Vrouwen opgepast!!
Erg Chebbi
Marokko
Agrotewal
Vrouwen opgepast!!
In de ochtendschemering zoek ik mijn weg langs de dromedarissen. Op een duin staat een Marokkaan in het blauw. Zonder een moment te aarzelen neem ik een foto. Oeps dat had hij in de gaten.
“One picture cost you thousend kisses.”
“Ja hoor en ik ben van nature blond,” mompel ik in mezelf. Terwijl ik mijn hand opsteek en dan met een grote glimlach ” thank you so much for the photo” roep.
Dat zou voldoende moeten zijn in Erg Chebbi. De afgelopen weken heb ik hier zonder problemen Marokkanen op de foto gezet.
Dik aangekleed tegen de kou beklim ik het eerste duin en geniet van de opkomende zon. De “blauwe man” komt naar me toe. Hé getsie dit wordt weer zo’n ochtend waarbij ik gezelschap krijg, nou ja niets aan te doen. In vloeiend Engels word ik begroet en begint hij een heel gesprek. Hij heet Mohammed en heeft net een karavaan opgehaald uit een camp in de woestijn. Een nacht niet slapen maar dat is voor hem geen probleem. We lopen verder de woestijn in. Het is een grote jonge Marokkaan die moeiteloos de duinen beklimt. Ik zucht en worstel me naar boven. Hij steekt me een helpende hand toe en trekt me op het duin.
“Wow what a view,” roep ik terwijl mijn hand probeer te bevrijden uit zijn greep. Nog verder duin op en duin af en steeds is daar weer die hand, die de mijne vastgrijpt. Op de een of de andere manier komt het gesprek op kinderen. Hij heeft ze niet en ook geen relatie, zo vertelt hij. Nog steeds de juiste vrouw niet ontmoet, hij is nu 28 jaar oud. Wil ik dit allemaal wel weten?
Hij noemt me Fatima, past beter bij me en ik krijg vast beeldschone kinderen met de juiste man. Hij knipoogt naar me en zijn duim streelt mijn hand. Jeetje dit is te zot voor woorden. Ik prop mijn handen diep in mijn zakken en zeg dat ik zijn grootmoeder kan zijn en dat mijn tijd voor het produceren van nageslacht al lang achter me ligt. Fijntjes voeg ik er aan toe, vijf kinderen en 7 kleinkinderen te hebben en een man.
We zijn inmiddels een paar kilometer de woestijn in en natuurlijk vandaag geen karavaan te zien. Helemaal alleen in de duinen van Erg Chebbi met een handtastelijke Marokkaan, die valt op oudere vrouwen.
Het is te gek om los te lopen, eerst een hond die mijn kuiten woest aantrekkelijk vindt, dan een Marokkaan die mijn charmes niet kan weerstaan.
De zon laat onbarmhartig zijn eerste stralen op me neerdalen. Normaal een moment om mijn vest en sjaal uit te doen en verder te gaan op blote voeten. Nu is er geen haar op mijn hoofd die daar overdenkt. Het zweet parelt langs mijn rug.
Even zitten dan maar, op een heel hoog duin. Ik houd het gesprek gaande met vragen over Allah, Marokkaanse gewoontes en alles wat in mij opkomt om hem in te laten zien hoe verschillend we zijn.
Dan gaat hij voor me staan en voor ik kan protesteren grijpt hij mijn enkels en trekt me naar beneden.
Berber skiën zo zegt hij daar houden wij van en ploft naast me neer in het zand. Zijn hand gaat strelend over mijn bovenbeen, het angstzweet breekt me uit. Ik duw hem weg en ga het duin verder af.
“Zullen we foto’s maken,” zonder dat mijn protesten nut hebben trekt hij de camera uit mijn hand, maar nu ben ik door de riem om mijn nek te dichtbij. “Of kussen dat is ook goed,” ik sta bijna tegen hem aan. En offer dan snel mijn camera op.
Tot voor kort zei ik niet bang te zijn voor mannen, maar deze is veel sterker, jonger en zeker 30 cm groter dan ik. De angst heeft me in zijn greep. Ik slik dapper en laat hem foto’s nemen. Dan duwt hij de camera weer in mijn handen en poseert voor mij.
Eindelijk mijn zo felbegeerde foto’s van een man in het blauw. Zijn oma is Touareg en opa van moeders kant is een Algerijn. Hij heeft dus zeker iets blauws in zich. Maar ik zou veel liever nu in de camper zitten zonder foto’s.
Voor wat hoort wat en zijn mond komt te dicht bij die van mij.
Verschrikt doe ik een paar stappen achteruit en stort bijna van het duin als hij me niet net had vastgegrepen. “K …., ik heb wel spullen in de camper een flesje wijn en een nieuw t- shirt,” stamel ik.
Hand in hand lopen we het duin af, voor mijn veiligheid. Ik probeer hem wijs te maken dat mijn man me verwacht rond tien uur en dat vrouwen in Nederland na hun 55e niet zoenen en seks hebben.
Verbaasd kijkt hij me aan, “echt waar,? maar ik kan er voor zorgen dat je het heel fijn vindt,” zijn donkere ogen boren zich in die van mij.
Kordaat stap ik door, kijk zo nu en dan nadrukkelijk op mijn horloge en gelukkig doemen de dromedarissen al op. In de buurt van het hotel laat hij mijn hand los en zegt op me te wachten voor het T-shirt en de wijn.
Als een opgeschrikt hert storm ik de camper in, grijp de spullen en ren naar de plek waar ik mijn Marokkaanse Casanova heb achtergelaten.
Mijn laatste dag in Erg Chebbi was een gedenkwaardige waar ik later wel om heb kunnen lachen, maar terwijl ik dit schrijf grijpt de paniek toch weer naar mijn keel.
Mocht één van jullie in Erg Chebbi of Merzouga een Marokkaan tegen komen met een wit T-shirt waarop de tekst Organisatie op de rug staat, wees dan op je hoede. Want voor je het weet laat hij zijn verleidingskunsten op je los.
Foto's
