Afzien in de Sahara
Erg Chebbi
Marokko
Agrotewal
Afzien in de Sahara
Afzien in de Sahara,
De Sahara of je haat het of je sluit het voor altijd in je hart. Ik hoor tot de laatste categorie.
Toen ik de bijzondere duinen van Erg Chebbi zag en het toen nog koele zand tussen mijn tenen voelde, wist ik dat ik hopeloos verloren was. Een stukje van mijn hart hoort bij de Sahara.
Mijn eerste tocht in deze woestijn net na aankomst, leverde me een aantal blaren op onder mijn voeten, maar de besmetting van de Sahara zat al in mijn bloed.
De volgende dag weer geprobeerd het hoogste duin te beklimmen. Na een strijd van een paar uur, moest ik toegeven, dat ik verloren had. Halverwege het duin, liet ik mijn trillende knieën in zakken en genoot daar zittend van het magnifieke uitzicht.
De dag erna, heel vroeg op om de zonsopkomst met eigen ogen te zien. Het spectrum van kleuren was ongelooflijk. Zelfs toen er later in de ochtend een heuse zandstorm op stak, wist ik maar 1 ding, ik moest en zou het hoogste punt bereiken.
Bij onze camping stonden een paar dromedarissen, die we konden huren samen met een zoon van de eigenaar. Manlief had mijn eerdere pogingen gade geslagen en verklaarde me voor gek. Het zand is te los, na de storm zo vond hij. Tenslotte is hij na 2 dagen toezien vanuit de luie stoel een echte kenner.
Maar opgeven is geen optie en na heftige onderhandelingen, de Marokkanen eigen, gaan Mahmid en ik op pad.
Hoog gezeten op een reusachtige dromedaris, waarvan ik op voorhand al wist dat ik het niet fijn zou vinden. De rug van het dier is zo breed, dat het een aanslag is, op mijn niet al te beste heupen en na 5 minuten heb ik al pijn in liezen en boven benen. Niet klagen zeg ik tegen mezelf en probeer een gesprek aan te knopen met mijn begeleider, die met straffe pas en blote voeten door het zand wandelt, als was het snelweg.
Na een half uurtje geeft hij mij de keus, de makkelijke kant of de moeilijke kant van het duin op?? Dat is voor mij niet lastig, gezien mijn eerdere pogingen en het losse zand kies ik voor makkelijk. Bij het duin gekomen wordt mijn lastdier gekluisterd en met mijn camera om mijn nek, begint onze tocht.
Oeps dat valt vies tegen, ik zak ongeveer 30 cm in het zand en iedere stap kost me heel veel moeite. Dit gaat toch niet weer mislukken, ik hijg en puf en mijn jonge gids blijft heel trouw wachten. En biedt mij zijn hand aan. Ik voel me stokoud en na 15 minuten ploeteren zak ik in het zand. Ik geef het op, dan maar niet het duin op, sommige uitdagingen zijn te groot.
Maar Mahmid geeft niet op en trekt me overeind, laat zien hoe hij zijn voeten neerzet en gaat pal voor me lopen. Iedere twee meter stopt hij reikt me een hand en wil zelfs mijn camera dragen. Dat doe ik natuurlijk niet, daar ben ik nog te trots voor. Om jullie mijn verdere lijdensweg te besparen, het is hem gelukt om mij naar boven te praten.
Helemaal uitgeput maar zo ontzettend trots op mezelf, val ik in het warme zand. Er zijn nog 5 andere mensen met begeleiders boven. Zittend op mijn billen beweeg ik me naar de rand, mijn vermoeide benen weigeren dienst en wat ik dan zie, is zo mooi dat alle ontberingen direct vergeten zijn. Het uitzicht is eigenlijk niet te beschrijven, de zon zakt langzaam weg en magische kleuren zetten de hemel in brand. Bijna vergeet ik foto’s te maken, wat toch al heel lastig is omdat het stevig waait.
Over de rand kijkend zie ik nog een dappere dame op handen en voeten naar boven kruipen al geeft ze het na verloop van tijd toch maar op. Verslagen maar onder de indruk van al het moois geniet ze toch.
Er komen nog wat jeeps aanrijden maar de inzittenden geven het klimmen na 10 minuten al op.
Een zucht gaat door de mensen heen als de zon achter de duinen verdwijnt, tijd voor de terugweg. Rennend de berg af, mijn benen doen het wonder boven wonder weer, terug naar de trouwe dromedaris die mij in de snel intredende duisternis naar de camping terug brengt.
Wat zal ik er potsierlijk uitgezien hebben met een grijns van oor tot oor, maar ik heb het duin beklommen en genoten van het wonder dat Sahara heet.