Als geroepen

Door: Agrotewal

Geplaatst op Mar 7, 2016

Iedereen kent vast wel het gevoel wat je hebt als je opstaat en je haar wil niet. Natmaken, wassen het helpt niets, het zit voor geen meter. Futloos hangen de lokken over mijn oren. Er zit niets anders op dan de geplande wandeling opschorten en de toch naar het dorp te maken. In de hoop een dameskapper te vinden. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar scharrel hoor ik wat rumoer rond de camper. Deze keer niemand met brood, soep of bescherming tegen de zon, maar een heuse kapper, die pal voor de camper mijn haar wil knippen.
Dat is vast geen toeval en zonder onderhandelingen deze keer over de prijs neem ik plaats op mijn eigen stoel.

Zwierig drapeert hij een oranje cape om mij heen. Vol vuur begint hij te knippen. De lokken vliegen inde rondte. Hij is razendsnel, niets lokje voor lokje maar centimeters maken. Dan gaat zijn mobieltje over. Ook dat stoort hem niet, hij klemt zijn toestel tussen zijn oor en nek en zonder dralen gaat hij verder. Knipper de knip, een korte pauze voor een colaatje en dan een toeschouwer. Klaarblijkelijk wordt dit toch niet zo heel veel gedaan. Na een minuutje ofzo staan er drie Franse dames om mij heen goedkeurend te knikken. Mustafa glundert van oor tot oor. Ondertussen mompelt hij nicht zufrieden dann kein geld zahlen.
Ja lekker is dat, straks zit ik met de gebakken peren. De dames hebben genoeg gezien en lachend gaan ze ieder hun weg. Even later komt hij met een grote kwast de haren weg poetsen, hij is klaar.

Nog nooit ben ik zo snel geknipt, maar ere wie ere toekomt. Mijn haar zit weer goed. Nog even wat arganolie in mijn haar en op mijn handen en dan ploft Mustafa op een stoel. Een sigaretje roken op zijn dooie gemak. Dankbaar geef ik hem zijn geld en een shawl. Even ruikt hij zijn kans en wil weten of ik nog pennen, schoenen, kleren of iets anders heb voor zijn bloedjes van kinderen. Na wat kleinigheden voor zijn kindjes gegeven te hebben vervolgd hij zijn weg. Hij blij en ik ook.