet niet zeker of de Suclabo Lodge nog bestaat. De Suclabo lodge was in 2003 zeker geen hele luxe lodge. Ik heb begrepen dat de lodge helemaal is gerenoveerd en dat het nu de veel luxere Divava Lodge is geworden. Beide namen kom ik nog tegen op internet.
Foto's
