De aanval
Tafraout
Marokko
Agrotewal
De aanval
Na het hartverwarmende bezoek aan de nomaden, gaat mijn jarige Job terug naar de camper terwijl ik popel om te zien wat er achter de bergen is. Ik sta in één klap stil als ik gegrom hoor en voor ik kan reageren rent er een hond op me af, die mijn woest aantrekkelijke kuit niet kan weerstaan en flink in mijn been hapt.
“Verdikkeme dat doet gemeen zeer.” Ik pak een steen om de volgende aanval af te weren, maar de hond is al verdwenen. Weg plannen voor een wandeling. Mijn lievelingsjeans aan flarden, ik vloek even en zie dat het bloed in mijn schoen drupt.
Zo snel als mijn benen me dragen kunnen loop ik terug naar de camper. Hans schrikt zich rot en ziet net als ik in dat er medische hulp noodzakelijk is.Nood verbandje en dan naar het ziekenhuis.
Ach ziekenhuis die naam mag het eigenlijk niet hebben, kale gangen, smoezelig en omdat het vrijdagmiddag is één arts. Ze wast de wond, stuurt mijn man met een recept erop uit om medicijnen te halen.
Die komt na tien minuten hijgend terug zonder vaccin, apotheek had het niet op voorraad. De arts spreekt alleen Arabisch en Frans geen Engels en ons Frans is te beperkt om alles te begrijpen.
Op dat moment komt onze redder in nood, de kapper! Hij speelt niet alleen voor tolk maar gaat ook de vaccins halen.
Wanneer hij terug is, slaat de arts aan het prikken, 4 ampullen in beide bovenarmen, één in mijn buik en vier bij de wonden. Die zijn best pijnlijk!
We krijgen een herhaalrecept en een schema mee voor verdere vaccinaties en moeten antibiotica halen. Verder moeten we naar de gendarmerie melding doen van de aanval. Zonder een cent te betalen gaan we richting camper. ’s Avonds begeleidt de kapper ons nog naar de politie waar we ook een stief kwartiertje zoet zijn.
De volgende dag komt de kapper melden dat de wilde hond is afgeschoten. Dochterlief maakt ze zorgen of alles wel goed gegaan is, ik wuif het weg en we gaan lekker door met onze reis.
Een week later in Ouzoud weer naar het ziekenhuis voor een herhaling van het vaccin. Deze arts is niet zo te spreken en wil me dagelijks zien en verbinden. Dat scheelt weer hoeft Hans het niet te doen. Na drie dagen trekken we verder met het telefoonnummer van de arts voor noodgevallen.
In het begin van onze reis heb ik door een stomme actie al mijn apps en contacten verwijderd. In een helder moment, (die heb ik niet vaak ik ben van nature blond) , na de tweede vaccinatie heb ik een vriendin in Nederland, ze is arts, een kaartje gestuurd en gevraagd om te appen. Gewoon om weer contact te hebben, niet speciaal voor mijn verwonding hoor.
Na een week komt ze in de lucht, wanneer het verhaal van de hond ter sprake komt, duikt ze als een pitbull op het verhaal. Na dagen heen en weer appen, versturen van foto’s van voorgeschreven medicatie, etc en inschakelen SOS dienst in Nederland, blijkt dat ik de verkeerde medicatie heb gehad. Ampullen tegen tetanus en niet tegen Rabiës. Tetanus is niet nodig omdat ik daar in Nederland al tegen ingeënt ben.
Het kost veel moeite om ook de Nederlandse artsen in te laten zien dat het niet goed gaat. Voor ons vertrek naar Erg Chebbi heb ik telefonisch contact met de SOS dienst, maar ze wuiven alles weg en zien geen bezwaren om naar de Sahara te gaan.
Mijn vriendin is het er absoluut niet mee eens en vraagt extra informatie aan Ministerie van Volksgezondheid en de te volgen procedure. Vol verve neemt zij het initiatief en onderhoud contacten met de SOS dienst om zo druk op de ketel te houden.
Dagen later word ik gebeld door de SOS dienst met het dringend advies om zo snel mogelijk naar Erfoud te gaan naar een arts. Dat is een uur rijden, de arts moet een verwijzing schrijven voor het ziekenhuis in Errachidia. Het bezoek aan de arts is zowat een blog op zichzelf maar komt met hulp van een Marokkaanse ober goed.
Grrr op die bewuste vrijdag zijn we 5 uur onderweg, 2 uur wachten bij de arts en in 2 verschillende ziekenhuizen. Twee injecties rijker gaan we in een zandstorm weer terug naar Erg Chebbi.
Op uitdrukkelijk verzoek van de Nederlandse SOS dienst na 4 dagen weer een injectie halen, dus dezelfde rit en dan na een week nog een keer. Al met al zijn we 3 keer naar Merzouga gereden.
Maar goed op 22 maart de laatste injectie in Errachidia en gaan mijn wonden na 6 weken eindelijk dicht.
De bezoeken aan de verschillende ziekenhuizen laten mij zien dat hygiëne in Marokko een andere term is dan in Westerse landen. Vies is niet de juiste omschrijving van de onverzorgde brancards waar ik op heb gelegen. Vriendelijk en verzorgend zijn de artsen en verpleegkundigen wel maar van schoonmaken hebben ze niet gehoord. Vuile bloederige restanten in open bakken, bloedspatten en andere vloeistoffen op muren en vloeren waar je niet langer dan een tel stil moet blijven staan anders blijf je vast kleven.
Maar dankzij adequaat handelen van mijn vriendin, huil ik niet tegen de maan, heb ik geen extra haargroei en grommen doe ik alleen maar naar mijn man als het echt nodig is.
Foto's
