Hier heb ik dan een jaar gewoond, in het kleine stadje Tabou, vlak bij de grens met Liberia. Iedere dag weer was dit mijn uitzicht, vanaf het terras van mijn huis. De woning was niet comfortabel naar westerse begrippen, maar bood alles wat ik nodig had. Toch wilde menig bezoeker niet bij mij in huis vernachten: te veel openingen en te veel al dan niet genode huisdieren.

In het begin werd iedere ochtend ik in alle vroegte gewekt door vissers van de Krumen stam die de zee op gingen. Wat weken later raakte ik gewend aan het ritme en was ik al op toen de mannen de oceaan op gingen. Dan liep ik zelf langs de vloedlijn, of om te sporten of om hand in hand te wandelen met het aapje dat ik daar had opgevoed.

Het is een ingescande dia die heel wat meegemaakt heeft in mijn Afrikaanse jaren en er niet geheel ongeschonden vandaan is gekomen.