Fez
Fez
Marokko
SabrinaGaudio
Id al-Adha, Fes - Deel II
In een stevige looppas en een stoïcijnse blik in de ogen snelde ik mij naar mijn hotel, welke gelukkig niet al te ver bleek te zijn. Echter toen ik mij bijna in de straat van het hotel begaf, hoorde ik een luide ‘Mademoiselle!’ achter mij en tegelijkertijd vergat mijn hart heel even te kloppen.Als een onschuldige ree betrapt in de koplampen van een enorme vrachtwagen, draaide ik mij om en zag ondertussen de spijlen van de Marokkaanse bajes al voor me, vervolgens het krantenbericht ‘Hollandse journaliste opgepakt in Marokko’, en uiteindelijk de publicatie van mijn eerste boek: ‘Locked up in Morocco’. Natuurlijk had ik juist die voorgaande avond een indrukwekkend boek uitgelezen waarin uitgebreid uit de doeken wordt gedaan hoeveel journalisten er werden opgesloten en zelfs van de aardbodem verdwenen in Marokko, tijdens de beruchte ‘Jaren van Lood’. Dit alles was bedacht nog voordat ik mij 180 graden had gedraaid en kon zien wie mij hier tot de aandacht riep. Voordat ik het wist keek ik twee jonge soldaten in de ogen, waarvan een zijn arm naar me uitstak. Of ik hierbij een kreetje sloeg herinner ik mij niet. Wel dat het fysiek mogelijk is dat een hartslag in korte tijd verdriedubbelt. Gelukkig zag ik, nog voordat ik mijn polsen bij elkaar had gebracht om het de soldaat wat makkelijker te maken om me te handboeien, dat hij MIJN SJAAL in zijn hand had. ‘Locked up in Morocco’ bleek overbodig, want mijn enige misdaad bleek het laten vallen van mij sjaal, wat ik wijd aan mijn zenuwen die overhand namen na alle commotie. Met een trillende lachje, zo een die te boek staat als die van een boer met kiespijn, pakte ik de sjaal aan en bedankte hem in het Engels, omdat mijn Frans pardoes uit het geheugen gewist was. Snel pakte ik mijn overdreven snelle looppas weer op en even later stond ik uit te hijgen in de lobby van mijn hotel. Dat was totdat de deur open ging en ik tot mijn grote schrik dat de soldaten mij zowaar gevolgd waren en binnenstapten in datzelfde hotel als ik binnen stond na te trillen. Ik griste de sleutel uit de hand van de receptionist en liep zo nonchalant mogelijk de trap op, heel misschien neuriede ik er uit pure nervositeit zelfs wel een vrolijk deuntje bij. Duidelijk was dat het lot mij die dag verre van goed gezind was, toen bleek dat de receptionist mij de verkeerde kamersleutel had overhandigd. Enige voor de hand liggende optie was om terug naar beneden te gaan voor de juiste sleutel, want mijn hotelkamer leek mij de meest veilige plek in die situatie van spontane hartkloppingen en zweetuitbraken. Even bleef ik bij de trap wachten om te luisteren of de defensieheren al vertrokken waren en toen het rustig scheen te zijn op het slagveld, waagde ik mij naar beneden. Juist toen kwamen de mannen van achter het hotel aangelopen opvallend in hun handen wrijvend. Hun potige handen bleken vreemd genoeg nat te zijn, maar alsnog klaar om mij subtiel in de boeien te slaan. ‘Locked up in Morocco’ leek weer heel even, heel dichtbij. Stokstijf stond ik stil, midden in de lobby, mijn adem inhoudend. De mannen kwamen mijn richting uit, maar in plaats van mij te benaderen, liepen zij emotieloos langs mij heen, hup, zo de deur uit. Kijkend naar waar zij vandaan kwamen werd mij duidelijk dat deze tijd van extreem heftige emoties volledig onnodig bleek. De heren zochten blijkbaar een plek om hun dagelijkse behoefte te doen en het hotel waar ik inliep leek hen uitermate geschikt hiervoor.
Hakkelend vroeg ik de juiste sleutel voor mijn kamer, griste hem nog sneller als eerst uit de handen van de receptionist en vliegensvlug rende ik de trap op, opende trillend mijn hoteldeur en stortte mij op mijn niet-opgemaakte eenpersoonsbed. Mijn laatste avond in Marokko bracht ik door in mijn hotelkamer, kijkend naar drie keer dezelfde film, wachtend op hard kloppen op mijn deur, om daarna als nog te beginnen aan ‘Locked up in Morocco’. Dat bleef uit. Net als mijn nachtrust. Wat dit avontuur mij heeft opgeleverd? Een wijze les en een aantal extra grijze haren.