afdaling naast waterval
Maseru
Lesotho
Jan-Hemo
afdaling naast waterval
Leshoto. Afdaling Maletsunyane waterval (deel 1).
Gisteren geoefend op een klif van 30 meter hoog. Vandaag gaat het echte werk gebeuren, met 5 leden uit onze groep gaan we de grote abseil bij de waterval doen. Het weer lijkt goed, er is bijna geen wind. Wel een koude ochtend het is minus 7 graden, het ijs zit op de auto’s die voor de eetzaal van Semongkong lodge staan. Het is zeven uur, we kunnen eerst ontbijten en dan zullen we op pad gaan. Marius, onze reisleider is zoals gebruikelijk ook al wakker, hij gaat naar de andere kant van de kloof en zal foto’s maken als wij afdalen. Het begint nu toch wel een beetje spannend te worden, we weten niet goed wat ons te wachten staat. Meer dan 200 meter aan een touw naast een waterval abseilen. We zullen nat worden door de waterval maar verder....... Ik besluit toch een klein fototoestel mee te nemen, inpakken in enkele lagen plastic en een waterdicht zakje en dan in de binnenzak van mijn regenjasje. Dan is het zover, de oude Toyota landrover staat klaar en we stappen in. Er is al een groep medewerkers onderweg, met alle benodigde materialen om voorbereidingen te treffen. Onderweg stoppen we, de chauffeur is voor bij de wielen van de auto bezig, handmatig wordt de vierwielaandrijving ingeschakeld. We gaan verder, glijdend en glibberend over de bevroren weg, door grote plassen waar een laag ijs op ligt. Het ijs breekt, de modder spat over de auto heen. We komen in ruiger terrein, geen weg meer. Verderop zien we de kloof waar de waterval moet zijn. We stoppen, het gaat te voet verder, de chauffeur wijst een plek aan, gelegen aan de overzijde van de kloof. “Kijk ze zijn al bezig met de voorbereidingen, vanaf daar gaan jullie naar beneden” Ik zie op een vlak stukje rots, een paar kleine figuurtjes links naast en iets hoger dan een waterval, die vanaf het plateau de diepte in stort. Hmmm....... waar ben ik aan begonnen, denk ik bij mezelf. We lopen achter de chauffeur aan, je kunt zien dat er vaker gelopen is, het lijkt wel een geitenpadje. De kloof en de waterval zijn uit het zicht, na een kwartiertje lopen zien we een paard staan, die gebruikt is om de materialen te vervoeren, een stukje verder stroomt de rivier. We lopen naar de plaats waar het water van de rivier over de rand verdwijnt. Het is stil, niemand praat, ieder is met zijn eigen gedachten bezig. Onze chauffeur vraagt ons te wachten, we zien verderop bij de rand van de kloof, een aantal mensen met touwen en een soort sjorbanden in de weer. Daar waar we wachten liggen broekgordels, helmen, handschoenen en regenjassen. Gisteren hebben we de volgorde afgesproken. Anneke mijn echtgenote gaat als eerste naar beneden, ik als tweede. We maken grapjes, als het touw maar lang en sterk genoeg is en dat het niet hoog genoeg is om onderweg te leren vliegen. Het is maar 7 keer hoger dan we hebben geoefend. Dan is het zover, regenjas aan, gordel om, helm op, handschoenen bij de hand, zekeren aan een touw, die vast zit aan een groot rotsblok. We mogen wat dichter naar de kloof lopen, op de rand staat een katrol. Een van de medewerkers staat er bij in een oranje regenpak, hij wordt gezekerd en loopt naar het randje, vrolijk zwaait hij naar ons terwijl hij achteruit loopt. Hij verdwijnt bijna over de rand, het touw dat door zijn gordel ladder loopt moet nog op de katrol gelegd worden. Dat is dat het touw niet kapot gaat op de rand verteld een van de medewerkers. Dan verdwijnt hij naar beneden, de anderen staan op de rand en volgen hem op zijn weg naar de bodem van de kloof. Hoe lang het duurt, geen idee maar via de porto komt bericht dat het zekeringtouw opgehaald kan worden. Dat was de verkenner, nu wij.
Foto's
