De drenkeling
Marokko
Afrika
Agrotewal
De drenkeling
Hitte teistert de woestijn, dik weggedoken onder een grote stapel palmbladeren wacht hij geduldig tot het afkoelt. Zijn zwarte kraaloogjes turen over het zand en zien hoe de zon daalt. Nog even dan kan hij op jacht. Hij zal pas op stap gaan als het hete zand zijn kleine pootjes niet meer verbrand. De grote schaduw van de dadelpalm zorgt voor wat verlichting. Hij kan bijna niet wachten zijn maagje knort. Hij steekt zijn dopneusje in de lucht en snuift eens diep. Een verrukkelijke geur dringt zijn neus binnen, een insect passeert hem rakelings. Toch wacht hij nog even, beducht voor het brandende zand.
Ongeduldig draalt hij niet langer zodra de inktzwarte nacht het laatste zonlicht verdrijft, verlaat hij zijn vaste stekje. De honger drijft hem voort, in zijn jacht op voedsel vergeet hij de gevaren van de omgeving. Als een grote zwarte tor zijn pad kruist, kan hij niet anders dan er achteraan rennen. De tor probeert te ontsnappen en zigzagt over het zand, zijn belager loopt met gemak op hem in. De jager spert zijn bekkie wijdt open en slaat toe. Gekraak van het schild verbreekt de nachtelijke stilte. Voor even voldaan, waggelt hij naar zijn vaste drinkplek. De felle hitte van de afgelopen dagen heeft het waterpeil laten zakken. Hij buigt zich voorover, verder, verder en nog verder. Dan verliest hij zijn evenwicht, wanhopig grijpt hij tevergeefs met zijn pootjes om zich heen. Met een plons belandt hij in het water. Door zijn pootjes heen en weer te bewegen blijft hij drijven. Zijn kleine oogjes knijpt hij tot spleetjes zodat er niet teveel water in komt. De warmte van de dag is vergeten als zijn lijfje afkoelt. Al watertrappend probeert hij vertwijfeld de kant te bereiken, maar het is te hoog, het is onmogelijk voor hem om op de kant te klauteren. Gelaten wacht hij op het einde, de kou beheerst hem nu. Rillingen trekken door hem heen, alleen zijn reflexen voorkomen dat hij verdringt. Voorzichtig komen de eerste zonnestralen boven de duinen, hij sluit zijn ogen en geeft zich over aan zijn lot.
Voetstappen dringen moeizaam door tot zijn hoofdje, hij heeft geen kracht meer om te reageren. Inmiddels drijft hij in het midden van het zwembad. Hij zucht nog eens diep als een grote stok hem koppie onder duwt. Dit is het dan, zijn laatste moment heeft geslagen. Duizelig en verslagen zakt hij weg in het grote niets. Hij heeft niet in de gaten dat hij op de kant getrokken wordt, pas als een warme hand hem vastpakt doet hij zijn ogen open. Hij heeft geen kracht meer om zich te verzetten, zijn stekeltjes liggen plat tegen zijn koude lijfje.
De vrouw wrijft hem droog en legt hem in de zon. Hij zweeft als een geest boven zijn lichaampje en wil niets liever dan weer wegzakken in de vergetelheid. Hij droomt verder, huiverend trekt hij zijn pootjes verder op. Dan wordt hij weer wakker geschud. Ze tilt hem weer op en legt hem nu op iets heel zachts en warm. Oh dat is heerlijk zo wil hij wel blijven liggen. Langzaam verlaat de kou zijn lijfje, zijn stekeltjes komen weer tot leven. Als de zon dan ook van bovenaf haar warmte aan hem geeft, staat hij op en trekt de wijde wereld weer in.
Foto's
