Vilanculos
Mozambique
Afrika
Zeester
Vilanculos
Zo gaan we vroeg op weg met het blauwe monster. We hebben natuurlijk veel bekijks onderweg en kunnen zelf alles van grote hoogte goed bekijken. Overal worden we toegezwaaid, kinderen komen van het erf af rennen om te zwaaien. De bevolking woont in rietenhutjes, vaak staan er een paar bij elkaar, maar we zien ook bv een caravan met daaromheen een hutje gebouwd!
We rijden over de kustweg, maar deze is soms honderden meters van de kust af en we zien dan ook weinig van de mooie kustlijn. Het is echter de enige weg. En er is zelfs een baan geasfalteerd als een soort wasbord (dames sport bh aan en de heren???). In het dorp doen we wat inkopen bij een kleine supermarkt, want op de camping is niks te koop. Onze “camping” ligt een stukje uit het dorp vandaan, aan de zee. Het is een soort klein luxe bungalowpark voor rijke Mozambiquanen; 9 grote hutten op palen, een leeg zwembad en een lege bar. Terwijl er een storm over het land raast, zetten wij de tenten op, op het veldje tussen de bungalows. Intussen maakt de kok het eten klaar. Grote vraag tijdens het eten is of we morgen wel kunnen gaan varen en snorkelen??
Om half 5 ben ik de tent en het matje zat en ga kijken of de zon al op komt en hoe de zee eruit ziet na de storm van gisteren. Alles ziet er rustig uit, even afwachten wat het gaat worden vandaag, maar de zon is er in ieder geval. Ik loop naar de uitgang van dit “park”, je staat dan gelijk in de “haven” van Vilanculos. De bevolking leeft van de schelpenvangst. Er varen net boten uit en een enkeling komt al weer terug. De vrouwen staan te wachten met plastic teilen op het hoofd. Deze worden gevuld met de schelpen uit de boot en vervolgens op een hoop gegooid. Andere vrouwen zitten daar midden tussen de hopen met schelpen om de schelpen open te wrikken en het beestje eruit te halen. Lijkt een beetje op jakobsschelpen. Een enkeling heeft een zeiltje gespannen waar ze onder zitten te werken, andere zitten de hele dag in de volle zon. Een oude dame komt met de hand schelpen zoeken (voor eigen gebruik misschien) en ik ga haar even helpen schelpen rapen. Dat was dan de goede daad van die dag.
Langzaam aan komen ook wat reisgenoten te voorschijn en we lopen langs de hopen met schelpen naar de hutjes wat verderop. De dames vinden ons wel een grappige afleiding onder dat schelpen wrikken! Twee kleine binkies hebben ieder een geit aan een touwtje; geitenhoeder in de dop!
Inmiddels is er telefoon gekomen dat onze snorkel tocht door gaat vandaag, het duiken niet.
Foto's
