Vrijwilligerswerk in Kenia: een familie rijker!
Kenia
Afrika
Sanneobdeijn
Vrijwilligerswerk in Kenia: een familie rijker!
Het is een uur of zes als we bijna op plaats van bestemming zijn en telkens even stoppen om vanuit de auto handjes te schudden. De jongens zijn net vertrokken voor hun 30 minuten durende wandeling naar school. Netjes stellen ze zich allemaal voor en roepen vrolijk “see you later!” Melissa verteld ons dat ze het leuk vinden dat we er zijn. Dat vinden wij ook!
In de avond, wanneer de jongens tussen 17.30 uur en 19.00 uur (!) terugkomen uit school, doen wij een poging de 20 namen te leren kennen. Dat valt nog niet mee. De jongens maken lange dagen, maar klagen doen ze hier niet. Als we vragen hoe het was op school antwoorden ze allemaal met een grote glimlach “good!” Het is hier een feest om naar school te gaan en ze doen het nog ontzettend goed ook. De meeste jongens staan zelfs in de top vijf van hun klas!
Terug uit school worden de groene uniformen en andere vieze kleren netjes met de hand gewassen en aan de kleurige waslijn opgehangen. Iedereen doet zijn taak, dat varieert van de kippen voeren tot de planten water geven. Nadat iedereen onder de douche is gesprongen en schone kleren heeft aangetrokken eten we rond 19.30 uur onze eerste Afrikaanse maaltijd. Op het menu staat ugali, ook wel Afrikaanse cake (een soort hardgekookte maïspap) mét kool, zónder bestek. Onze eerste dag in Mombasa is een feit.
Doordeweeks, als de jongens op school zitten, doen we vooral klusjes in en rond het huis. De wasbank krijgt een flinke lik bruine verf en de zitbank en tafel in het leefgedeelte wordt weer fris blauw gemaakt. Ook sorteren we boeken, verzamelen we examens van de jongens en maken de spelletjeskast weer op orde. In het weekend is er meer tijd voor groepsactiviteiten en gaan we lekker naar het strand en de kerk.
Als je niet beter zou weten, zou je denken dat BeHoCa één groot gezin is met heel toevallig alleen maar jongens. En eigenlijk is dat ook zo. Melissa is mom, de jongens zijn broertjes en er lopen wat aunties en uncles tussendoor om te ondersteunen in de drukke familie. De jongens spelen met elkaar, maken af en toe ruzie, krijgen zakgeld als ze goed hun best hebben gedaan en straf als ze de boel op stelten hebben gezet. Het doet me denken aan thuis.
Als ik om me heen kijk kan ik me bijna niet voorstellen dat (bijna) al deze jongens op straat hebben geleefd. Ik wordt er verdrietig van als ik bedenk dat sommige jongens geen ouders meer hebben, niet weten waar deze zijn of zelfs bang zijn voor papa of mama. Deze kids hebben allemaal al een verleden en dat terwijl ze tussen de 8 en 18 jaar oud zijn. Gelukkig kunnen ze bij BeHoCa (weer) gewoon kind zijn.
Wanneer de laatste dagen aanbreken merk ik dat ik het lastig krijg. Pas nu besef ik hoe kort drie weken eigenlijk zijn. Tegelijkertijd voelt het alsof we de jongens al jaren kennen en voel ik zoveel liefde. Eén ding is zeker. Ik heb een hele goede beslissing genomen toen ik vorige zomer met mijn moeder buiten op de veranda onze tickets naar Mombasa boekte. Stiekem hoop ik dat we er deze zomer hetzelfde bij zitten. Want we komen een keer terug.We hebben er een familie bij en familie bezoek je één keer in de zoveel tijd.
Foto's
