Familiebezoek en een beetje vakantie
Ashanti
Ghana
Marjapoldermans
Familiebezoek en een beetje vakantie
Onze dochter is nierpatiënt. Al 2 keer getransplanteerd, de laatste keer met een nier van haar broer. Het gaat goed met haar, maar ze kan niet alles. Van dialyse weet iedereen dat dat heel ingrijpend is. Maar na een transplantatie ben je niet ineens weer ‘gezond’. Je moet elke dag veel medicijnen slikken om je nieuwe orgaan te behouden. Je weerstand wordt voortdurend onderdrukt. Daardoor ben je vatbaar, bijvoorbeeld huidkanker is een veel geziene ‘bijwerking’. Dit alles betekent dat je energiepeil nooit zo hoog is als bij iemand die écht gezond is. Vanzelfsprekend zijn er dus ook zaken die je niet kunt.
Dochter heeft sinds 5 jaar een Ghanese vriend. Hier ontmoet op het Hbo. 2 jaar samen opgetrokken. Een baan vinden na het afstuderen lukte niet. Sinds 3 jaar woont hij daarom weer in Ghana. Elke paar maanden komt hij op een tijdelijk visum naar Nederland om haar te bezoeken. En daar zit het knelpunt. Want dochter kan niet naar Ghana. Door haar lage weerstand kan ze niet ingeënt worden tegen de gele koorts die daar heerst. Het risico nemen kan niet, want eenmaal besmet zou het virus voor haar dodelijk zijn.
Daarom zijn wij in juni 2015 naar Ghana gegaan. Om namens haar kennis te maken met de familie van schoonzoon. Om te zien waar hij woont en hoe zijn dagelijks leven als werkende architect er daar uitziet.
Op het vliegveld worden we opgehaald door oudste broer. Hij werkt bij de douane en geniet aanzien. Hij zorgt ervoor dat we onze huurauto krijgen en op weg kunnen. De eerste nacht slapen we in een hotel in een buitenwijk van Accra (2 miljoen inwoners). We hobbelen met 10km per uur door ongelofelijke kuilen naar onze bestemming en doen hier anderhalf uur over. We zijn de enige gasten, op een schoolbord valt te lezen dat de volgende gasten pas over 2 maanden verwacht worden….
De volgende dag reizen we in 6 uur naar Obuasi. We logeren bij schoonzoon thuis. Als eerste ontmoeten we daar ’s ochtends vroeg een zus met haar gezin. Helaas spreken de ouders geen Engels, de kinderen wel. Ze kunnen maar kort blijven want zijn op doorreis. Daarna bezoeken we een alleenstaande zus in de stad Kumasi (1.3 miljoen inwoners). Zij is ‘weddingplanner’ en heeft haar showroom in haar huiskamer. Wij worden uitgebreid door haar gefotografeerd tussen de mooie spulletjes. Ook de kinderen van oudste zus zijn hier aanwezig.
Vervolgens worden we verwacht in een duur appartement in een bewaakt flatgebouw. Daar is een nicht aan het werk als visagiste bij een fotoshoot met een verliefd stelletje. Leuk, de fotograaf gebruikt dezelfde Canon apparatuur als ik.
Tussendoor rijden we naar een project dat onze schoonzoon als architect onder zijn hoede heeft. Er is nog niets, nauwelijks een weg, geen riolering, geen elektriciteit, geen water en zeker geen internet. De begane grond van dit huis staat er al. Schoonzoon checkt of alle werkzaamheden goed zijn uitgevoerd zodat veilig met de bouw van de verdieping gestart kan worden. Gelukkig hebben we een 4WD en zo hobbelen we weer terug naar de bewoonde wereld.
Op zondagochtend gaan we mee naar de kerk. Er is geen strakke begintijd. Wanneer ‘iedereen’ binnen is begint de dienst. Wij zijn er om 8.00 uur. We krijgen een warm welkom, worden voorgesteld als ‘our friends from The Netherlands’ en er wordt voor ons geapplaudisseerd. Er is een bandje, er zijn zangers, er wordt uitbundig gedanst, geklapt en meegezongen. De dominee spreekt de lokale taal doorspekt met Engels, lastig te verstaan. De hele dienst duurt drie uur, een flinke zit. Na afloop neemt schoonzoon ons mee naar het kantoor van de dominee. Hij is een oude vriend van de familie. Ook daar wordt nog eens gebeden voor een veilige reis.
’s Avonds is er voetbal op TV. We kijken in een hotel-restaurant waar de expats uit de mijnbouw tijdelijk verblijven. Terwijl wij aan de bar zitten te eten is er op het veld ernaast een bruiloft gaande, iedereen is uitgelaten. Tijdens de voetbalwedstrijd wordt luidruchtig uiting gegeven aan de emoties, maakt niet uit voor welke club je bent. Op ons komt het over alsof er flink ruzie wordt gemaakt, maar schoonzoon verzekert ons dat daar geen sprake van is.
De dag erna een belangrijk bezoek aan moeder. Ze is 72 jaar en kwakkelt. Vader en moeder zijn gescheiden. Vader is inmiddels overleden. Als ingenieur in de mijnbouw heeft hij de familie goed achtergelaten. Moeder woont in een klein dorpje op 3 uur rijden van Obuasi. Ze heeft een winkeltje met boerderij-benodigdheden. Rond haar binnenplaats staan 5 kleine woningen. 4 zijn verhuurd. Oudste dochter woont bij haar en helpt waar nodig. Wanneer we aan komen rijden wordt het winkeltje meteen gesloten. We lopen samen verder het dorp in. We worden enthousiast begroet, blanken zien ze hier niet vaak.
Moeder spreekt geen Engels, maar met handen en voeten kom je een eind. Schoonzoon vertaalt wat we niet begrijpen. Het huisje hangt vol met posters van Jezus en Maria. Oude fotoboeken worden gehaald en we zien schoonzoon als klein jongetje steeds groter groeien. Ik maak foto’s van alles waar ik maar foto’s van kan maken en echtgenoot filmt zoveel mogelijk.
We zijn allemaal verdrietig dat dochter er niet bij kan zijn deze week, maar zo krijgt ze toch een beeld van het leven in Ghana.
Na alle bezoeken reizen wij samen door naar de kust om nog een paar dagen bij te komen en het Nederlandse slavenfort Elmina Castle te bezoeken. In de visserswijk van Cape Coast zien (en ruiken) we wat echte armoede is. Ook deze mensen ontvangen ons met open armen en proberen iets van hun leven te maken. Iets om even bij stil te staan.
We nemen afscheid van schoonzoon. Met tranen, want ik zou hem graag voorgoed meenemen voor dochter. Ze zullen geduld moeten hebben. Tot zij een baan heeft waarmee ze voldoende geld verdient. Dan kan ze voor hem garant staan. Wanneer hij vervolgens geslaagd is voor de inburgeringscursus mag er opnieuw een verblijfsvergunning aangevraagd worden, voorlopig voor vijf jaar….
Foto's
