Trektocht door Marokko. Dag 8. Deel II. Meknes.
Meknes
Marokko
Nelita
Trektocht door Marokko. Dag 8. Deel II. Meknes.
.......................Terug buiten waren we wel aan een lekkere lunch toe en daar hebben we van genoten.
Bovenop het dakterras van een prachtig restaurant met uitzicht over het plein van de gevangenis.
Nu wisten we dus waar die luchttorentjes voor waren.
Het interieur van het restaurant was prachtig.
Mooie meubels met diverse tinnen en zilveren thee serviezen.
Mooie tapijten en prachtige lampen.
Mooi uitgesneden wanden, zoals in de Koranscholen.
Heel leuk om gezien te hebben.
Helemaal uitgerust en opgefrist trokken we daarna via het grote plein, de Place el Hedim, de medina in.
In de talloze bazar straatjes met hun kleine winkeltjes kwamen we ogen en oren tekort.
Grote Marokkaanse mannen zitten heel geduldig duizenden knoopjes en pajetten op prachtige felgekleurde japonnen te borduren.
Een engelen geduld heb je daarvoor nodig en het resultaat is dan ook prachtig. We lieten ons gewoon meevoeren, begeleid door het geschreeuw en geroep van de kooplui en kwamen zo bij de Koranschool terecht.
Een bezienswaardigheid die je echt gezien moet hebben.
Een prachtig bouwwerk met veel mooi houtsnijwerk.
De kleine kamertjes, waar les gegeven werd en uit de koran werd gelezen, gaven uitzicht op de binnenplaats.
Ook daar hebben we ons de ogen uitgekeken.
Na door de grote poort gestapt te zijn stonden we weer in de hedendaagse Marokkaanse tijd.
We wisten uiteindelijk niet meer precies waar we waren.
Er waren diverse nepgidsen op pad om de toeristen hun diensten aan te bieden, die wilden we dus wel omzeilen.
Op elke hoek stonden ze wel aanwijzingen te geven, waar de verdwaalde toeristen heen moesten.
Uiteindelijk kwamen we in kontact met een Spaans sprekende Marokkaan, die aan Maurice vroeg of we zijn huis wilden zien.
Het was vlakbij en we mochten er ook mooie foto´s maken.
Dat was natuurlijk een mooie kans om in kontact te komen met de lokale bevolking, dus wij met deze onbekende man mee.
Het was toch niet zo heel dichtbij als hij zei en na aardig wat geklauter kwamen we bij zijn huis aan.
Tussen allemaal nauwe en vieze straatjes door kwamen we bij zijn huisdeur.
We gingen naar binnen en mochten plaatsnemen in de woonkamer.
Een ruimte met banken, vol kleden en kussens, waar we op neer ploften.
Ik was in ieder geval blij dat ik zat en probeerde een beetje in het Spaans met de man te praten.
Hij was erg aardig en ging meteen thee maken voor zijn gasten.
Die gasten zaten een beetje te giechelen en we zaten een beetje verbaasd om ons heen te kijken.
Wat daar allemaal hing en stond !!!
De man had even uitgevraagd wie wie was.
Dat Brigitte mijn dochter was begreep hij al gauw, Maurice mijn schoonzoon, ook geen punt.
Maar Anja dan ?? Zij was een amiga
De thee kwam op tafel in de gebruikelijke theepot met de kleine glaasjes.
Hij vroeg of wij iets wilden eten.
Hij kon “het “ speciale Marokkaanse gerecht voor ons klaarmaken en dat smaakte veel beter dan in de restaurants.
Beweerde hij.
Maar dan moest hij wel even boodschappen gaan doen.
Gehakt halen en groenten en brood.
De kruiden had hij zelf wel in huis.
Of Maurice hem dan wel even 100 dirham = 10 euro wilde geven.
Was ook veel goedkoper dan in een restaurant.
Na even overleggen gingen we ermee akkoord en hij ging om de boodschappen en liet ons alleen.
Ik kreeg wel een beetje vreemd gevoel, want waar zaten we in hemelsnaam?? Hoe kwamen we hier weer weg??
Maar ons geduld werd beloond en onze gastheer sloeg aan het koken.
Er stond een klein keukentje met wat kook- en eetgerei.
Na een poosje ging ik maar eens kijken wat hij aan het doen was
Er werden tomaten geschaafd en kruiden gemixed.
Alles door het vlees gemengd en daarna moest het in de pan.
Met zijn reumatische handen draaide hij er allemaal balletjes van en maakte van de tomaten en kruiden een heerlijke saus.
Met een flink stuk brood erbij zou dat helemaal goed komen.
Dat allemaal tijdens een gebrekkig Engels/Spaans/Frans gesprek en ineens begon hij wel een beetje vrijpostig te worden en vroeg of ik niet bij hem wilde blijven !!!!
Hij had een groot huis en zou goed voor mij zorgen
De jeugd had dat natuurlijk al lang in de gaten en ze hadden de grootste lol. Gelukkig wist Maurice niet wat hij met de 7 kamelen moest beginnen en kon ik na de toch wel lekkere lunch gewoon weer met hen mee.
Maar de man liep met ons mee en wilde meer geld.
Voor het bereiden van de maaltijd, voor de kruiden die hij daarvoor gebruikt had.
Hij bleef maar aandringen en eigenlijk wisten we niet hoe vlug we weer weg moesten komen.
Brigitte sleurde mij mee, terwijl Anja en Maurice de man nog wat kleingeld gaven.
Dat was een avontuur, waar we later, toen we op een groot terras op het plein zaten, heerlijk om konden lachen.
Met thee en fris en handenvol amandelen hebben we ons daar bijna 2 uur vermaakt, door naar de mensen te kijken en stiekeme foto´s te maken.
´s Avonds een heerlijke pizza gegeten en weer terug naar het hotel om uit te rusten voor de volgende dag.
=======================================================
Foto's
