Een goed gesprek met nijlpaarden

Door: Neretslok

Geplaatst op Feb 12, 2017

Na een rit van bijna zevenhonderd kilometer door oneindig lijkend woest en dor land komen we aan in Ngepi Camp. Het is inmiddels zo goed als donker. We krijgen bij de receptie de sleutels van onze kamer en zoals gebruikelijk loopt één van de bedienden met ons mee naar ons nieuwe onderkomen voor de komende twee nachten. Het is altijd weer even spannend om te zien waar je terecht komt. Ziet het onderkomen er een beetje acceptabel uit en: waar ligt het? Het is altijd maar een klein stukje lopen, maar dit keer duurt het wel heel lang. We blijven maar lopen, het is aardedonker en er komt geen einde aan. Waar brengt hij ons naar toe?

De receptie en andere huisjes liggen al ver achter ons. We zien helemaal niets meer. In het flauwe schijnsel van de zaklamp van de bediende zetten we voorzichtig onze voeten in het donkere niets neer, stap voor stap. Vage silhouetten, donkere schaduwen. Onze bagage begint zwaar te worden. Een smalle plank over het water, een riviertje? Met misschien wel krokodillen? Oppassen waar we onze voeten neerzetten nu. Het gaat maar door. Bezorgd beginnen we ons af te vragen hoe we in het pikkedonker straks de weg terug zullen vinden, voor het avondeten, en belangrijker nog (want ik kijk graag wat verder vooruit): hoe vinden we vanavond laat na het diner ons huisje terug?

Uiteindelijk, na zo’n twintig minuten, staat de bediende stil en er gaat een zwakke lamp branden. We staan voor een stevige boom, pal aan de rivier. In de kruin van de boom, zo’n vier meter boven de rivier, is een houten platform gemaakt met vijf zijden. Het is ongeveer vijf bij vijf meter groot. De “muren” zijn bamboe rolgordijnen, die omhoog getrokken zijn, zodat we vanaf het platform de duisternis in kijken. In het midden van het platform staat een groot bed, met aan iedere kant een nachtkastje en aan de rand een toilet en douche. We zitten hier in het donkere niets, ver weg van alles, en slapen vannacht op een open platform in een boom boven de rivier, waar nijlpaarden zitten.

Hier zullen we vannacht op onszelf aangewezen zijn, ver van enig teken van leven. We zetten onze spullen neer en met de bediende wandelen we terug voor het diner. Na het diner worden we met de pick-up teruggebracht. We stappen uit, geen idee waar we uitstappen, en vinden dan ons platform in de duisternis, dat we beklimmen. Het lijkt wel een spannend jongensboek.

Moe als we zijn gaan we eerst maar eens slapen. We trekken de bamboe rolgordijnen (die door iemand zijn neergelaten) weer omhoog, zodat we in de openlucht slapen. Overal om ons heen horen we de geluiden van de Afrikaanse nacht. De nijlpaarden morren en knorren onder ons. Uiteindelijk vallen we in een beetje rusteloze slaap, die wreed verstoord wordt als Lione enorme bulten, zo groot als een ei, op haar been ontdekt. In het pikkedonker sla ik op goed geluk de deken open en kan de dader, een reuzeninsect dat ik helaas niet heb kunnen identificeren, nog net grijpen en vermorzelen…..

De volgende ochtend om half zeven ziet de wereld er anders uit, heel anders. Als we rechtop gaan zitten zien we de net boven de horizon uitkomende zon, boven de rivier en boven de bomen. In ons grote bed genieten we van dit spectaculaire beeld. Het is vaak het mooiste moment van de dag, als het licht nog niet hard is en de wind nog wat koeltjes. Zeker hier. Dit is inderdaad toch wel heel mooi wakker worden. Dit is geen TV waar toevallig een natuurdocumentaire op vertoond wordt. Dit is echt. Een levensgroot scherm. Vanuit ons bed kijken we Afrika in.

Lione zegt dat ik vannacht zo hard heb gesnurkt dat zelfs de nijlpaarden protesteerden. Na iedere snurk van mij kwam er geïrriteerd antwoord van beneden. Ik troost me met de gedachte dat ik waarschijnlijk hun taal heb gesproken. Dat we op hetzelfde level zaten. Communiceren met nijlpaarden als je slaapt. Het zou zo maar kunnen. Geen idee waar we het over gehad zouden kunnen hebben….

Na het ontbijt genieten we op ons platformpje, we wandelen wat en ’s middags maken we de tocht met een mokoro over de Okavangorivier. Grote groepen gasten staan te wachten, ze willen allemaal met de mokoro’s mee en even vrezen we het ergste: spitsuur op de Okavango?? Maar als iedereen in de mokoro zit en de bootjes wegvaren, varen we redelijk alleen over de rivier. Vrijwel geluidloos gaat het over het water, veel vogels aan de kant en wat nijlpaarden verderop die hun ogen lodderig boven het water uitsteken.

Wat we dan nog niet weten, maar pas later ergens lezen, is dat nijlpaarden de meest agressieve dieren van Afrika zijn. Ze maken de meeste menselijke slachtoffers. Ze kunnen zo maar ineens een bootje aanvallen en dat omduwen. Daar schijnt geen reden voor te zijn. Gewoon, omdat nijlpaarden daar soms zin in hebben. En het blijft niet bij het omduwen van de boot….. Maar onze mokoroman vaart behendig om deze monsters heen. Ze kijken ons sloom aan en lijken weinig zin te hebben in spelletjes met toeristen.

In de namiddag zitten we weer op ons platform boven de rivier. Het blijft goed uitkijken waar je loopt, wil je er tenminste niet van af vallen…. De rivier stroomt traag onder en langs ons heen. We zitten lekker in de schaduw van de boom. Vogelgeluiden en verder niets. We vinden dit toch wel een ultieme plek. Zeker bij daglicht! Ik verheug me op een heerlijke douche straks. Rond vijf uur hebben we even warm water, is ons verteld. Je doucht hier aan de rand van het platform, in de open lucht. Tien centimeter rechts van de douche houdt het platform op. Niet te veel shampoo in mijn ogen laten komen, denk ik, want ik wil niet vallen en ik wil ook het zicht blijven behouden.
Al is het maar op die verbaasd kijkende toeristen in de langs varende bootjes.