Vrijwilligerswerk "fotograferen Thika Kenia Weeshuis"

Door: Stolk

Geplaatst op Jul 31, 2010

En wij maar klagen ...

Na een wat rommelige nacht maakt de regen mij wakker, en deze keer tikt de regen niet zachtjes tegen het zolderraam maar komt het met bakken uit de hemel vallen. Hoezo, al het goede komt van boven? Een eerste blik uit mijn raampje bevestigt mijn vermoeden: het is overal één natte en modderige bende. Maar goed, vandaag staan de slums op het programma dus het wordt alleen maar slechter. Ik heb er zin in!

Eenmaal in de slums weet je niet wat je mee maakt. Je loopt werkelijk waar in een open riool. Alles is vies, kapot en het stinkt er naar urine en naar het vuilnis op straat. Op de gekste plekken passeren de koeien en struikel je over de geiten. Onbegrijpelijk dat hier überhaupt mensen kunnen en mogen wonen. Gelukkig is er voor een aantal inwoners een klein beetje hoop. Macheo heeft hier kleinschalige projecten om deze mensen een iets beter vooruitzicht te geven. Zo is er een schoenmaker, een kapper en zit er een oud vrouwtje van misschien wel 85 jaar oud een soort zelfgebakken koekjes te verkopen. Maar zeg je hondenbrokken dan geloof ik het ook. Uit een soort van Claustrofobische reactie ben ik op wat hutten geklommen en heb daar met open mond de voorbij trekkende menigte langdurig bekeken. En wij Nederlanders maar klagen over het weer!

Niet veel verder besluit ik in één van de hutjes een kijkje te nemen. Een soort schuurtje van 2 bij 3 meter waar ook echt alles in gebeurd. In het hutje woont een gehandicapt meisje met haar moeder. Ze moeten in deze ruimte eten, slapen en wassen al komt er van dat laatste waarschijnlijk echt weinig terecht. En als het al kan heeft het weinig zin want door de rook en de stank kun je jezelf wel tien keer per dag douchen en dan nog voel je je vies. Het is een onwerkelijke en onvergetelijke ervaring geweest. De mensen kijken je met grote ogen na en mompelen iets van 'mzungu' wat blanke blijkt te betekenen. En ik maar denken dat ik met mijn bruine koppie en mijn zwarte haar hier toch een soort van onopgemerkt mijn werk kon doen. Niet dus! Gelukkig ben ik vergezeld van twee Kenianen die de menigte wat op afstand houd en mij op het juiste moment weer de bewoonde wereld in helpen.

Onderweg stoppen we bij een aantal scholen waar ik met open armen wordt ontvangen en als een soort lesmateriaal voor de klas wordt neer gezet. Ondanks de versleten kleding en de schoenen vol gaten stralen de kinderen van van oor tot oor. Sta ik daar lekker lullig te zijn met een klein fortuin om mijn nek. Maar goed, gelukkig zorgt Macheo ervoor dat ze in ieder geval elke dag een maaltijd krijgen. Terug in het weeshuis spring ik direct onder de douche en moet ik het hele avontuur even verwerken. Nadat ik wat gigabyte aan beeldmateriaal op mijn laptop heb gezet ga ik even bij Marnix en zijn vrouw Joanne langs voor een echt streekbiertje uit Kenia. Want deze fotograaf draait nog altijd het best op een scheutje alcohol :-) Na mijn vitamine en net voor de kookkunsten van Maaike zien we nog even hoe een koe wordt geïnsemineerd.

Het was een spannende en indrukwekkende dag. Morgen volg ik een aantal oude vrouwen die de opvoeding van deze weeskinderen hebben overgenomen en sluiten we de middag op mijn favoriete locatie: de slums!