Masai Mara

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Feb 24, 2011

Niets op de wereld kan het gevoel omschrijven al je oog in oog staat met een olifant. Tranen. Niet te stoppen. Zo overweldigend. Ik heb er eigenlijk niet eens woorden voor. Afgelopen zondag dus het eerste wildlife avontuur. En ohhh…. Wow…. ik bleef het maar zeggen terwijl de glimlach nog steeds op mijn gezicht staat. Het dak van de auto staat half open zodat je rustig kunt staan in de auto en op die manier een overweldigend uitzicht hebt. Daar begint het mee. En op het moment dat je denkt dat het landschap niet meer mooier kan worden komt er een kudde gnoes, nog wat zebra’s en impala’s langs. Stoppen. Kijken. Niet meer willen ophouden met kijken. En dan verder. Even naar links kijken. Checken. Is dat een giraf? Verrekijker erbij. JA! Links af de bush in. Richting giraf. Niet een maar drie! En nogmaals wow, met een glimlach die inderdaad nu echt niet meer weg te krijgen is. Niet genoeg van krijgen. Wegrijden en alleen maar gelukkig kunnen zijn. Anders niet. En Jozef, mijn chauffeur die me zegt dat dit nog maar het begin is. Dat belooft nog wat. Even doorrijden. En dan de eerste van de big five spotten. Buffalo’s. Wat een beesten. Machtige hoorns en grimmige uitdrukkingen op hun gezicht. Met deze dames en heren kun je beter aar geen ruzie krijgen. One down, four to go. Opnieuw op pad. We horen dat er ergens leeuwen gespot zijn. En ja hoor, in een greppel liggen ze te luieren. En hele groep. Jammer genoeg kunnen we ze niet echt goed zien, maar toch. Ook de leeuwen kunnen we afvinken. Two down, three to go! En die glimlach die maar op mijn gezicht blijft staan. Ik geniet volop. Weet niet waar ik eerst moet kijken. Bang om ook maar iets te missen. En dan spot Jozef olifanten. Of zoals hij het zegt: zie je die giraffen, ga dan verder naar links, dan zie je een zebra staan en als je daar omhoog gaat staat daar een olifant. Nog verder naar links staan er meer. Heel in de verte nu nog, maar met de verrekijker is het overduidelijk olifanten. We proberen dichterbij te komen maar komen een kloof met water tegen waar we omheen moeten. En dan opeens. Daar staan ze. 4 stuks. Pappa links, mamma, zusje en een heel kleintje rechts. En echt. Tranen. Stilte Tranen. Dit is zo een prachtig gezicht, dit is zo onwerkelijk. Zo ongelooflijk bijzonder mooi! Ik kan me maar nauwelijks losrukken. Zoute tranen op mijn wangen als we wegrijden. Mijn dag kan nu echt niet meer stuk. Three down, two to go!En net als ik denk dat mijn dag echt niet meer beter kan worden spotten we opnieuw leeuwen. Op dezelfde plek als net maar nu zijn ze uit de greppel gekomen. Ik sta met mijn hand voor mijn mond vol verbazing tot te kijken. We staan met de auto midden in de groep. Zo dichtbij dat ik ze bijna adem hoor halen. Nee mijn dag kan echt niet meer stuk. En opnieuw zegt Jozef me. Lilian, dit is nog maar het begin! En ja, dat was ook nog maar het begin! Maandag ochtend vroeg op pad. Om 6.15 zit ik al in de auto. Of liever gezegd sta ik in de auto.De zon schijn nog achter de heuvels, heel langzaam wordt het dag, de kruidige geur van de nacht nog even achter latend. En dan gouden zonnestralen achter een eenzame boom. Een nieuw dag op de Masai vlakte.Opnieuw geniet ik volop. Wil geen seconde missen. En dan opeens merken we dat er iets gaande is via de radio. Druk gepraat over en weer. De adrenaline kun je gewoon horen. Er is een cheeta gespot! En wij gaan er recht op af. Als we aankomen ligt ze te luieren op een rots. Dichterbij kunnen we niet komen wat een begin van de dag! De leeuwen zijn bijna kinderspel. ’s Middags gaan we op zoek naar, zoals Jozef het zo mooi zegt: big pappa lion. En ja, waar gisteren en vanochtend allen de dames zichtbaar waren zijn nu ook de mannen aanwezig. Twee. Uit te buiken liggen ze. Te lui om op te staan. En de dag is nog niet voorbij want even verder spotten we opnieuw een cheeta. Lang niet zo dichtbij als vanochtend maar toch. Via de radio laten we weten dat er een cheeta gespot is en al snel komen de eerste auto’s. Maar zo mooi als wij zagen ze hem niet! Opnieuw op naar de olifanten. En ja, ook die vinden we weer. Een andere groep dan gisteren maar niet minder indrukwekkend. Opnieuw ben ik stil. Ze zijn zo dicht bij dat ik ze bijna aan kan raken! Al we wegrijden om op zoek te gaan naar giraffen spuit de adrenaline opnieuw de radio uit. Er zijn drie cheeta’s gespot die in het gras liggen uit te buiken. We gaan er met een noodvaart op af. Niet omdat ze anders weg zijn, maar omdat we de parkrangers voor willen blijven omdat we eigenlijk niet van de paden af mogen. Hoezo gamedrive ? Als we aankomen snel foto’s maken en zorgen dat we braaf op het pad staan als de parkrangers eraan komen. Wow. Wat een dag weer vandaag!En dan dinsdag. Op naar Lake Nakuru. En ook hier val ik van tijd tot tijd gewoon even stil. Rhino’s drie in totaal. Twee volwassenen en een kleintje. Kuddes zebra’s, buffalo’s, gazellen etc. En op de achtergrond altijd het meer met de flamingo’s en pelikanen.