Oppassen geblazen

Door: Agrotewal

Geplaatst op Feb 28, 2015

Tafraout is een leuk stadje met een levendig centrum. Mensen lopen op straat, met handkarren, ezeltjes of gewoon kletsend met elkaar. Kortom een normaal Marokkaans stadsbeeld, gillende geiten, schreeuwende mannen en toeterende auto’s.

Voorzichtig banen wij ons een weg door deze chaos. En dan een doffe klap. Een onoplettende vrachtwagenchauffeur heeft zijn deur opengegooid tegen de camper. Schade jazeker, hoeveel….?
Deze man met een groen gewaad tot op de grond en een soort kaboutermuts op zijn hoofd tot ver over zijn ogen getrokken, haalt onverschillig zijn schouders op. Het boeit hem niet, hij heeft een vrachtauto waar al zeker 30 jaar mee rondgereden is, die al aan zijn derde leven begonnen is. Ontelbare krassen en deuken hij is in Nederland geen cent meer waard en zou nooit door een keuring komen.

In de winkel waarvoor het incident plaatsvond krijgen we wat hulp. Iemand spreekt goed Frans en wat Engels. Ja de chauffeur geeft toe dat hij fout was, maar wat dan nog? Na meer dan 15 minuten soebatten besluit ik naar de gendarmerie te lopen om raad te vragen.

Ze zijn heel behulpzaam maar wanneer ze horen dat de schade niet groot is en geen lichamelijk letsel, zijn ze niet van plan te komen. Wel krijg ik een gids mee om in de bibliotheek een Marokkaans schadeformulier te kopen. Na een half uurtje ben ik een euro armer en een formulier rijker weer op de plaats des onheils.

De man houdt zich afzijdig en staat in zijn neus te pulken en bekijkt de vangst van die dag.
Papieren invullen hoezo? We moeten dat zelf maar weten, hij werkt er niet aan mee. Ondanks verzoeken in het Frans lijken we niet tot hem door te dringen. Hij wil gewoon weg, wat logisch is na anderhalf uur oponthoud.

Toch maar weer naar de politie gelopen, dezelfde agent wil weten wat het probleem is. Formulieren invullen is toch niet zo moeilijk, in mijn beste Frans leg ik uit dat de chauffeur weigert mee te werken. Ik zeg er bij dat ik er daarom aan twijfel of hij wel een rijbewijs heeft en verzekeringspapieren.
Na vijftien minuten denken, praten en wachten wordt er een tolk geregeld. Hij komt op een aftands brommertje maar spreekt aardig Engels. Het hele verhaal weer gedaan, oom agent strijkt met zijn hand over zijn hart en besluit collega’s op te piepen. Die komen uit de bergen, dat duurt dus ook weer een stiefkwartiertje. En jawel hoor weer het hele verhaal verteld, overleg, wachten, praten. Dan mag ik mee in de auto naar onze camper, vergezeld door 3 agenten.

……. Wat, ongelovig staren 3 paar ogen mij aan, is dit al? Moet hier de politie voor uitrukken? Ze zien wat pleisters op mijn arm, ( een ongelukkige val in de bergen) en nog even willen ze meewerken. Lichamelijk letsel telt zwaar, maar nee, dit had ik al.

Ik begin uit te leggen dat deze schade in Nederland repareren echt veel geld kost, maar ze gaan gewoon weg, mij in verbijstering achterlatend. Had ik maar….
En dan komt de agent met het meeste gezag terug, kijkt me streng aan en vraagt wat ik eigenlijk wil. Ja, wat ik wil is heel eenvoudig een handtekening en verzekeringspapieren in zien.
Een vrouw in nood wil hij toch wel helpen, hij loopt naar de chauffeur, die inmiddels groen ziet van ergernis. Ze beginnen een gesprek met veel gebaren, dreigende taal en dan haalt de man schoorvoetend zijn schouders op en pakt zijn papieren.

Na vijf minuten is alles ingevuld en kunnen we weer ons eigen weg gaan, na de politie uitgebreid bedankt te hebben.

Onze tolk wil al op zijn brommertje verdwijnen, ik bied hem geld aan voor hulp, maar nee dat wil hij niet. Wel heeft hij een winkel en als wij hem een plezier willen doen moeten we maar komen kijken. Kijken, kijken en niets kopen zegt hij in vloeiend Nederlands, de enige zin die hij kent. Een prachtige winkel waar we uitleg krijgen over het maken van tapijten, hoeveel verschillende technieken er zijn en hoelang de vrouwen er aan werken. We luisteren geboeid en krijgen pepermuntthee, een hele ceremonie.

Toevalligerwijs vind ik natuurlijk het duurste kleed wel mooi. Het onderhandelen begint. Dit kleed is een Picasso model, veel kleurtjes en technieken, heel arbeidsintensief. Maar goed zijn prijs van 1200 euro ligt zelfs na stevig afdingen buiten ons bereik.

Even goede vrienden zegt hij en we nemen afscheid. Onder de indruk van zoveel vriendelijkheid, gastvrijheid en de kundigheid van de vrouwen die zoiets moois kunnen maken.