Een tochtje over de Niger...
West Mali
Mali
Papillonreizen
Een tochtje over de Niger...
‘De prijs gaat omhoog naar 10.000 cfa’, deelt de bootsman me plompverloren mee met een grijns die zowel tevredenheid als macht uitstraalt.
‘Ik denk het niet’, deel ik hem lachend mee ‘we zijn 7.500 overeengekomen en zo blijft het!’ Ik vraag me af waar mijn vastberadenheid en overtuigende klank vandaan komen. Dobberend op het midden van de Niger, te ver van een oever om te zwemmen en geen enkel ander mens in zicht, ben ik me maar al te goed bewust van mijn kwetsbaarheid.
Het opgeluchte gevoel dat ik had toen bootsman één na een mislukte onderhandelingspoging naar zijn boot liep en even later wegboomde, was achteraf maar van korte duur geweest. Oké, ik wilde echt niet met die man mee voor 17.500 cfa en na de vervelende toon die hij tegen me had aangeslagen met insinuerende opmerkingen over de inhoud van mijn portemonnaie, omdat ik blank ben. Maar, was het achteraf toch niet beter geweest? Hij was tenslotte een bekende van de hoteleigenaren.
Nu zit ik opgescheept met een ander exemplaar met een heel pakket aan nieuwe uitdagingen.
‘Geef me koekjes’, had hij me eerder gecommandeerd. Met een gezicht en stem vol verbazing had ik ’m geantwoord dat ik die zelf niet eens eet. Hij had slechts minachtend naar me gekeken en er ongetwijfeld geen woord van geloofd.
‘Water!’, was zijn volgende bevel geweest, op een eveneens onprettige toon. Ik kon moeilijk beweren dat ik dat niet had, maar het idee dat hij met zijn tandenloze viezige mond uit mijn fles zou drinken... Ik had de fles aan mijn mond gezet, hem grotendeels leeg gedronken, een schietgebedje gedaan dat ik voldoende vocht in mijn lijf zou hebben om de warme tocht tot een goed einde te brengen en hem het restant overhandigd, wat me nogmaals een minachtende blik opleverde.
En nu dus de prijs omhoog..? Zal hij me wel echt op de plek van bestemming afzetten? Duiveltjes steken hun kop op. Verdorie, Monique, waarom moet je toch ook altijd zo nodig van die gebaande paden af? Waarom kun je nou niet gewoon lekker achter de massa aanhobbelen? Excursietje naar een leuke toeristische trekpleister, 10 minuten de tijd om je foto’s te maken, keurig op tijd weer melden bij de bus. Nee, ik moet weer eens wat anders doen, zoals logeren bij een familie in een dorpje aan de Niger...
Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt door een onverwacht en zeer welkom geluid. IK HEB MOBIEL BEREIK, schreeuwt een stem in mijn binnenste en op slag voel ik me een stuk zelfverzekerder!
‘Monique, waar ben je?’ vraagt een Malinese kennis ‘de familie maakt zich ongerust, ze hadden je al veel eerder verwacht.’ Nadat ik heb uitgelegd hoe de vork in de steel zit, zegt hij ‘Oké, geef me de bootsman maar even.’
Met een blije grijns overhandig ik mijn telefoon aan de man, die zich ineens een stuk minder op z’n gemak lijkt te voelen. Er wordt wat heen en weer gepraat en na het beëindigen van het gesprek wil de bootsman met de nonchalante opmerking ‘Ik heb dit nodig’, mijn telefoon in zijn zak steken. ‘Die heb ik zelf nodig!’, deel ik hem mede en steek gebiedend mijn hand uit.
Inwendig kook ik, een fooi kan hij nu echt vergeten! Is hij nou helemaal gek geworden?
In ieder geval weet hij nu dat er op me gewacht wordt. Hij zal het wel uit zijn hoofd laten om gekkigheid uit te halen. Sinds het telefoontje gaan we overigens ineens een stuk sneller vooruit...
De bootsman zwijgt de rest van de tocht in alle toonaarden, stuurt zijn boot onbeholpen een visnet in en loopt tot zijn grote frustratie nog een keer vast in de waterplanten. Ik laat hem lekker mopperen en aanmodderen. Onderwijl geniet ik van de herwonnen innerlijke rust, de mooie groene oevers en de prachtige vogels en libelles die over het water scheren. Als we de oever naderen, zie ik een jongensgezicht blij oplichten, zodra hij me in het vizier krijgt. De bootsman smijt mijn rugzak aan land, inspecteert met een minachtende blik of ik hem wel voldoende betaal, draait zich om zonder nog een woord aan mij of mijn afhaler vuil te maken en duwt zijn boot af.
Met een gevoel van immense opluchting zie ik hem de Niger afdrijven, terug richting Ségou. Ik haal een keer diep adem, strek tevreden mijn rug en ledematen en stap achterop de motor, klaar voor nieuwe, ietwat rustiger avonturen...
september 2009
Foto's
