Dit dametje was even hiervoor nog vruchten aan het plukken van een boom. Voor dit fotomoment was ik helaas te laat, maar toen ze het graanveld in huppelde ben ik als een gek, mijn nachtmerrie negerend (ooit het boek Children of the Corn gelezen? dan snap je wellicht wat ik bedoel met mijn nachtmerrie...brrrrr), ook het graanveld in gesprongen. Het dametje stopte om te kijken waar het gevloek vandaan kwam (graan geeft niet altijd mee kan ik je vertellen. Dat irriteerde me een beetje wat resulteerde in wat minder netjes taalgebruik) en bleef rustig mijn capriolen volgen. Gelukkig maar want anders was ze allang uit zicht verdwenen. Nu had ik mijn fotomoment alsnog. Vol schrammen, proestend en met vuurrode ogen (hooikoorts) heb ik het graanveld (levend en wel...echt lees het boek maar dan snap je dat ik best blij was met enkel wat schrammen) weer verlaten. Een leuke foto rijker en een nachtmerrie armer... Wellicht dat ik binnenkort het boek nog maar eens ga lezen...want wat was er ook weer zo eng aan graanvelden??