Indische Oceaan

Door: Martinatsea

Geplaatst op Apr 12, 2010

Indische Oceaan

Begon ik mijn vorige Blog met ‘storm’ nu kan ik die beginnen met ‘Tropische Storm’. Kwam voor Frementle de windmeter tot de 36 knopen, nu was de sterkste bewering 55 knopen. De oorzaak? “Imani” Een cycloon die afgenomen was tot tropische storm.
We begonnen de reis veel belovend, voltuig, met een snelheid van 11/12 knopen, tot we rond 21 zuid en 80 oost op ramkoers kwamen met miss Imani. Besloten werd om de storm noordelijk te passeren en zo geen risico te lopen dat ze ons zou verrassen. Cyclonen en tropische stormen bewegen over het algemeen zuid tot zuidoostelijk op het zuidelijk halfrond, noordelijk ervan weet je dus dat wind en zeegang enkel minder kan worden. Zelf was ik deze oversteek echter werkzaam in de machinekamer.

De helft van deze stage breng ik door op de brug om mijn navigatie taken te voltooien en de andere helft klus en pruts ik bij in de machinekamer. Aan boord van de Stad Amsterdam staan twee caterpillars van 160 kW. Één van deze twee motoren draait constant om het schip te voorzien van elektriciteit. Alhoewel we 2200m² zeil aan voortstuwing hebben is het soms noodzakelijk op de motor –een Caterpillar V8 749 kW- te varen. Verder vallen alle systemen aan boord onder de verantwoordelijkheid van de zogenaamde ‘technische dienst’ waar ik nu dus deel van uitmaak.
Mijn dag veranderde van wachten lopen naar: gewekt worden om 7.15 en vanaf 8 uur klussend, prutsend en zwetend onderhoud doen aan verschillende systemen. Tot om 17.30 de avond begint. In principe minder werkuren op een dag dan aan dek, aan de andere kant ben je nu eenmaal op een schip, dus is er altijd werk. Daarnaast nog mijn taken voor school en zo vliegt de tijd weer voorbij.
Na het ontwijken van Imani viel de wind bijna helemaal weg. Vanwege de noordelijke koers namen we een flinke omweg, zodoende kwamen we achter op ons schema en moest noodzakelijk genoeg de motor bij. Op zich niet erg, want een machinist hoort graag een motor spelen, aan de andere kant bereikte de temperatuur in de machinekamer zo de 48 graden en was het zweten geblazen!

Wanneer je foto’s terug kijkt van jezelf of bekende is het verbazend hoe snel een gezicht kan veranderen. Om te zien hoe een gezicht verandert door invloeden van oceaan, werk en leven aan boord, werden we allemaal gevraagd gedurende de oversteek mee te werken aan een klein onderzoekje. 2 keer per dag sloten we ons op in een hokje waar je je hoofd in gepaste positie moest houden, glimlachen en naar het vogeltje kijken.
Scheren was niet de bedoeling, wat de clippercrew bijna op echte VOC-helden deed lijken. Een pokeravond voor het bereiken van Mauritius bracht echter verandering in deze baarden, met schuim en mes werden de ‘knapste’ sikken, snorren, ring en bakkebaarden gecreëerd. Mijn pokerface met snor zorgde niet voor het grote geld. Mocht je binnenkort dus beelden zien van mij met snor… Ik vind mezelf ook ontzettend knap!
Naast dat alles blijven er natuurlijk nog een aantal uurtjes over om te genieten van het toch wel bijzondere leven aan boord. Iets dat niet zo makkelijk te verwoorden is, niet op beeld zoals de VPRO al 7 maanden doet en niet makkelijk zoals ik dat met dit blog probeer. Echter een avond vloeide de volgende woorden uit mijn pen:

Reislogboek:
Maandag 29 mrt 2010 Indische oceaan.

Hoe mooi is het om op een zeilschip onder het licht van een heldere maan op weg naar -wat ze zeggen- “het paradijs Mauritius” een biertje te nuttigen op het achterschip…
Licht slingerend, niet van de alcohol maar de naweeën van Imani., probeer ik de letters op papier te onderscheiden waarmee ik dit moment van rust en voldoening na een warme en lange dag in de machinekamer probeer te beschrijven. Terwijl de wacht aan dek geruisloos zijn werk doet en de wolken de mooiste formaties dansen met de maan, wijst ergens in een openplek aan de hemel de boogschutter trouw de ster Sirius aan en is de Melkweg duidelijk zichtbaar in het oneindig.

Op dit moment verlies ik mezelf in golven, de uitgestrekte drukke en toch rustgevende golvende vrijheid bij windkracht 3. Zij kunnen gaan waar ze willen, kalm en rustig zijn zoals ze woest en vernietigend emotie kunnen uiten. Ze hebben hoogte en diepte punten, die eindeloos soms nog dieper dan hoog kunnen zijn. Een weerspiegeling van mezelf? van ons? ze rollen door en door, breken voor haar boeg tot ze kust bereiken waar die catamaranzeiler of golfsurfer nog net het hoogtepunt mee kan pakken om donderend van plezier aan wal te komen.. Mauritius.

De maan vecht zich nog door de wolken, de boogschutter is verdwenen, het blik is leeg. Tijd voor mijn kooi want slingeren, zweten en genieten eist nu eenmaal zijn tol.

Martin