Boa Vista 2/2
Boa Vista
Kaapverdië
Mnonnnnnn
Boa Vista 2/2
Boa Vista is kort door de bocht genomen “één dorre vlakte”, her en der vind je wat begroeiing maar het grootse gedeelte lijkt op een woestijn. Riu Touareg ligt op het zuidelijke gedeelte van het eiland, helemaal in het noorden ligt de hoofstad; Sal Rei. Ertussen is er vrijwel niets. We bezoeken de hoofdstad met een tour. Een touringcar brengt ons er heen en braaf stappen we ongeveer een uurtje later uit in een klein stadje. Kleine huisjes, in vrolijke kleuren, maar slecht onderhouden. Afbladderende verf, verrotte houtdelen en kunstig aan elkaar geknutselde elektriciteitsdraden bepalen het straatbeeld. Op straat zie je bijna niemand, maar de bewoners van Sal Rei zijn er wel degelijk. Vooral in de schaduw voor hun huis of op het centrale pleintje en cafeetje hangen ze bij elkaar. We wandelen rond langs het kerkje, de vishandel, de groente en fruitwinkel en…de basisschool. We hebben ons echter kapot geërgerd. Er werd namelijk gewoon les gegeven terwijl de een na de andere toerist zijn spiegelreflex zover mogelijk door het raam (geen glas, gewoon opening) van het klaslokaal steekt om een foto te maken van "die schattige Afrikaanse kindjes". Bovendien met flits; lekker voor de concentratie van die kids. Zeker 20 minuten hebben wij met nog wat andere groepsgenoten op een afstandje staan kijken. Bovendien werden we gedurende de complete rondtocht door de hoofdstad gevolgd door straatverkopers, met schilderijtjes, armbandjes etc die vervelend aan je werden opgedrongen door bijvoorbeeld armbandje op je schouder leggen en vervolgens weglopen om later om geld te komen vragen. Het was wel fijn om even van het resort af te zijn en wat te kunnen bewegen afgezien van lopen tussen zwembad, zee en restaurant. Toen we ons klaarmaakten voor de terugreis bleek de oude Tui- bus het toch te hebben begeven. In plaats daarvan werden we met 4x4’s teruggereden naar het hotel. Net nadat we het vliegveld zijn gepasseerd wordt onze aandacht getrokken door een gigantische zwarte rookpluim die van niet veel verderop op stijgt. Terwijl wij druk speculeren over wat het zou kunnen zijn (neergestort vliegtuig, brand?) rijdt onze chauffeur “not impressed” door. Als we vragen of hij weet wat de rookpluim is wordt snel duidelijk waarom hij hier niet van opkeek “garbage”. Alle milieucontroleurs in Nederland zouden spontaan misselijk worden als ze deze vervuiling zouden zien, maar hier duidelijk niets bijzonders. De volgende dag hebben we nog een excursie; Zeeschildpadden-tour! We werden tegen 20.00 uur opgehaald bij het hotel en vertrokken in een 4x4 richting het zuiden van het eiland. Tocht van zeker een uur. Na ongeveer 40 minuten rijden stopten de auto's plots en de bestuurders stapten uit. De koplampen van de 4x4 werden afgedekt met rood-plastic, om lichtvervuiling tegen te gaan, we gaan namelijk het National Reserve in en willen de natuurlijke bewoners niet lastig vallen. Met gedimd licht rijden we verder. De 4x4 wordt geparkeerd op een paar minuten lopen vanaf het strand. In een tent wordt eerst een presentatie gehouden over de zeeschildpadden die hier leven en de tour verder zal gaan. Ondertussen gaan een aantal guides, al kruipend op hun buik, langs het strand op zoek naar schildpadden. Onze guide was nog maar halverwege zijn verhaal toen hij via zijn walkytalky hoorde dat ze er één hadden gespot. De moeder schildpadden (bijna meter lang!) komen 's nachts aan land om hun eieren te leggen, tijdens dat proces raken ze in een trance waardoor ze niets merken van hun omgeving; juist op dat moment kunnen mensen ze dus benaderen. We krijgen een seintje als de moeder een gat heeft gegraven en begint met eitjes leggen. Het duurt circa 20 minuten en we staan er letterlijk met de neus bovenop. Je kunt de schild van de moeder zelfs aaien en de eitjes (lijken op pingpong balletjes btw) duidelijk zien! Als het leggen klaar is moeten we laag bij de grond blijven en stil zijn zodat de moeder het gat kan dichtgraven, camoufleren en de weg terug naar zee kan vinden. Dit was meteen onze laatste tour van de week. De volgende ochtend was er namelijk “noodweer”. De aanhalingstekens zijn omdat de Kaapverdiers totaal in shock zijn van wat wij Hollanders een buitje zouden noemen. Ja het regende een paar uur; maar ondertussen was het gewoon 30 graden en de meeste toeristen trokken er zich niets van aan. Het personeel van het hotel was echter totaal in paniek, beveiligers kregen een bezem in de hand gedrukt en moesten aan het dweilen, de schoonmaaksters gebruikten de linnenkarren om water op te vangen dat van het dak afstroomde, de restaurants bleven dicht en met handdoeken werden mini-dijkjes gebouwd. Dit hotel was duidelijk niet gebouwd op slecht weer. Afwatering 0,0 waardoor gangen, balkons en de pleintjes allemaal onder water staan. Zoals gezegd hadden we hier niet echt last van aangzien de temperatuur nog steeds lekker was. Echter bleken alle tours opgeschort te zijn tot die maandag daarop! Maar er kwamen nog meer problemen; door de wateroverlast was een “brug” weggespoeld nabij de hoofdstad. Daarbij zijn de telefoon-, televisie- en internetkabels echter beschadigd. Gevolg: drie dagen lang “geen service” op de telefoon. Op zich niet heel erg, maar toch een naar idée dat je niemand kunt bereiken en andersom zij jou ook niet aangezien ook het hotel geen ontvangst heeft. Gelukkig was er in de tussentijd niets bijzonders gebeurd en konden we gerust weer bellen. Omdat we dus geen excursies meer hadden hebben we de overige dagen gespendeerd op het resort. Prima, maar niet erg om weer naar huis te gaan. Onderweg van hotel naar vliegveld was er nog een klein avontuurtje. De chauffeur stopte plotseling na een rotonde en stapte zonder iets te zeggen uit. Hij loop om de bus heen en één van de passagiers aan die kant van de bus roept: “het bagageluik staat open!”. Op de rotonde bleek de chauffeur enkele koffers te zijn verloren die nu in de regen, in de berm bleken te liggen. Bus even in zijn achterruit, nieuw rondje rijden, inladen en weer doorrijden.