Gisteren las ik in de krant dat zich in Madagaskar momenteel een immense humanitaire ramp voltrekt. In het gebied dat bekend staat als ‘Grand Sud’ heeft het al drie jaar niet geregend. Door de aanhoudende droogte hebben krachtige winden vruchtbare grond weggeblazen. Deze zogenaamde ‘tiomenas’ komen steeds vaker voor als gevolg van klimaatopwarming. En de weinige gewassen die nog wel staan, worden opgegeten door de sprinkhanen.

Meer dan 1 miljoen mensen worden door honger bedreigd en zeker 14 duizend mensen verkeren in de meest ernstige catastrofale fase van ondervoeding. En dat schijnt een direct gevolg van de klimaatverandering te zijn.

Mijn hart breekt als ik dit soort berichten lees. In 2017 zijn we voor het laatst in Madagaskar geweest. Ik heb de Malagassiërs tijdens de reizen die we daar gemaakt hebben leren kennen als zeer gastvrije, optimistische en aardige mensen. We hebben daar zelfstandig rondgereisd in een huurauto en we hebben zo veel contact kunnen leggen met de mensen. Het meisje op de foto woont ook in het getroffen gebied. Ik heb tijdens de reizen stapels foto’s gemaakt die ik later via gidsen van een Nederlandse reisorganisatie heb laten bezorgen. Ik heb geen flauw idee hoe het de mensen afgaat die we daar ontmoet hebben, want je begrijpt dat ze in een afgelegen gebied wonen, ver van welke vorm van internetcommunicatie dan ook. Ik hoop dat het meevalt voor hen, maar misschien is het hoop tegen beter weten in….