Het leven in Ghana voor salaminga's

Door: Jolienr

Geplaatst op Aug 5, 2010

Het is lastig om goed te beschrijven hoe het leven in Ghana er aan toe gaat, maar toch er goed voor gezeten om jullie een indruk te geven.
Eline en ik wonen bij een rijk gezin, gezien het grote huis en het aantal potten en pannen die in de keuken staan. Suweiba, onze moeder, heeft 2 zoontjes: Rushan en Mubarek. Eerst dachten wij dat Nafisa een dochter van Suweiba was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Van wie zij dan wel de dochter is, weten we nog niet. De zussen van Suweiba wonen ook bij ons, maar hoe zij heten en of zij kinderen hebben die bij ons in wonen…? Geen idee! Naar schatting wonen we met z'n negenen in 1 huis. De man van Suweiba woont een paar huizen verder op. Ondanks ons grote huis, maar men leeft buiten en in de slaapkamer. Iedereen (behalve Eline en ik) slaapt in dezelfde kamer, waar de tv dag en nacht aan staat. Ze hebben een grote woonkamer, waar Eline en ik eten en waar de familie bidt. (Pap, ik woon bij mohamedanen in huis!) Eline en ik zijn volgens mij ook de enigen die de w.c. en de badkamer gebruiken. Maar zoals ik al zei: buiten gebeurt het! Aan de zijkant van het huis hebben ze een soort tuint. Daar wordt gewassen, gegeten, gekookt, afgewassen enz. Daar lopen zo af en toe kippen en geiten. De keuken wordt alleen gebruikt wanneer het regent. Dan worden de soort barbecues naar binnen gebracht en stinkt het hele huis naar rook! Eline en ik hebben van oma nieuwe namen gekregen en die van mij is Dindermia (spreek uit als: Dindjerma) en dat betekent iets als: Niets kan mij pijn doen.
Onze kamer is helemaal a la Jan de Bouvrie, minimalistisch ingericht. (alleen niet wit) Er liggen 2 matrassen op de grond, we hebben 2 houten tafeltjes en een tv. Daarnaast hangt een waslijn door de kamer waaraan we onze klamboe en was hangen. (Die waslijn was gisteren gevallen!! Mn klamboe helemaal reorganiseren en opnieuw ophangen. Shitkarwei!) Ons ontbijt (witbrood met koffie) eten we op de grond op. Normale stoelen hebben ze hier nauwelijks, je zit op de grond of op een houten stoel. Na een week zo te hebben gezeten heb ik een houten kont gekregen. Ik denk dat die Ghanesen daarom zo'n ronde kont hebben: pure evolutie.
Elke ochtend is het begin van een avontuur: hoe overleef ik de rit van huis naar school. Als ik deze 3 maanden ongeschonden kom, is dat een wonder, ze rijden hier als gekken! Ik probeer gewoon mee te doen, dat is volgens mij het veiligst. Eerst moeten we een heuvel op fietsen, op een soort fiets/voetpad/parkeerplaats-achtige strook, dat naast een drukke weg ligt. En hoe clichematig het ook klinkt: hier geldt maar 1 regel en dat is er geen regels zijn. Jij bent de king of the road, en iedereen moet voor jou aan de kant gaan. (Op zich vind ik dat een goed principe! Hahaha) Inhalen gaat hier als volgt: je gaat hier zo dicht mogelijk naast iemand rijden, dat die persoon aan de kant gaat en jij rechtdoor kunt blijven gaan. Richting aangeven doen ze hier niet, over de schouder kijken bij het afslaan ook niet, links/rechts, de plek op de weg maakt niks uit. Gewoon gassen en gaan! Maar ik pas me hier wel aan, ik 'tss' iedereen aan de kant. (NB. Iedereen tsst hier naar elkaar om elkaars aandacht te trekken. Ook naar ons, superirritant, klinkt zo onbeschoft. Maar goed, cultuurverschilletje.)
En 'snachts als je bij een geschifte taxichauffeur in zit, zoals wij laastst, is het hier echt eng. Dan is er geen mens op de weg, maar lopen de koeien, geiten en honden over straat, of ze liggen midden op de weg te slapen. Onze taxichauffeur was niet zo geduldig en ging met een rotvaart, al slalommend tussen de slapende en lopende beesten door. Die gingen niet aan de kant!!! ENG! En dan heb ik het ook nog niet over de taxiauto's gehad. Wat een barrels: Eline zat achter in en kreeg de deur niet dicht. Hahaha! Na 4 keer smijten en hulp van de chauffeur, lukte het! Later bleek dat Inge 5 minuten na ons in diezelfde taxi had gezeten en dat de achterdeur was opengegaan tijdens de rit!
Dat is een eerste indruk van hoe het hier gaat. De mensen zijn hier enorm aardig en behulpzaam, aan de andere kant zijn ze ook heel vermoeiend. Ze willen altijd wat van je. Afgelopen zaterdag had ik het helemaal gehad. Ik was moe en dus al sneller geirriteerd (jullie weten hoe ik dan kan zijn), maar wat was ik het toen zat zeg! Eerst waren die kinderen in ons huis heel bescheiden en rustig, maar nu willen ze zoveel aandacht. Eerst zeggen ze dat ze niet kunnen zingen en dansen, en 3 dagen later willen ze continu met je zingen en de stad in om te gaan dansen. Daarnaast zaten ze zaterdag continu aan me of te dicht op me met: "Goh, wat een mooie pen heb je; mag ik een ballon; mag ik je aan mijn ouders voorstellen; wat ben je aan het schrijven; wat zijn die vlekjes in je hals?" AAAAAH, jongens, laat met met rust, ga weg, wegwezen!! En zondag zouden we naar het zwembad gaan met 2 van die kinderen en dan wordt er vanuit gegaan dat je voor je familie betaalt, als rijke Europeaan. Daar had ik dus ook geen zin in! Ik blijf hier niet bezig met dat filantropische gedoe, hallo zeg! Zondag bleken alle zwembaden hier gesloten te zijn, of ze hadden geen water, of het was niet schoon of iets. Maar Eline en ik mochten wel voor onze ' zusjes' de taxi betalen. Ach ja, weer een cultuurverschillietje. O, cultuurverschil 3: Een half opgegeten sinaasappel weggooien en dan je broertje het later zien opeten, nadat ze de prullenbak hebben geleegd. Ook raar!