Een dag met een gouden randje!
West Mali
Mali
Papillonreizen
Een dag met een gouden randje!
Malinezen zijn dol op een feestje en grijpen elke gelegenheid aan er eentje te bouwen. Eten is daarvan dan steevast het belangrijkste aspect, en waar het gepast is, worden er activiteiten ontplooid.
Op 22 september viert Mali haar onafhankelijkheid. Dit jaar was het 51 jaar geleden dat de Franse bezetter het land weer in handen gaf van de lokale bevolking.
Tot op de dag van vandaag doen ze weliswaar nog verwoede pogingen een vinger in de pap te houden bij de voormalige kolonie. De Malinese bevolking en overheid, geven daaraan geen gehoor en koesteren hun herwonnen vrijheid; met alle (politieke) gevolgen van dien. Maar dat is een ander verhaal.
Twee weken geleden was het feest en werden alle zorgen even aan de kant gezet!
Vrolijke kinderen, zogezegd op hun Paasbest, vulden de straten, zich verheugend op een lekkere maaltijd met de familie. Ik greep de kans af te reizen naar Macina, zo’n 160 kilometer vanaf Ségou, want daar is het op onafhankelijkheidsdag groot feest: sportieve mannen uit diverse leefgemeenschappen binden de strijd aan in de jaarlijkse prauwenrace op de rivier de Niger.
Naarmate het tijdstip van aanvang van de race dichterbij komt, stijgt de spanning. De drukte in de straten neemt toe. Onze gastvrouw kijkt me ietwat bedenkelijk aan als ik meedeel nog even een ommetje te gaan maken om wat sfeer te proeven en is gerustgesteld als ik beloof echt binnen een half uur terug te zijn. Geen haar op mijn hoofd, die er zelfs maar aan denkt om de start van de activiteiten te missen!
Een heuse zandstorm, gevolgd door regen, doen me zelfs al binnen vijf minuten terugkeren. Heel even is het de vraag of er nog races zullen zijn. Gaan de equipes het water op als er nog enige vorm van onweersdreiging is?
De bikkels blijken niet te houden! Nog maar net is de wind gaan liggen, het zand door de regen uit de lucht gehaald en het weer droog of ze zijn al aan het warm draaien.
Binnen een mum van tijd vult de rivieroever zich met opgewonden mensen. Gejuich en gezwaai bij het langskomen van de boten met de trotse roeiers, die de eer van hun wijk of dorp verdedigen.
Terwijl we ons nestelen op de eersterangs plaatsen aan de oever, die onze gastfamilie al voor ons heeft veilig gesteld, geef ik me over aan de feestvreugde. Andere blanken zijn er niet en onze aanwezigheid wordt vreugdevol geaccepteerd. Hooguit vragen ze zich nieuwsgierig af wat we komen doen en voor welke equipe we zijn. Vanuit mijn ooghoeken, zie ik dat er hier en daar telefoons tevoorschijn worden gehaald om die withuiden stiekem te vereeuwigen. Niet zij, maar wij zijn de bezienswaardigheid! Kostelijk vermaken ze zich en houden alles wat we doen goed in de gaten.
Een Malinese variant van de wave gaat over de tribune; vanaf het startpunt in de verte komen stipjes in beeld, die al snel herkenbaar worden als diep in het water liggende prauwen gevuld met roeiers. In een snel ritme maken de roeispanen synchrone bewegingen, aangestuurd door de trotse roeiers met hun gespierde torso’s. Slechts de ploegleiders hebben oog voor wat er buiten de boot gebeurt en zien nog kans met vlaggen te zwaaien en het publiek op te zwepen. Niet dat dat nodig is overigens; de emoties op de oever worden volop geuit.
Equipe 1 heeft zo’n ruime voorsprong op zijn achtervolgers dat hun supporters al een feestje aan het vieren zijn, terwijl de fans van de andere teams er wat bedremmeld bij staan te kijken.
Er is nog slechts één boei te ronden en dan kan equipe 1 de felbegeerde gouden beker in ontvangst nemen. Nog slechts één boei...
Terwijl mijn ogen afdwalen naar de andere kant van de rivier, zwellen de geluiden aan, mensen springen in een vloeiende beweging op en juichen dat het een lieve lust is, de gezichten van de supporters van equipe 1 betrekken. Teleurstelling en ongeloof vechten om voorrang.
Het was één boei teveel, één moment van onachtzaamheid van de stuurman, één te flauw ingezette bocht... Boot 2 en 3 zijn langszij gekomen en ogenschijnlijk moeiteloos gepasseerd. Zij aan zij strijden ze voort, het tempo wordt opgehoogd, de roeispanen creëren sierlijke witte fonteinen elke keer dat ze het water raken. Aangespoord door het overweldigende enthousiasme van hun fans is het boot 2, die in een wolk van opspattend water als eerste over de streep gaat en de beker in ontvangst neemt.
Equipe 8 werkt zich nog vol overgave naar de finish, terwijl de winnaars met de veroverde beker in tegenovergestelde richting een eretocht langs de tribune maken. De fans van team 8 kijken stil toe, omringd door de nog steeds juichende aanhang van de winnaars. De wijk- en dorpsgenoten van de andere teams hebben de oever reeds verlaten en de thuisreis aanvaard.
Ik wil nog wel even blijven zitten, de sfeer en alle indrukken op me laten inwerken, ook de laatste mensen zien vertrekken, over de markt struinen en wat lekkernijen kopen bij de lokale vrouwen. Nog even genieten van dit o zo Malinese feest, maar het is tijd voor de terugreis, zegt ook Ibrahim, kijkend naar de donkere wolken, zich realiserend dat we het net niet gaan halen om voor het donker terug te zijn in Ségou.
Een gouden beker voor de winnaars en een dag met een gouden randje voor mij!
Foto's
