Trip naar Marokko - deel 18.2
Westelijke Sahara
Marokko
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 18.2
De bevolking hier heeft het ook zeer met ons te doen. Toen Stefan op het strand kooltjes van eerdere vuurtjes aan het rapen was om de tajine op te koken zonder “duur” gas te gebruiken, kwamen verschillende mensen hem een zakje kolen aanbieden. Deze zakken houtskool zijn hier voor 50 cent te koop, maar zelfs daarvoor hebben we geen geld meer. Of in ieder geval; zo zien we er uit. Net in Marokko dacht iedereen nog dat we tot die rijke Europeanen behoorden, maar als echte Hollanders weten we onze nieuwe sloeberstijl goed uit te buiten. We eten gratis, koken gratis, slapen gratis en krijgen zelfs stroom lekker gratis joh!
Om de honger te vergeten zijn we uiteindelijk maar gaan sandboarden. We hadden een mooie stijle zandhelling gevonden en hoewel het een hel was om boven te komen, was de enigszins korte sensatie de inspanning wel waard. Met sprongen van wel drie meter vlogen we over de ellenlange zandpiste en een driedubbele flikflak met wheelie en 360 werden regelmatig vertoond.
Het mooie van sandboarden is dat je zo lekker oerendhard op je bek kunt gaan zonder je te bezeren. Iets wat vooral Leks dagenlang kan volhouden zonder een been-, arm- of schedelbasisfractuur op te lopen. Volgend jaar dus met een beetje geluk een alles overtreffende Pro Sandboard Heroes 2 die grof gesponsord zal worden door protestboarder (al weet Jeroen dit zelf nog niet)
Pro Sandboard Heroes II:
De laatste maanden waren eigenlijk geen noemenswaardige navigatiefouten meer gemaakt, maar nu hebben we er weer één die toch wel even het vermelden waard is. We zaten in Tarfaya en waren onderweg naar La-ayoune en de wegwijzers gaven heel duidelijk aan waar we heen moesten. Het leek ons echter leuker om een mooi geasfalteerde weg langs de kust te volgen. Er stond dan weliswaar niet aan het begin waar de weg ons heen zou leiden, maar het was zeker wel in de goede richting. 40 kilometers werden afgelegd over een weg die niet op de kaart stond en waar gek genoeg helemaal geen ander verkeer te zien was. We zeiden nog tegen elkaar: “Het kan toch niet zo zijn dat een weg wordt aangelegd zonder dat er een dorpje of iets dergelijks aan het einde ligt”. We hadden de woorden nog niet uitgesproken of we moesten al in de ankers. Dead end en werkelijk in the middle of nergens! Zomaar einde weg en nog geen paadje te zien wat verder ging, laat staan een dorpje! We besloten hier maar te overnachten wat ons de volgende dag wel weer een gratis ontbijtje opleverde toen we bij een visser werden uitgenodigd voor de thee. Lekker gratis joh.
We besloten om verder maar de wegwijzers te volgen en kwamen aan in La-ayoune. Deze stad ligt als een oase in het midden van Sahara, vol mooie gebouwen, pleinen, bloemenperken, palmbomen en goed geasfalteerde wegen. Eigenlijk iets wat je in Dubai zou verwachten. Niet dat de mensen hier nu rijker zijn dan in de rest van Marokko, maar de overheid heeft gezorgd dat dit prestigeobject er zodanig uitziet alsof het al jaren in welvaart verkeert. Toen de Westelijke Sahara onafhankelijk werd verklaard, is het namelijk gauw ingepikt door Marokko en door daar zoveel mogelijk Marokkanen te vestigen wordt het steeds moeilijker om weer onafhankelijk te worden. Dit is ook de reden dat het hier stikt van de militairen en VN soldaten. In ieder gehucht heb je wel een paspoortcontrole en verder naar het zuiden moet je oppassen dat je niet op een landmijn poept.
Bedankt voor het massaal inzenden van bladmuziek. Uit pure wanhoop is Leks nu maar aan het spelen gegaan. Wonderwall van Oasis wordt vakkundig verkracht om die stomme deuntjes van Stefan maar niet meer te hoeven aanhoren. Midden in de nacht worden de Duitse buren wakker gejengeld en ook André Hazes schalt door de nacht. Maar zeg nou zelf, als iemand het verdient om wakker geblèrd te worden met Nederlandstalige krakers zijn het wel de uitvinders van SCHLAGER.
Maar om even terug te komen op onze reis; we hebben ons eindpunt na 4½ maand dan toch echt bereikt. Op vlaktes van steen en zand met soms een verdwaald polletje gras waan je je op de maan. Waar op het eerste gezicht niets lijkt te leven zit het vol met beesten en planten. De Sahara. Een indrukwekkende plek waar je toch even stil van wordt. Midden in de Sahara hebben we dit heugelijke feit gevierd met Champagne en een minuutje stilte vol respect voor de enorme prestatie die de oude doch onverwoestbare HY heeft neergezet, gevolgd door een daverend applaus en een lofzang.
Dit betekent helaas wel dat we vanaf dit moment alleen nog maar dichterbij Nederland gaan komen. Gelukkig heel langzaam, maar we doen het nu al in onze broek als we denken aan de stress, files, het songfestival, frikadel speciaal, schone lakens, de buurvrouw om de hoek, talpa, toiletten, Amsterdam, lekke band, Gordon, koud bier, zondag, maandag, schone kinderen, douches, de NS, 16 miljoen mensen, Koninginnedag, normale huizen, zondagse kleren, overal Marokkanen, kinderen voor kinderen, Martin Gaus, grijze massa, Amalia, politie die je niet om kan kopen, afschuwelijke mode waar we niet aan kunnen wennen en de nog afschuwelijkere hedendaagse po(e)pmuziek.
Nog eentje dan:
Foto's
