Rondreis door Marokko - Een vijfdelige serie - Deel 3
Meknes
Marokko
Ytos
Rondreis door Marokko - Een vijfdelige serie - Deel 3
We zijn onderweg en hebben net ingecheckt bij een hotel in Meknès. Het is nog vroeg, zeker voor Marokkaanse begrippen, waar een deel van het leven zich vooral ’s avonds afspeelt. We besluiten dus om de stad te gaan verkennen en ergens een hapje te eten.
In de vooravond bezoeken we de grootste en mooiste poort van Marokko, Bab el Mansour. In de schemer maak ik m’n eerste foto’s van de poort, zoals ik ‘m nog nooit gezien heb. Nachtfotografie, of wat daar voor door moet gaan, is een nieuwe ervaring voor me. Tegenover de poort, op het Place el Hedime, is het een drukte van belang. Overal staan verkopers hun waar aan te prijzen. Als ik boven de mensenmassa uit een verkoper fotografeer, roept hij wat tegen me. De omstanders, benieuwd naar wie daar staat te flitsen, wijken uiteen en ik krijg de kans om tussen hen door een tweede foto te maken. De eerste plaatjes van Meknès zijn een feit.
Na het eten op één van de terrasjes, bezoeken we de overdekte markt. Die staat vol met kruiden, koekjes, dadels, groenten en fruit. Ik weet niet waar ik beginnen moet met fotograferen en word na een uur door m’n vrouw met zachte dwang richting hotel gedirigeerd. Het is genoeg geweest voor vandaag.
De volgende ochtend bezoeken we wederom Bab el Mansour. Ondanks de drukke weg voor de poort, lukt het me uiteindelijk om enkele foto’s te maken zonder verkeer. De poort is zo groot, dat ik blij ben dat ik voor deze vakantie een groothoekobjectief EF-s 10-22 heb gekocht.
In de buurt van de poort gaan we de medina van Meknès binnen. In de nauwe straatjes heb ik m’n camera ingesteld op diafragma voorkeuze, zodat ik snel kan reageren op wisselende omstandigheden. Dan weer richt ik m’n camera gewoon op de scene die ik wil fotograferen, om op een volgend moment een zogenaamd hipshot uit te voeren. Het spannende van dat laatste is de onzekerheid van je compositie in combinatie met de vaak schuine beeldlijnen. Het is inmiddels één van m’n favoriete manieren van fotograferen.
In de medina bezichtigen we de Medrasa Bou Inania, een Koranschool uit de 14e eeuw. De combinatie van donkerbruin houtsnijwerk, wit gedecoreerd gips, gesneden friezen en typisch Marokkaans zellij mozaïek tegelwerk vind ik elke keer dat ik het zie mooier worden. Ik kan niet stoppen met fotograferen. Elke hoekje wil ik in beeld brengen en ik zou willen dat ik een kunstenaar was, zoals de bouwers van deze Medrasa waren.
Tot slot lopen we vanuit richting het mausoleum van Moulay Ismaïl. De sobere vertrekken in combinatie met het zachte geel stralen rust uit. Buiten de grafkamer is een ruimte met rieten matten en een mighrab, een gebedsnis. De matten en grafkamer mogen alleen zonder schoenen betreden worden. Voor de matten ligt dan ook een flinke rij schoenen. Op het moment dat ik aan kom lopen, komen de schijnbare eigenaren van de schoenen net terug uit de grafkamer. Ik maak een plaatje van de schoenen in combinatie met de halve onderbenen, die gehuld zijn in opgerolde spijkerbroeken of de typische Marokkaanse habijten. Als ik vervolgens de grafkamer en bijbehorende ruimten betreed, is het vrijwel leeg en heb ik alle tijd om foto’s te maken van ook dit geweldig gedecoreerde bouwwerk.
Dit verhaal is eerder in vrijwel ongewijzigde vorm inclusief 12 foto’s gepubliceerd in Chip Foto-Video Digitaal 2010/01, Uitgeverij F&L
Foto's
