afdaling naast waterval (2)
Maseru
Lesotho
Jan-Hemo
afdaling naast waterval (2)
Leshoto. Afdaling Maletsunyane waterval (deel 2).
De medewerker is als eerste gegaan en het zekering touw is naar boven gehaald. Dan is het de beurt aan Anneke, ze wordt aangekoppeld, met een glimlach ..., loopt ze naar de rand, ze krijgt een peptalk en laat zich dan begeleiden bij het achteruit lopen en over de rand gaan ……. Dan is ze ook uit het zicht, het lijkt een eeuwigheid te duren voordat er bericht komt, dat het zekering touw opgehaald kan worden. Een van de medewerkers haalt het touw met halen van ongeveer 1 meter naar boven, terwijl een ander het in grote lussen weer klaar legt voor de volgende afdaler, ….dat ben ik. Anneke is goed aangekomen houd ik mezelf voor, je kunt het ook, gewoon doen. Dan is het zover, ik word vastgemaakt aan het zekeringtouw, het andere touw dat aan het rotsblok vast zit kan los. Ik mag naar de rand lopen en over het naar beneden hangend touw stappen. Laddertje van mijn gordel los, 4 keer doorhalen, 20 kg per doorhaal, dat is 80 kg. Ik ben wel zwaarder maar dan kan ik makkelijker afdalen is het idee er achter. Vanuit de verte hoor ik een stem, het klinkt onwerkelijk. “Als je onderweg wilt stoppen dan het touw opliften en boven over de ladder leggen. Okee, loop maar achteruit, ja naast de katrol. Op de rand achterover leunen, dan stukje naar links stappen en touw op de katrol leggen, ….succes. “Ik kan bijna niet achteruit lopen, zoveel wrijving geeft het touw in de gordelladder. Dan sta ik op de rand en leun achterover, dit gaat makkelijker. Stevig houd ik het touw vast en leg het op de katrol, dan begint mijn tocht naar beneden. Het gaat wonderwel heel goed, voetjes tegen de wand en naar beneden lopen, “niet naar beneden kijken” zeg ik tegen mezelf. Dan opeens verlies ik het contact met de wand van de kloof. Deze wijkt terug, ik hang volkomen vrij op ongeveer 190 meter hoogte en begin te tollen. Mijn gezicht is niet meer naar de wand gericht maar juist er vanaf, ik zie een vogel op gelijke hoogte vliegen. Wauw wat een belevenis, dan kijk ik naar beneden, de schrik slaat me om het hart, ver onder me zie ik een waas van water en nevel, de bodem van de kloof is niet zichtbaar. OHHH WAT IS HET HOOG ……. Met beide handen houd ik het touw krampachtig vast, ik moet draaien ….. weer met mijn voeten tegen de wand. Voorzichtig laat ik het touw vieren en langzaam zak ik verder. Op een gegeven moment hang ik met mijn rug tegen de rotswand, een hand loslaten en afduwen, dan mijn lichaam draaien. Na een paar vergeefse pogingen lukt het. Ik kijk weer naar de wand van de kloof mijn voeten rusten tegen de rotswand die nat is van de waternevel. Naar beneden gaat het, de wand is glibberig er groeit mos, hier schijnt nooit zon. Het begint ook harder te waaien onder in de kloof. Dan wordt het vochtig, eerst in de nevel maar op een gegeven moment hang ik gewoon in het water. Het is koud en het loopt via mijn nek over mijn lijf brrrrr. Wat maakt dat water dat neerstort een lawaai. Dan hoor ik een stem, nog een klein stukje, je bent er bijna. Dat is de medewerker die als eerste naar beneden is gegaan. Hij pakt me vast en ik zak de laatste meter. Ik sta weer op mijn voeten, nou ja ik sta tot mijn enkels in de rivier. De oever bestaat uit gladde rotsblokken. Hij maakt me los van de touwen en gebaart mij om mee te lopen, onder in de kloof lopen we naar een plaats waar een smal pad omhoog gaat. Anneke staat daar te wachten, onze blikken kruisen elkaar. Hoi, HOI, het is niet te verstaan, we hebben het gehaald, wat een belevenis. “Gewoon paadje blijven volgen en dan komen jullie bij de anderen die vanaf de andere kant de kloof in zijn gegaan” roept de medewerker. Nat tot op ons vel en ijskoud lopen we hand in hand over het smalle pad. Soms hangen we met onze borst tegen de rotswand, schuifelen voetje voor voetje over het 30 cm brede pad. Het gaat omhoog, langzaam vervaagt het geluid van de waterval, we kunnen weer normaal met elkaar praten, maar zeggen niet veel. Verderop schijnt het zonnetje, we zien een aantal mensen van ons reisgezelschap op de helling zitten. Ze zijn ons lopend door de kloof tegemoet gekomen. Als helden worden we binnengehaald, ohhh wat zijn we blij dat we kunnen zitten en de natte kleding uit doen, opwarmen in de zon. Een foto maken lukt nog niet, mijn handen trillen en dat komt niet alleen van de kou. We zien in de verte de waterval, links er van een klein figuurtje dat langzaam naar beneden gaat totdat het verdwijnt in de nevel. Wat een belevenis was dit, maar of ik het ooit weer zou doen……. Als de andere drie abseilers zich ook bij ons hebben gevoegd en zijn bijgekomen, trekken we verder door de kloof. Het is nog anderhalf uur lopen en klauteren om weer op het plateau tegenover de waterval uit te komen. De rest van de vakantie is er een soort band tussen de 5 afdalers. We krijgen later een oorkonde, de abseil is genoemd in het Guines book of records als hoogste (204 meter) commerciële single drop ter wereld. Onze gegevens komen in het abseil boek in de lodge te staan, 1559 mensen zijn mij voorgegaan, waaronder mijn Anneke.
Foto's
