Dit San (Bushman) jongetje woont in een gebied vlakbij de rotstekeningen van zijn voorvaderen. Zijn vader heeft hem vast dit verhaal verteld:
Toen de aarde jong was, was het land heet en droog. Er waren maar een paar waterplaatsen in de woestijn. Bij zo’n waterplaats hield een egoïstische baviaan de wacht, die verklaarde dat het water van hem was. s’ Nachts stak hij een vuur aan, zodat hij ook dan zijn water kon beschermen.
Op een dag kwam een zebra, die een spierwitte jas aan had, zijn dorst lessen.
Al gauw waren de baviaan en de zebra in een gevecht verwikkeld. Ze rolden over de grond en uiteindelijk gaf de zebra de baviaan zo’n enorme schop, dat hij over de drinkplaats heen vloog en op de rotsen terecht kwam.
De zebra wankelde, verloor zijn evenwicht en stapte achteruit in het vuur. De brandende takken vlogen tegen zijn witte mantel en lieten strepen achter. De zebra rende de vlakte op, waar hij sindsdien is gebleven.
De baviaan was met een enorme klap in de koppies op zijn billen terechtgekomen. Zijn achterwerk is altijd rood en kaal gebleven en de baviaan is nog net zo egoïstisch als vroeger.