Albinomeisje in Malawi

Door: JohannaG

Geplaatst op Feb 21, 2011

Als we de jeep uitstappen komen er honderden prachtige donkere kinderen op ons afgestormd. Ze laten onze driver James links liggen, evenals onze Malawiaanse begeleiders Vincent en Moffat. Ik kan de kinderen niet tellen, zoveel zijn het er. Het moeten er wel tweehonderd zijn. Slechts twee kinderen vallen mij op. Een wat ouder meisje en een jongentje van een jaar of acht. Ze vallen op tussen al deze donkere kinderen, omdat zij blank zijn. Maar ze lijken net zo opgewonden over onze komst dan al die andere kinderen.

Ik mag hier in Lusito mensen interviewen over het effect van de komst van een school in hun dorp op hun leven. Ik heb al indrukwekkende verhalen gehoord. Een leraar, die eerst elke dag meer dan tien kilometer moest lopen om les te kunnen geven in een slecht gebouw, heeft nu zijn eigen woning gekregen vlakbij de school. De gemeenschap van Lusito vond het te gek voor woorden dat hij zo ver moest reizen om hun kinderen te kunnen onderwijzen. Het hele dorp zette de schouders eronder en bouwde voor de leraar een huis. Een jongentje van een jaar of zeven vertelt ons dat hij zich nu veel beter kan concentreren, omdat het dak de regen tegenhoudt. Ik vind het indrukwekkende verhalen, toch ben ik nog erg nieuwsgierig naar die twee albinokinderen. Is hun leven ook verbeterd na de bouw van de school? We vragen voorzichtig of we misschien het meisje te spreken kunnen krijgen. Het hoofd van de school aarzelt geen moment, en het meisje wordt er bij gehaald.

Ze is zeventien jaar en zit in de derde klas. Op haar armen zitten blaren en andere vreemde plekken. Haar ogen trillen alle kanten op. Ze gaat niet naar het middelbaar onderwijs, maar naar de basisschool. Voorheen kon ze nooit naar school. Vanwege het gebrek aan een dak op de school moest ze in de zon zitten wanneer ze naar school ging. Naar eigen zeggen verbrandde ze daar levend. Nu zit er een dak op de school. Nu kan ze in de schaduw zitten. Haar brandwonden zijn verminderd. Ze heeft er nu plezier in en heeft een toekomst voor ogen. Ze wil graag lerares worden. Ik ben ervan overtuigd dat ze het in haar mars heeft.

We zijn anderhalve week verder wanneer we weer richting huis gaan. We stoppen met de bus bij een tankstation. Een aantal tientallen meters verderop zie ik een jongentje van een jaar of 8 met zijn broertje. Zijn broertje is donker, hij is een albino. De zon is fel vandaag, het is snikheet. Ik vraag aan de groep of er nog iemand een pet overheeft. Met een pet, een beetje te groot voor hem, ga ik naar het jongentje toe. We verstaan elkaar niet, maar de boodschap is duidelijk. De pet is voor hem. Misschien worden de brandwonden in zijn gezicht een klein beetje minder.