Een Marokkaans avontuur
Westkust Marokko
Marokko
Agrotewal
Een Marokkaans avontuur
We hebben te lang van de Paradijsvallei genoten en redden het niet meer om voor het donker bij een camping aan te komen. Tenminste als je de camping niet mee telt waar een kolonie Fransen is neergestreken.
Een paar minuten nadat de zon zijn laatste oranje gloed over de golven verspreid, rijden we een camperplek op bij Taghazoute. Dit dorp is geliefd bij surfers, zo van onze mooie plek gezien is het dorp lekker dichtbij.
Na het uitdraaien van de pootjes, gaan we richting eettentje om onze trek te stillen. Gezellig om in de schemering door het dorp te lopen en een tajine te eten in de buitenlucht en dat op 22 januari, ongelooflijk.
Als we na het eten door lopen zijn we in 10 minuten weer bij de camper, tenminste dat was op de heenweg zo en toen hebben we niet echt doorgelopen. Dus in marstempo het dorp uit. Pak jij de zaklantaarn vast roep ik achterom kijkend, ik ga voorop. Welke zaklamp, jij hebt er toch een. Oh jeetje dat is een domper, we hebben geen licht bij ons. Niet zeuren, flink doorstappen en als we een auto horen duiken we de modderige berm in. We zien geen hand voor ogen en moeten het doen op de lichten van de tegenliggers. Zo de streep op de weg volgend zie ik de eerste campers staan.
Eigenwijs als mijn lief is, zegt hij dit is niet onze plek, deze lui staan apart, zijn surfers weet je nog.
O oke’, ik ben geen volgzaam type en kan veel beter de weg vinden, maar ik ben hartstikke nachtblind. Ik zou net zo goed met mijn ogen dicht kunnen gaan lopen.
Dan een super goed idee, ik heb een mobieltje bij me. In het vage schijnsel zie ik een muurtje wat ik me niet kan herinneren van de heenweg.
Daar in de verte zijn kleine lichtjes mompelt Hans, die het ook niet zo leuk meer vindt. Opgelucht strompelen we de donkere camperplek op.
Er staan er vele tientallen. Recht vooruit is de zee en dus de camper. Er is hier geen witte streep en ook geen vlakke weg, en ja hoor ik ga bijna languit. Geschrokken zwaai ik met mijn mobiel in de rondte. Daar komen de hulptroepen, twee Marokkaanse mannen, die de plek bewaken schieten ons te hulp. Met een grote zaklantaarn zullen ze ons wel even naar de camper brengen.
Eén van de twee spreekt een klein beetje Frans en wij ook, het zou moeten lukken. Na meer dan een half uur zoeken, is het groepje gegroeid tot zes mannen die het natuurlijk allemaal beter weten. We zwalken in het donker over de plek op zoek naar die ene camper. Die voor maanden ons huis zal zijn. We geven meerdere aanwijzingen maar hij blijft onvindbaar.
Tot een Duits sprekende Marokkaan aanbiedt met Hans achterop de scooter op zoek te gaan naar de camper. Ah daar zit ik dan, bij een schamelhutje, met een kampvuurtje en ik zie mijn rots in de branding verdwijnen als achterlichtje steeds kleiner wordt.
De minuten tikken langzaam voorbij, mijn fantasie slaat pittig op hol. Allerlei enge dingen schieten door mijn hoofd. Wat als de mannen met te lijf gaan, dit lijkt wel een griezelfilm, zal ik blijven zitten of zal ik toch vast gaan lopen?? Mijn fotocamera en lenzen zijn voor mij al een klein kapitaal, zal voor hen wel heel veel zijn. Een vrouw op leeftijd doen ze vast niets maar mijn camera geef ik niet zomaar af.
Zit ik midden in de nacht, alleen bij een hutje met 4 grote mannen en we verstaan elkaar niet. Ik omklem mijn rugzak nog wat steviger. Eén Marokkaan begint iets van een gesprek, zo van vervelend he verdwaald zijn, zo voelen wij ons iedere dag. Lekker nu krijg ik ook nog een schuldgevoel. Ik beloof mezelf plechtig direct Frans te gaan leren als ik weer thuis kom. Zodat ik me toch wat beter verstaanbaar kan maken.
Net als ik denk dat het wel erg lang duurt stopt het scootertje naast me, zonder Hans dat wel.
O jee, onze redder in nood wil dat ik achterop ga zitten. Daar ben ik helemaal niet blij mee. Mijn rugtas zit klem, achter de box van de helm, ik heb nog twee stokbroodjes in mijn hand en moet Abdullah ook stevig vast houden. We tuffen door de nacht, gaan de grote weg weer op en dan naar een andere camperplek, die van de surfers. Direct herken ik de plek, nog nooit ben ik zo blij geweest om de camper weer te zien. En Abdullah, blij om van een bang vrouwmens verlost te zijn, overladen we met cadeautjes en wat geld om onze dankbaarheid te benadrukken.
Foto's
