Marrakech

Door: Mireille

Geplaatst op Jan 3, 2009

Allereerst de beste wensen voor een heerlijk komend jaar! Mààre eerst ga ik weer even terug in de tijd, terug naar de kerst in 2008.

Op kerstochtend waren we al vroeg uit de veren voor het begin van onze rondreis. Kerst CD in de auto aan gingen we met dikke mist weg uit Rabat weg richting Marrakech. Aangekomen in de stad was het even zoeken naar onze Riad, een zij straat van het Djemma el-Fna plein. Het begon goed…een militaire beveiligings-beamte die het zo nodig vond al druk gesticulerende met zijn donderende stem ons terecht te wijzen – in andere woorden - “Op rotten met die auto”! Ja ook een gelukkig kerstfeest voor u meneer! Chaos is in de drukke straatjes – uiteindelijk van een parkeerplaats, waar de ooievaars ons hun klepperende kerstserenade brachten, zijn we lopend langs bedelaars, calèches, scheurende petit taxis en veel lompe stadsbewoners uiteindelijk in onze Riad beland. Het eerste bezoek was naar de. Éérst rustig wennen aan het Marrakech door een bezoek te brengen aan ‘Jardin Majorelle’. In 1924 ontworpen door kunstenaar Majorelle en later bewoond door Yves Saint Laurent. Het huis een Art-Deco ontwerp in kobalt-blauw met gele gordijnen, kleuren die regelmatig terug komen in de tuin. De beplanting vooral veel cactussen, palmbomen en bamboe afgewisseld met diverse kubistisch waterpartijen. Voor Yves Saint Laurent was er ook een gedenksteen geplaatst – één grote dikke rechtopstaande pillaar – hoe verzinnen ze het! Onze rit heen en terug in een wel zéér petit taxi, ineengevouwen hoopte we dat de deuren het zouden houden terwijl onze chauffeur zijn Formula 1 kunsten liet zien in het chaotische drukke verkeer; rakelings langs de staart van een ezel, de bumper van de voorganger net niet gekust en als eerste weg bij het stoplicht, wel te verstaan fout voorgesorteerd! Met onze handen strak in de jas zak zijn we het Djemma el-Fna plein doorgelopen, ter voorkoming van een henna kunstwerk op de handen. De eerste eetstalletjes werden al opgetuigd, de vuurtjes rookte goed en om iedere toerist ‘hingen’ minimaal 5 mensen die het op de westerse geldzakken hadden gemunt. Vanaf een dakterras met een frisje zonder rietje (geen alcohol in het zicht van de moskee!) hebben we het schemerende plein met zijn rookpluimpjes bewonderd. Geleidelijk aan gingen steeds meer lampjes aan, muziek, geuren en geluiden stegen omhoog en voor een complete magische sfeer werd het avondgebed uitgegalmd over het plein vanaf de moskee minaret. Inmiddels krioelde het plein én voor ons vanaf het dakterras beleefde we wel een heel bijzondere kerstavond.

Verbaasd hebben we ons over de blinkende schone openbare telefoons, zonder graffiti – wat is er mis gegaan in Nederland? Lompheid, onbeleefdheid en veel cool uitziende jongemannen in groepen - horken, zo anders van de galante eb beleefde Marokkaanse mensen in Rabat. Het aantal keren dat je met nietszeggende zinnetjes als “Ca-va?”, “Allemagne?” “Dirharm” of je zalvend in hun café restaurant of winkel gelokt te krijgen is niet te tellen! Dat is na enkele minuten wel even flink op de tong bijten ter voorkoming van een eigen niet zo aardige kreet, het is tenslotte vredig kerstfeest. De vele bedelaars en ruzie op straat tussen Marokkaanse mensen zelf was ook niet ongewoon. Een politie agent die het koud heeft met een dikke wollen muts en daaroverheen een politiepet. Vrouwen waren veelal in mooi effen gekleurde djellaba’s en vele hadden een zwart ‘gordijntje’ vanaf de bovenlip tot de borsten hangen, een enkeling van net onder de onderste oogleden. Naast de vele ezels als last dier ook menselijke kruiers die zich helemaal te blubber trokken aan torenhoge laadbakken, én, een dikke vette knipoog van zo’n kruier die me uitnodigde voor een ritje in zijn bakkie!

Na een nacht gezellig drie bedjes op een rij in de Riad begaven we ons weer naar het dakterras voor ontbijt, waar mijn reisgenoten van griezelden, heb ik me te goed gedaan aan warm Marokkaans brood met honing en zwarte olijven. Het is alweer tweede kerstdag! Terwijl Olga en Petra zich weer in de drukte van de medina stortte heb ik me in het zonnetje op het Djemma el-Fna plein met ettelijk cappuccino’s bij Café Argana. Een heerlijke plek om ‘veilig’ alles te aanschouwen. De man van de zuidvruchtenkraam voor me, in zijn witte djellaba, grote buik en enorme zwarte baard heeft lang mijn aandacht vastgehouden. Zo lieflijk was hij bezig met zijn zilveren theepotje, eindeloos spoelen, glaasjes oppoetsen, muntblaadjes uitzoeken en dan in een héle lange straal werden 6 glaasjes uitgeschonken en kwamen 5 van zijn collega venters gezellig op een sinaasappelkistje buurten voor een kopje thee. Op de terugweg naar het hotel even de slangenbezweerders bewonderd. De cobra’s zweefden uit de maat met de muziek, de dikke python kronkelde wat op het plein. Van het geheel nam ik een foto….Oh shit! Gelijk een vent die zijn bezwete mutsje onder mijn neus hield, en DIRHAM commandeerde. Toen ik weigerde werd DIRHAM nogmaals in mijn gezicht gespuugd. Ik keerde me af en liep weg onder dreiging van de slang in zijn andere hand in mijn nek gegooid te krijgen. De dirham bleef in mijn zak en de slang in zijn hand, want ik denk dat mijn ogen genoeg zeiden – slang in mijn nek dan slang naar Allah!

Wij drieën kwamen tot de conclusie dat de verhalen die men over Marrakech vertelde wel enigszins klopte. Er is genoeg moois en als je door de ergernissen heen kijkt en de humor ervan in ziet is het een bijzondere stad. Toch voor ons, steekt Fes er met kop en schouder bovenuit qua ervaring, mensen en authentieker.
Tot volgende keer!
Groeten Mireille