Trekking door Isalo: Het paradijs in de helse hitte
Madagaskar
Afrika
Leonvanmaenen
Trekking door Isalo: Het paradijs in de helse hitte
We staan om 6.00 uur op om snel naar de kloof in de canyons van Isalo te gaan. Na nog geen kwartier wandelen door dit gebied, komen we al de eerste sifaka's tegen, witte lemuren met een zwarte kop. Deze 2,5 uur lange wandeling brengt ons in zo'n onbeschrijvelijk mooi gebied. Als er ergens op aarde een paradijs is, dan is dat wel op deze plek in Isalo. In dit dichtbegroeide gebied waar nauwelijks zon doorheen komt, hoor ik het kabbelende water langsstromen. Eromheen groeien vele raviala's waarvan velen denken dat het palmbomen zijn. Het is echter een famlie van de palmbomen-familie. Voor de liefhebbers is er gelegenheid om dieper de kloof in te gaan om de Konings- en Koninginnedouche (waterval) te bezichtigen. Hiervoor moeten we klimmen en klauteren over rotsblokken, losse stenen, springen over water, lopen door mul zand met aan het einde van de kloof een prachtige waterval, de Koninginnedouche.
Bij terugkomst wordt onze reisgroep in tweeën verdeeld. Een deel gaat terug naar het tentenkamp en tien personen lopen de 8 kilometer lange trekking door de Canyons. De eerste twee trajecten zijn behoorlijk afzien omdat we in de hitte zo'n 1100 meter omhoog wandelen. Vlak voor het eind van de tweede etappe begin ik het idee te krijgen dat ik het vandaag niet zal volhouden. Wanneer we even rust houden, blijkt dat dit gevoel van afzien onder iedereen heerst en dat stelt me dan weer gerust. We zijn een uur onderweg maar de thermometer geeft aan dat het inmiddels 35 graden is. We hebben nog een tocht van 4,5 uur voor de boeg door de zinderende hitte en door een gebied waar nauwelijks schaduw is. Op mijn inmiddels door zweet doorweekte rug draag ik in mijn rugzak 5 liter drank bij me, 4 liter water en 1 liter cola. Om mijn zoutgehalte aan te kunnen blijven vullen heb ik 5 zakjes chips en 2 pakken Tuc-koekjes bij me en hebben we van de organisatie een zakje lunch meegekregen dat bestaat uit een sandwich en een banaan. De stikhitte is in feite wat de tocht door de droge canyons het zwaarst maakt, maar onze wandeltocht wordt ruimschoots beloond met een landschap van horizontaal door wind gezandstraalde canyons, raviala's, gifgroene boombladeren en olifantsplanten die grijs van kleur zijn en waaruit gele bloemen groeien. Elk stukje schaduw dat er in het gebied is, benutten we om uit te rusten en ons inwendige mens te voorzien van lunch, water, cola en zoutaanvullers. Terwijl we zitten en bijkomen, schiet er af en toe een hagedis voorbij, komen er blauwe of zwarte vlinders langs fladderen en komt de bij-etervogel ons tsjirpend gedag zeggen. De escada's verbreken de serene stilte van Isalo. Het geluid doet me sterk denken aan twee grote knikkers die trillend tegen elkaar in volume toenemen.
Inmiddels is het half vier 's middags. Ik heb nog maar een halve liter water bij me en ik loop al te berekenen hoeveel ik tot het volgende punt en uiteindelijk tot aankomst in het tentenkamp kan drinken Ik vrees dat ik aan 5 liter te kort heb, maar gelukkig hebben anderen nog genoeg water over van wie ik eventueel nog wat kan krijgen. Het vochtverlies gaat rap. Na elke kilometer is mijn petje als bescherming tegen de felle zon doorweekt van het hoofdzweet en dat wissel ik dan af met een ander petje. Het natte petje hang ik achterop mijn rugzak zodat het tijd heeft om tot de volgende etappe te drogen. De leeftijden in de groep variëren tussen de 34 en 57. Een ervan is de enige deelnemende Vlaming en is tevens de oudste van het gezelschap. Hij is een gepensioneerde beroepsmilitair en tijdens de lunch vertelde hij me dat hij vorige maand nog een wandeltocht van 130 kilometer had gelopen met 18 kilo bagage op zijn rug. De rest had ik ook wel ingeschat als fysiek geschikte lopers. Bij de laatste rust zitten we in de schaduw op de grond tegen tegen rode grillige rotsen. Overigens zijn de canyons van Isalo in het Juratijdperk (200 miljoen jaar geleden) ontstaan. Wat deze canyons zo mooi maakt, zijn de verschillende kleurlagen: rood is ijzer, grijs is klei, geel is aluminium en groen o.a. mos. En dat maakt het hele landschap tot een paradijselijk aangezicht. Er is geen penseel of schilder die dit landschap van Madagascar prachtiger kan schilderen dan de natuur zelf.
Als we de gids vragen hoe ver het nog lopen is naar het tentenkamp, dan toont hij ons een pad in het dal dat aan onze voeten ligt. Dit pad lopen we nog af en daarachter liggen de watervallen. Dat is ongeveer een half uur lopen. En vanaf de watervallen zijn we in 20 minuten weer met de groep compleet in het tentenkamp. Omdat door dit gegeven het eind van de tocht in zicht is, is iedereen gemotiveerd om er flink de pas in te zetten. Ik maak me niet meer druk om mijn nagenoeg uitgeputte drankvoorziening ook al begint de hoofdpijn vanwege dat vochtgebrek langzaam op te komen. Als we de watervallen naderen, zien we dat we nog tientallen meters moeten afdalen. Tussen de dichtbegroeide planten in de kloof zie ik ineens twee bekenden uit de reisgroep die ons al een tijdje stonden op te wachten. Het gevoel dat dat wederzien ons allen geeft na zo'n hele dag fysieke inspanning door de hete, schaduwarme canyons waar we af en toe op ons tandvlees liepen, is voor sommigen die de Nijmeegse Vierdaagse hebben gelopen, vergelijkbaar met de sfeer bij binnenkomst door Via Gladiola. De tocht geeft ons daardoor voldoening. We wandelen snel nog naar de watervallen die iets verderop liggen. Hier zijn inmiddels meer tentenkampbewoners, van Italiaanse, Franse en Russische afkomst. De laatste twintig minuten klimmen en klauteren we in aardig tempo door. Terwijl ik de allerlaatste waterdruppel uit mijn fles in mijn mond gooi, zie ik de tenten van het kamp reeds gereed staan en de rest van de groep verwelkomt ons met een "goed gedaan"-groet.
Foto's
