Het was een behoorlijke wandeling over het strand van Ampenyi naar Komenda. Hier kom je geen toerist tegen. Het gouden strand met palmen is stil. Alleen her ruisen van de zee zwelt soms aan. Tussen de palmen zien we een vrouw met een enorme lading sprokkelhout op haar hoofd. Waarschijnlijk ook op weg naar Komenda. In de verte zien we de eerste felgekleurde vissersbootjes op het strand liggen. We zijn er bijna. In Komenda wordt aan het strand gevangen vis verkocht. We lopen met iemand die we ontmoet hebben het dorp in. Een heerlijk lome sfeer en we wisselen vriendelijke blikken uit met iedereen die we tegen komen. Plotseling komt een vrouw op ons af al schreeuwend. Ze komt dreigend vlak voor me staan en ik schrik me rot. Ze blijft schreeuwen en doet agressief haar hand om hoog. Onze kennis gaat met haar in discussie terwijl wij er snel tussenuit glippen. We lopen in snelle pas verder totdat we uit het zicht zijn van de vrouw. We wachten achter een huisje. Onze kennis komt even later aanlopen. Hij zei dat ze niet goed snik en dronken was. We lopen verder en komen bij het erf van zijn familie aan. Kinderen lopen kwetterend rond. Ze hebben plezier. Hun moeder komt naar buiten en roept de kinderen bij zich. Wat vriendelijke mensen. We komen weer helemaal tot rust. Na een tijdje lopen we verder naar de andere kant van het dorp. Daar liggen ruïnes van een oud slavenfort. We horen diverse verhalen wat daar afgespeeld heeft. Daar word je wel stil van. Ook de Nederlanders hebben in Ghana een foute rol gespeeld in de slavenhandel en de handel in goud. We gaan weer door het dorp. Op straat is een vrouw bezig iemands haar zwart te kleuren. Het lijkt wel schoensmeer wat ze gebruikt. Allerlei jongeren hangen er om heen. Ze zijn vrolijk en vinden het hilarisch als we het kappers-tafereel op de foto zetten. We lopen weer ruim een uur langs het stille strand met ruisende palmen en het geluid van rollende golven. Het was een wandeling met allerlei emoties. Een tocht om nooit meer te vergeten.