We zijn over het Canal de Pangalanes naar een vissersdorpje gevaren (zie andere foto).
De lokale bevolking gebruikt het Canal voor de visvangst, maar vooral als transportmiddel. De oceaan aan de andere kant van de duinen is veel te wild en zit vol met haaien.
In het dorpje komt iedereen kijken, want ze krijgen maar zelden bezoek van buitenlanders. Het is er bijzonder primitief, wat hutten die uit riet zijn opgetrokken en een soort centraal 'plein' van zand waar deze kinderen ons zwijgend bekijken. Dit meisje heeft leuke elastiekjes in haar haar en ze draagt een pakje van de Europese kledinginzameling. Zoals ik al eerder heb geschreven, kopen de mensen deze kleding op de markt. Voor hun begrippen is de kleding duur, dus ze doen er erg lang mee, letterlijk tot de gaten erin vallen.
Later speel ik wat met de kinderen (ik heb meestal vingerpopjes bij me) en dan komen ze los. Gelukkig maar, ik vind het maar niks als de kids zo ernstig blijven.