onervaren safariganger
Masai Mara NP
Kenia
Corriebalten
onervaren safariganger
'Jambo', en een klein klopje op het tentdoek als variant op de wake-up call. Mijn blote voeten beroeren het gras dat nog vochtig is van de dauw. 5.45 uur. Opstaan voor een ochtend game drive
Het is een geweldig gevoel om de Afrikaanse wind langs je heen te voelen.
Als we al rijdend de savanna afturen staat Emos onze gids plots boven op de rem; we rijden bijna over de staart van een leeuwin. Ik schrik.
'Maak je geen zorgen, deze leeuwin ligt lekker uit te buiken'.
Emos die in deze omgeving is opgegroeid kent de Maasai Mara als zijn broekzak. 'Van haar hebben we niks te vrezen. Die heeft net nog geluncht met een zebra.'
We horen een vreemd geluid. Tussen hoge grassprieten door komen gevlekte donsachtige bolletjes tevoorschijn. De welpjes zoeken naarstig naar de moedertepels. Sabbelgeluidjes maken dit tafereel nog aandoenlijker. Ik kreun zachtjes en prijs me zeer gelukkig.
We proberen voor een groep olifanten te komen. Dit lukt. De olifanten zijn op zo'n honderd meter afstand. Ineens verschijnt er een olifant uit de bosjes op nog geen vijftig meter. Onze gids is alert. Met de oren wijd uitstaand kijkt de olifant onze kant op. Een paar seconden later toont hij ons zijn dikke derrière en kijken we met verbazing toe hoeveel er door een olifant geproduceerd kan worden.
De giraf steekt sierlijk af tegen de blauwe lucht. Halverwege haar nek liften twee vogeltjes mee. Verderop staan struisvogels te eten.
De koning van het dierenrijk loopt daar 'live'! Mijn dag kan niet meer stuk.
Het is een prachtige mannetjesleeuw, met gouden manen en een lange staart die heen en weer zwaait om de vliegen te verjagen. Hij is in de kracht van zijn leven. Ik weet dat hij ons onmiddellijk kan verscheuren: hij is immers de koning. De leeuw is tot stilstand gekomen. Hij staat niet ver van ons busje vandaan.
Naar mijn idee kijkt de leeuw enkel mij aan. Hij knippert langzaam met zijn honingkleurige ogen. Hij likt langs zijn lippen en ten slotte draait hij zich om en loopt weg, uitdagend en elegant. Als ik besef dat hij ons niet zal aanvallen slaak ik een zucht van verlichting. Mijn handen trillen, niet zozeer van de zon als wel van het bonken van mijn hart.
Toch voel ik ook lichte teleurstelling. Ik denk eraan hoe geweldig het geweest zou zijn als de leeuw had willen aanvallen en ik hem, enkel door mijn wilskrachtige blik had kunnen tegenhouden zodat hij afdroop. En hoe manlief later aan het thuisfront zouden hebben gezegd: 'Als Corrie er niet was geweest….!
Maar ja, ik ben nog een erg onervaren safariganger.
Foto's
