"Alles en niets" - Wandelen op San antão - deel 1
Kaapverdië
Afrika
Colombo
"Alles en niets" - Wandelen op San antão - deel 1
Van een donkergrijze kerst voelden we ons zo neergekwakt in de totaal andere (w)armere wereld van Cabo Verde. Na 6 uur vliegen konden we slechts uitbrengen dat 'het fijn was om te zijn'. 'De tijd ging hier traag'. Heerlijk om dan te voet één te worden met een land. Iedere dag ontdekten we iets nieuws. De contrasten in de natuur, op een eiland zo klein als Texel, waren ongelooflijk. Ze hadden er alles: woestijn, bergen, kloven, hoogvlakte, tropische groene valleien, lavastrand en een ruig bonkende zee.
Dus op naar het wandeleiland van Kaapverdië: San Antão. Met de ferry over een zeer woeste deining kwamen we aan temidden van een kakofonie van gillende taxichauffeurs. De trappen van de ontvangstterminal oplopend leek het wel of we onze '1 minute of fame' beleefden. Heel gek om ineens een hippe taxichauffeur met mijn naambordje te zien staan.
Op wandeldag 1 belandden we in een waar tropisch paradijs. Dunne sprieten van authentieke, ongeplante palmbomen, papaya- en bananenbomen en terrassen vol 'jam' (de plaatselijke spinaziesoort) kleurden de vallei van Paúl groen. Rijk gekleurde libelles en vlinders fladderden vliegensvlug langs ons. Torenhoog suikerriet met zilverachtige pluimen onder de evenaarszon stond op de voorgrond van groen bemoste scherpe bergpieken. Op één van deze pieken galmde luidde muziek met de akoestiek van de vallei omhoog. Het leek wel of men hier immuun was voor geluidsoverlast. Als er al politie in de buurt zou zijn, zou die hier echt niet even aanbellen bij de buren of het een toontje lager kon. Ach, het had ook wel iets vrolijks deze mengelmoes van merengue, salsa en Europese pop.
Op wandeldag 2 zijn we omhoog vervoerd naar een krater om vervolgens vanaf Pico da Cruz over bergkammen af te dalen naar de kust. Aan weerszijden bevond zich één grote groene, steile diepte. Tussen de wolken door doemden de bergpieken rondom op. Het surrealistische karakter van de natuur duurde voort, al fantaserend over de druipsteenkastelen die ik vroeger op het strand maakte, waar deze bergen me aan deden denken. Omhoog rijdend stroomde een mistig wolkendek helaas steeds verder binnen. Maar het had wel wat om zo mysterieus in de mist door de bomen het bos te zien vinden. Het leken ineens wel de Ardennen: dennebomen, mist en ietsjepietsje koud. Al balancerend over de bergkammen leek het alsof we van een vol bos 'het niets' inliepen. De beste man uit Casa di topo (slechts één huisje dat op de kaart staat!) kwam maar eens polshoogte nemen. 'Het kan niet zo zijn dat jullie hier moeten zijn; waar is jullie kaart?'. 'Zo kom je niet bij de kust, wel als je die top terug opklimt en een ogenschijnlijk onbelangrijk pad recht naar beneden neemt'...
Hoe zwaar het leven hier ook is, de goedaardigheid van de bevolking lijdt er allerminst onder. Het vriendelijkste volk van de wereld dat ik ooit ontmoet heb! Behulpzaam, zorgzaam en altijd en eeuwig met een glimlach je witte tanden laten zien. Zoals een taxichauffeur ons vertelde, zijn de Kaapverdianen blij als ze iets voor een ander kunnen doen en dat typeert ze inderdaad ten voeten uit. Er zat werkelijk geen kwaad bij. Contact was snel gemaakt, ook al sprak ik slechts vijf woorden Portugees. Gebarentaal is zo universeel als wat. Zo ontmoette ik een stel dat op slippers kilometers ver kilo's hout op hun hoofd sjouwden om 's avonds te kunnen koken. Natuurlijk barstten ze van de honger. Droge, witte broodjes die ons al vanaf dag 1 de strot uit kwamen, gingen er bij hen als zoete koek in. Het deed me goed om hen een beetje te helpen, maar wat is het leven hier schrijnend en confronterend. Velen lopen op blote voeten door de bergen (omdat ze geen geld voor schoenen hebben), wassen zichzelf en hun kleding voor zover er water is in de rivier en ontstijgen het zelfvoorzieningsniveau in een onvruchtbaar klimaat nauwelijks.
Zo vlak voor de jaarwisseling vond mijn lijf het weer eens tijd voor de mij bekende reinigingskuur op reis. Zet mij in een niet-westers land en binnen no time wil zich iets rottigs met het geweld van een komeet naar buiten werken....Hoopvol en symbolisch dacht ik nog dat ik dit mooi in 2012 achter me kon laten, maar helaas pindakaas...twee dagen later begon dezelfde ellende bij mijn reisgenoot en een week later kwam nog eens alles aan alle kanten uit mijn lijf. Achteraf konden we smakelijk lachen om de 'gremlins' in onze buiken. Menig yup legt honderden euro's neer voor wat ontslakken in Verweggistan en wij kregen het gratis en voor niets in Kaapverdistan. Inclusief de ervaring met 50 tinten bruin :-). Het mocht de pret van het wandelen niet drukken.
Foto's
