Van klein Scandinavië regelrecht naar het paradijs
Noord Malawi
Malawi
Marty
Van klein Scandinavië regelrecht naar het paradijs
(zie voor wat vooraf ging mijn blog over Zambia!)
We vervolgen onze reis en steken de grens naar Malawi over. Wat opvalt, is dat de lemen hutten die in Zambia de standaard zijn, direct na de grensovergang plaatsmaken voor stenen huizen. Gids Dudu heeft hier niet echt een heldere verklaring voor. Wij houden het er maar op dat we ‘uptown’ reizen.
Na een lange dag in de grote gele truck word ik wakker van de kou en als ik uit het raam kijk zie ik dennenbomen… Het lijkt wel alsof we niet alleen ‘uptown’ zij gereisd, maar ook ‘uphill’. Toch blijft het me vreemd voorkomen: dennenbomen in Afrika. Dan hoor ik dat dit bos -Luwawa Forest- is aangeplant. Authentiek Afrikaans voelt het niet, maar mijn reisgenoten uit Noorwegen en Zweden voelen zich weer even helemaal thuis. Daar is ook iets voor te zeggen, zo vindt de filantroop in mij. De rest van mij heeft het voornamelijk erg koud. Maar dan dient zich een leedverzachtende factor aan. Ik had de hoop op een mooie sterrenhemel al een beetje opgegeven na een week vol nachtelijke duisternis, maar nu fonkelen de sterren als nooit tevoren en zelfs de melkweg is te zien. Spectaculair. Maar nog steeds wel erg koud..
Na een nacht kleumen in onze tentjes laten we ‘klein Scandinavië’ ver achter ons. We gaan door naar het betere werk: Chikale beach aan Lake Malawi, door de groep al gauw simpelweg aangeduid als ‘Paradise’. Het strand is wit, het meer is blauw en de temperatuur uitstekend… Fleecetruien in de tas, bikini’s eruit: dit wordt goed!
Lake Malawi is 560 km lang en tot 75 km breed en is daarmee bijna 40 keer zo groot als het IJsselmeer. Omdat het meer zo groot is lijkt het wel een zee, maar dat is dus niet het geval: we hebben hier te maken met zoetwater en dat betekent risico op Bilharzia. Mijn ‘Gezond op Reis’- boekje heeft geen goed woord over voor deze parasiet en ik ben in de eerste instantie dan ook flink huiverig om te gaan zwemmen. Dan spreekt Dudu de verlossende woorden: Bilharzia komt alleen in het zuidelijke gedeelte van het meer voor, ver hiervandaan. Nog voordat hij uitlegt waarom dat precies zo is, lig ik al in het water. Het is niet gevaarlijk, meer hoef ik niet te weten!
Tot nu toe hebben we ons tijdens de avonden elke keer goed weten te vermaken in de campingbars. Vanavond hoeven we daar niet op te rekenen: de campingbar sluit al om acht uur. Op aanraden van de schoonmaker gaan we naar de ‘bottle store’ in het dorp. Niemand weet wat ons precies te wachten staat, maar we hebben er zin in. De bottle store is een donkere ruimte die doet denken aan een kleine studentensoos. Als we binnenkomen zitten drie mensen verveeld aan de kant bierpap uit een zakje te eten. Maar als we nog geen minuut binnen zijn, heeft het hele dorp zich in de bottle store verzameld. Het is blijkbaar altijd lachen met toeristen. Iedereen danst en heeft plezier en de bierpap maakt plaats voor flesjes bier. Het lijkt wel zondag! De muziek komt van een televisie die aan de muur hangt, waarop een video met de meest populaire lokale videoclips wordt afgespeeld. De barman blijkt een sterke voorkeur te hebben voor een bepaald liedje, zodat we tachtig procent van de tijd hetzelfde nummer krijgen te horen. Gelukkig is het een goed nummer, dat we allemaal luidkeels kunnen zingen als we veel later dan gepland teruglopen naar de camping.
Wanneer de kater is vertrokken de volgende dag, ga ik paardrijden. Gids Burton, geboren en getogen in Malawi, vertelt dat hij tot voor kort nog nooit een paard gezien had. Toen de manege hier een paar jaar geleden werd geopend door een Brits koppel, waren de lokale bewoners doodsbang. Nu vindt men de paarden voornamelijk interessant. Burton en ik trekken veel bekijks op onze rossen en hebben continu aanspraak. Voor mij is het een fijne afwisseling van de bus: je komt te paard dichter bij de mensen en hun manier van leven. Als we langs een openlucht- kerk rijden is het feest compleet. Dit zijn de dagelijkse dingen waar je een glimp van hoopt op te vangen! Iedereen is prachtig in het wit gekleed en staat uitbundig na te praten over de dienst. Een aantal kerkgangers is blijkbaar nog niet gewend aan het hippische geweld: we jagen ze de stuipen op het lijf als we een drafje inzetten. Gelukkig voor hen zijn we snel weer weg. Eindpunt van de rit is een plons (te paard!) in Lake Malawi. Ik neem elk moment nauwkeurig in me op: dit maak je nooit meer mee!
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van ‘Paradise’ om naar het noorden van Lake Malawi te reizen. We komen na niet al te lange tijd uit bij Ngara Resort. In de eerste instantie zijn we daar niet bijzonder gelukkig. De camping is klein en er is geen ‘funpacked’ activiteiten-programma. Het meer is ruig en koud, evenals de douches. Overigens, als je gebruik wilt maken van die douches, dan maak je geen vrienden: het water voor jouw sanitaire gemak wordt met behulp van een motorische aandrijving, die zich op het (kleine) strand bevindt, uit het meer gepompt. Je medecampinggasten worden daardoor bedwelmd door uitlaatgassen. Gedesillusioneerd zoeken we ons heil in de campingbar. Misschien dat daar iets te beleven is. Gelukkig blijkt dat zeker het geval: Sue, woonachtig in het naburige dorp, laat mij kennismaken met ‘the Bao-game’. Een fantastisch, maar ingewikkeld bordspel met knikkers. Het valt me niet mee, maar op onverklaarbare wijze krijg ik het toch voor elkaar Sue drie keer op rij te verslaan. “I won’t play with you no more! You’re to good!” Al gauw bemoeien alle bezoekers van de bar zich met het spel en zijn we toch nog tot diep in de nacht zoet.
(zie voor vervolg mijn blog over Tanzania!)
Foto's
