Nomaden
Tafraout
Marokko
Agrotewal
Nomaden
Wandelen in Tafraout is een must, de machtige rotsen, de palmbomen en de strakblauwe lucht het kan bijna niet mooier.
Als we een tijdje gelopen hebben en de laatste campers uit het zicht verdwijnen, horen we een balkende ezel in de bergen. Dat betekent automatisch dat er mensen zijn. We zien wat schamele tentjes verspreid tegen de rotsen staan, onvoorstelbaar dat daar mensen zouden kunnen wonen.
“s Nachts is het hier nog rond het vriespunt. Als we dichterbij komen zien we drie kinderen staan.
Op blote voetjes, versleten vuile kleren aan maar met een stralende lach. Het jochie van een jaar of twee klemt een knuffel in zijn armen en kijkt ons verlegen aan. De meisjes, ik schat ze vijf jaar en zeven jaar zijn niet zo bang en kwetteren in het Berber. De taalbarrière verdwijnt als we ze ieder een ballon geven en een snoepje. Met een grijns van oor tot oor zwaaien ze ons na.
De volgende dag gaan we met een volle tas de bergen weer in. Hier weten we zeker dat de spulletjes goed gebruikt gaan worden. Als de kinderen ons zien aankomen zwaaien ze en komen ons vrolijk tegemoet. Ik heb popjes bij me en een opblaasbare bal en een knuffel voor het kleine ventje. Hans gaat bij ze op de stenen zitten en leert ze de techniek van het vlechten met elastiekjes wat onze kleinkinderen vorig jaar veel met hem gedaan hebben.
Moeder een nog jonge knappe vrouw is er nu ook. Ze zijn zielsgelukkig met de cadeautjes. We verstaan elkaar niet maar moeder aait over mijn armen en kust me op beide wangen. Ik schaam me een beetje voor onze “rijkdom” maar het geeft me ook een goed gevoel om deze familie zo blij te maken.
Op de verjaardag van mijn lief gaan we nog een keertje, tenslotte is geven zoveel leuker dan krijgen. We hebben beide haast om er te komen. Vanuit de verte zien ze ons aankomen en dan nemen de meisjes een spurt om als eerste bij ons te komen. De volgende momenten staan in mijn geheugen gegrift en bezorgen me kippenvel.
Hans bukt zich en spreidt zijn armen, het oudste meisje stort zich gierend van de lach in zijn armen en knuffelt hem alsof ze elkaar al jaren kennen. Het jongere zusje laat zich niet onbetuigd en wil ook geknuffeld worden. Ik heb tranen in mijn ogen staan. Weer kunnen we de kleine familie blij maken met Nederlandse spulletjes, een dik vest voor moeder, een blik stroopwafel en knetterchocolade voor de kinderen.
Dan nemen de meisjes me bij de hand om een blik te werpen in hun tentje. Het verbaast me dat mensen zo kunnen wonen, kleedjes op de vloer en de bezittingen in drie grote plastic tassen. Het eten wordt gekookt op een eenpits gasstel welke verbonden is met een kleine gasfles. Moeder is in de bergen met de geitjes en de meisjes passen op hun broertje.
Het plan is dat manlief terugloopt naar de camper en ik wandel verder de bergen in, altijd nieuwsgierig wat er nog meer te zien is.
En dan komt uit het niets een aanval, maar dat is teveel voor deze vrolijke blog dus wordt vervolgd.
Foto's
