Erg gek in Erg Chebbie

Door: Agrotewal

Geplaatst op Mar 10, 2015

Dwalen door de Sahara daar droomt toch iedereen weleens van, vooral in warme nachten waarbij zelfs het dunste laken aan je lijf vast plakt van de hitte.

Mijn droom is uitgekomen, ik heb gedwaald en afgezien in de Sahara en dat allemaal dankzij een ondoordacht moment. Alle waarschuwingen ten spijt, zonder gids, zonder water en wat het meest stupide was op mijn blote voeten.

Maar wat wil je, wanneer deze ongelooflijke plek even tot je achtertuin hoort, dan moet je je kans waarnemen. Dus zodra de camper op zijn plek staat, loop ik de Sahara in. Als een magneet trekt dit bijzondere landschap mij aan. Nog een zwaai naar mijn man,ik ben zo terug roep ik over mijn schouder, en mijn voeten omhelzen het warme zand.

Als een ware danseres ga ik de eerste duinen op, ik jubel van geluk. Wat is het leven toch waard om geleefd te worden als je dit mag meemaken. In en in gelukkig trek ik verder door dit magische gebied. Van god en iedereen verlaten met alleen het warme zand, een bewolkte lucht en een zwak zonnetje. Heuvel op heuvel af, steeds hoger en verder, van de bewoonde wereld. En alsof ik beloont word voor mijn enthousiasme gaat ook de zon meedoen. De wolken trekken weg en wat overblijft is een strak blauwe lucht.

Het zand wordt al warmer en warmer en even krijg ik een moment van helderheid, het zal toch niet te heet worden onder mijn voeten? De aantrekkingskracht ebt weg, dorst krijg ik ook en de zon brandt onbarmhartig op mijn blote armen en benen.

Rechtsomkeert en de kortste weg terug, maar o wat ben ik ver en wat stijgt de temperatuur snel. Grote stappen en zo nu en dan hol ik van de duinen. Geen tijd meer om foto’s te maken, alleen nog maar zorgen dat ik zo snel mogelijk uit dat gloeiende hete zand kan komen.

Mijn voetzolen branden en iedere stap doet pijn, alleen even stoppen om te oriënteren en daarbij mijn voeten wat in graven om er voor te zorgen dat ik geen blaren op mijn voeten krijg.

Na een half uur ploeteren kom ik onze camping op, gelukkig staan we helemaal alleen, zodat niemand mij binnen ziet strompelen om mijn arme onderdanen te ontzien. Een emmer met water weet ik nog net over mijn droge lippen te krijgen en ik laat me op de eerste de beste stoel ploffen.

Als ik mijn voeten in het water steek hoor ik het sissen, of is het inbeelding? Wie het weet mag het zeggen, maar de temperatuur van het water stijgt in rap tempo. Na een half uurtje til ik mijn pootjes op om de blaren door manlief te laten verzorgen.

De moraal van dit verhaal, wie zijn slippers niet meeneemt moet op de blaren lopen. Houdt de zon en de wolken in de gaten en luister vooral naar goede raadgevingen. Dat Marokkanen op blote voeten door het brandende zand kunnen lopen wil nog niet zeggen dat wij dat ook kunnen.