Een 150e foto vind ik weer zo'n mijlpaal, waar ik echt een bijzondere foto voor uit wilde kiezen. In al die jaren van reizen zijn er zoveel bijzondere plekken en mooie ontmoetingen geweest dat het heel lastig is om een plek eer te bewijzen zonder de rest onrecht aan te doen. Gelukkig kan ik er nog heel veel plaatsen de komende tijden en komt de rest ook aan bod.

Op deze foto zie je de baai ten oosten van Tabou, een Ivoriaans stadje in de buurt van de grens met Liberia. Hier heb ik een jaar gewoond, in het witte huis dat je door de palmbomen heen links op de foto ziet. Nu ik deze foto weer zie gaat mijn hart meteen al sneller kloppen. Ik woonde er, ik werkte er, en ik voelde me er thuis, met de Madingo en de Krumen stammen om me heen. Vroeg in de ochtend keek ik naar de vissers die in hun kano's de zee op gingen waarna ik met plaatselijke mensen ging hardlopen over het strand alvorens een duik te nemen in de warme Atlantische Oceaan. Daarna kon de werkdag beginnen. Elke dag weer, bij zonsopgang.

Ik had het huis voor mij alleen, maar vaak was het een zoete inval van vrienden uit Liberia en Ivoorkust. Er was altijd eten voor iedereen en de schare huisdieren werd ook steeds groter: een jong aapje, 2 mangoestes en zelfs een python. Buiten moest je oppassen voor slangen en krokodillen en soms zelfs voor andere stammen die hun rituelen bedreven. Het was echt een heftige maar bijzondere periode in donker Afrika.

Deze foto heeft daarom zoveel waarde. Een herinnering aan hoe dat prachtige land eruit ziet maar ook, en misschien vooral, aan al die fantastische mensen die ik daar heb mogen ontmoeten en waarbij ik mij thuis voelde. En slechte herinneringen zijn er weliswaar ook, maar de goede en de fijne hebben met de tijd de overhand gekregen. Daarom is het bijna een foto van weemoed. Ergens zou ik het land nog wel eens als toerist willen bezoeken maar misschien houd ik liever de herinneringen levend zoals ze nu zijn.